Eagle Eye van D.J. Caruso met Shia LaBeouf

Never Change a Winning Team zullen ze bij DreamWorks hebben gezegd, want na het succesnummer Disturbia (2007), half geïnspireerd op de Hitchcock-thriller Rear Window (1954), die zijn productiebudget van 20 miljoen dollar tijdens zijn openingsweekend al terug won, heeft Steven Spielberg opnieuw acteur Shia LaBeouf en regisseur D.J. Caruso opgetrommeld voor de kinetische actiethriller Eagle Eye (2008), en het ziet er allemaal best spannend uit. En dat is dan weer te danken aan het schrijftalent van John Glenn en Travis Wright, die tevens volop bezig zijn met de Tony Scott remake The Warriors (2010).

Korte inhoud: Wanneer Jerry Shaw (Shia LaBeouf) en Rachel Holloman (Michelle Monaghan) allebei een mysterieus telefoontje krijgen van een onbekende vrouw, komen ze door dit toeval met elkaar in aanraking. De vrouw bedreigt hen en hun familie met de dood en brengt Jerry en Rachel in verschillende levensgevaarlijke omstandigheden. Hierbij gebruikt ze de hedendaagse technologie om elke stap die ze doen te controleren. Uiteindelijk escaleert de situatie en worden deze twee gewone mensen de meest gezochte voortvluchtigen. In een race tegen de klok proberen ze er samen achter te komen wat er werkelijk gaande is en waarom hen dit overkomt.

Net als in The Matrix en recentelijk Wanted (2008), wordt het hoofdpersonage, dat weinig opwinding kent in zijn bestaan uit zijn dagelijkse routine weggeplukt door een anonieme beller die hem ineens in een wereld van angstwekkende achtervolgingen en complete chaos stort. En schijnbaar allemaal in scène gezet door die ene beller. Het zijn in ieder geval het soort verhalen die wel eens een loopje van de waarschijnlijkheid nemen. Maar als alles maar past binnen de logica van het gecreëerde kader, heb ik daar niet meteen iets op tegen.

Een onderwerp dat op de voorgrond treedt in Eagle Eye, alsook in Spielbergs Minority Report en D.J. Caruso’s Disturbia, is het gegeven van de allesbeheersende en regulerende technologie, en daarbij aansluitend ook de inbreuk op privacy. In de film zal een enkeling alle elektronica in de stad naar zijn hand zetten en voor slechte doeleinden manipuleren, en dat doet dan weer denken aan Die Hard 4 (2007). Alles draagt uiteindelijk bij tot de boodschap dat die innoverende technologie, slechte gevolgen kan hebben en averechts kan werken. Dat zelfs de communicatie en de maatschappij er niet efficiënter en veiliger van worden en dat we best beroep doen op ons gezonde verstand. Diepzinnig en origineel lijkt het allemaal niet, maar dit levert vast wel 2 uur buitensporig vermaak op.

In de film is ook een rol weggelegd voor. Billy Bob Thornton die de meest snedige one-liners moet spuien. We zien ook de M:I 3 babe Michelle Monaghan en de exotische vlam Rosario Dawson opduiken, twee actrices die best wel kunnen acteren en het niet alleen moeten hebben van hun uiterlijk. Verwacht hier dus een lekker vlotte en vermakelijke prent met leuke personages, heftige actiescènes, opzwepende muziek, en hier en daar wat pogingen tot diepgang en maatschappijkritiek. De film is bij ons in de zalen vanaf 1 oktober 2008.