Two Lovers van James Gray

Regisseur James Gray smijt het over een andere boeg met deze Two Lovers (2008). Deze keer brengt hij geen grillige misdaadthriller (Little Odessa, We Own the Night, The Yards) maar wel een romantisch drama. Dit wordt in ieder geval wel zijn derde samenwerking met Joaquin Phoenix die in tussentijd Hollywood de rug toekeerde om de losgeslagen loser uit te hangen in het hip-hop-circuit en gewoon wordt uitgelachen op David Letterman. Van een waste of talent gesproken. Het is in ieder geval de derde film van Gray die genomineerd is voor een Gouden Palm op het filmfestival van Cannes.

Korte inhoud: Leonard (Joaquin Phoenix) is een aantrekkelijke, maar depressieve man die na een pijnlijke breuk in zijn liefdesleven weer bij zijn ouders is gaan wonen. Zijn ouders proberen hem weer aan een nieuwe vriendin te helpen, maar hun pogingen blijken niet aan Leonard besteed. Dan ziet hij op een avond vanuit zijn raam de mysterieuze Michelle (Gwyneth Paltrow). Zij woont sinds kort in hetzelfde gebouw, in een appartement dat betaald wordt door een rijke man met wie zij omgaat.

Two Lovers vond zijn inspiratie in het korte verhaal van Fyodor Dostoevsky, White Nights. Gray vond het intrigerend hoe het concept liefde in dit perspectief werd behandeld. Het is vaak moeilijk om liefde serieus te benaderen in films. Gray zei het volgende: “Meestal is het resultaat een romantische komedie, omdat ‘verliefd zijn’ bijna absurd is. Vaak zijn we echt verliefd op een fantasie of een obsessie.” Vanuit dit gegeven begon hij aan een script, over liefde, maar dan nog iets persoonlijker. Na de opnames van We Own the Night liet Gray het script zien aan producer Donna Gigliotti (Shakespeare in Love). Gray en Gigliotti waren al eens samen begonnen aan een film, maar dit liep op niets uit. Gedurende deze samenwerking had Gray wel ontdekt dat Gigliotti talent had en dat ze op dezelfde golflengte zaten. Gray benaderde schrijver Richard Menello, waarmee hij ook samen had gewerkt aan We Own The Night. Ze werkten aan het concept en binnen een paar maanden was het script klaar om te worden verzonden naar de hoofdrolspelers.

Joaquin Phoenix zou zichtbaar zijn best doen als een depressieve, enigszins verwarde man. Iets slepends, traags in zijn stem houdt hij consequent vol. Hij lijkt niet helemaal ongeloofwaardig, maar of je het personage daadwerkelijk zal volgen in zijn emoties en met hem mee zal voelen is nog maar een andere vraag. Vinessa Shaw speelt het ‘gewone meisje’ Sandra op een geloofwaardige manier en zal met weinig middelen toch een beetje lichtheid en humor in het nogal zware verhaal brengen. Ik ben niet zeker of datzelfde kan gezegd worden van de vertolking van Gwyneth Paltrow. Ze is mooi om naar te kijken, maar haar emoties komen niet altijd oprecht over en de hysterische momenten worden daardoor pijnlijk onecht.

Het script zet drie volwassen dertigers neer zich gedragen als naïeve en gekwelde pubers en de dialogen zijn uiteraard van hetzelfde niveau. Maar hoewel er allerlei ongeloofwaardige elementen in zitten (de depressieve Leonard gaat break-dansend uit zijn dak op de dansvloer, WTF?!) zou het grootste pijnpunt de voorspelbaarheid. zijn Iedere gebeurtenis zie je lang, heel lang van te voren al aankomen. De cinematografie is gelukkig wel helemaal in orde. Joaquín Baca-Asay brengt het verhaal met subtiele close-ups en winterse grijstinten mooi in beeld.

Laten we hopen dat Joaquin niet al teveel onder invloed van Two Lovers is gekomen en dat hij snel weer zijn acteer-carrière oppikt, want de man is een ontegensprekelijk acteertalent … en zijn alter-ego die hij nu neerzet doet me iets teveel denken aan een stunt à la Andy Kaufman (maar dan minder grappig).