In het vaarwater van The Illusionist (2006) en The Prestige (2006) is er nu een nieuwe film over een illusionist, en dan nod wel één van de bekendste: Harry Houdini. Spijtig genoeg kan ik niet zeggen dat Death Defying Acts (2007) een film is van het niveau van de twee vorige prenten. De film gaat eigenlijk niet over Houdini en dat is toch wel een beetje van een teleurstelling, zeker in het licht van de misleidende promotie-campagne. Het zal wachten zijn op de Houdini-biopic om iets meer te weten te komen over dit fascinerende personage.
Korte inhoud: Mary McGarvie (Catherine Zeta-Jones) heeft met haar dochter Benji (Saoirse Ronan) een populaire theateract. Mary kan zogenaamd met overleden mensen praten. Als ze horen dat Harry Houdini (Guy Pearce) hun woonplaats Edinburgh zal aandoen, zien Mary en Benji hierin een uitgelezen kans om aan hun armoede te ontsnappen. De legendarische boeienkoning heeft maar liefst 10.000 dollar uitgeloofd voor degene die de laatste woorden van zijn moeder op haar sterfbed kan herhalen. Mary ruikt haar kans. Zij en Benji gaan op hun gebruikelijke manier te werk en proberen op allerlei manieren de geheimen van Houdini te achterhalen. Maar Houdini, genie op het gebied van illusies, kent alle kneepjes van oplichterij en weet direct hoe de act van Mary en Benji in elkaar steekt.
Het is een romantisch drama over twee mensen die voorzichtig vanachter de door henzelf opgeworpen verschansingen vandaan komen om elkaar lief te hebben. Guy Pearce speelt met gepaste stoerheid de man die gehard door het leven, na zijn strijd tegen de armoede en de vroegtijdige dood van zijn moeder, tot welstand is gekomen. Hij laat zich door niemand meer een rad voor de ogen draaien, tenzij hij dat zelf verkiest. Hij heeft een gloeiende hekel aan vals spiritualisme of paranormale gaven omdat hij daarin de geur van oplichterij ruikt.
Maar spijtig genoeg verliest de film de pedalen in een zeemzoet liefdesverhaaltje die in geen enkel opzicht geloofwaardig overkomt. En dat is toch een beetje van een pijnpunt voor een film die de hunker naar echtheid in zijn vaandel draagt. Het liefdesverhaal is allesbehalve ‘echt’. Het is verveling troef als je Zeta-Jones en Pearce bezig ziet. Je kunt dus ook niet zeggen dat er goed geacteerd wordt, want de acteurs in kwestie weten niet waarmee ze bezig zijn en Australische regisseuse Gillian Armstrong al evenmin. Zeta-Jones zet hier trouwens een beschamende vertolking neer waar ze zonder veel succes een poging onderneemt om een emotie tot uiting te brengen. Maar ook Pearce gaat niet vrijuit want hij zet hier een vertolking neer van het niveau van de tv-soap. Maar in hun verdediging moet ik toegeven dat ik zelden zo’n belachelijke dialogen heb gehoord als in deze film, een script die van de hand was van Tony Grisoni en Brian Ward.
Er steekt zelfs geen plot in de film van enig belang en het verbaast me dus ook niet dat de film geen bioscoop-release kreeg bij ons. De film werd zelfs heel beperkt vertoond in de States en kwam meteen uit op DVD. Deze 20 miljoen dollar productie bracht slechts 6 miljoen op wereldwijd. Dit zegt meteen ook hoe weinig bankable die twee filmsterren zijn. Maar op technisch vlak is Death Defying Acts nog behoorlijk met een mooie belichting van de Cyprioot Haris Zambarloukos en een toch wel indrukwekkende production design van Gemma Jackson. Maar het is uiteindelijk een film die vroegtijdig en onvoorbereid in een watertank is gesprongen en verzopen omdat de handboeien niet los kwamen.
Beoordeling: 1.5 / 5
Recensie door Dave op 6 maart 2009
Het verhaal kabbelt rustig door en je laat je meevoeren door het bedrog van Zeta-Jones.
De film zet wel een leuk beeld neer van de tijd van Houdini, maar het is inderdaad geen hoogvlieger.
Vond het nog wel meevallen. Van tevoren niet echt gedacht dat het wat zou worden. Ben niet zo voor romances en van Zeta-Jones ben ik alergisch, maar de mystieke sfeer in de film bleef me boeien. Aardige film voor een regenachtige middag.
Ben wel benieuwd naar die nieuwe Houdini film.
De enige film met Pearce die ik goed vond was LA Confidential. De rest waren tv-films van geen belang, net als ze zo blijkt. Zeta is gewoon vergane glorie.