Wall•E (2008) **** Blu-ray review

Pixar is een animatiehuis dat zijn lat steeds hoger wil leggen en daar verdomd goed in slaagt. Het resultaat is dan ook geen Disney-achtige tekenfilmpjes die voornamelijk bestemd zijn voor de allerjongsten, maar tevens ook voor volwassenen. Niet enkel de verhaaltjes, maar zeker ook de kwaliteit van de animaties wordt met de jaren beter. Na hun opmerkelijke rijtje van Finding Nemo, The Incredibles tot Cars wist Pixar ons weer te verrassen in 2007 met de leuke culinaire-komedie Ratatouille (2007). Deze film wou Disney niet maken, maar de mensen van Pixar laten zich niet zomaar van de wijs brengen, en maar goed ook.

Het antwoord op de muis is een roestig robotje en een aantrekkelijke een glanswitte robottin met attitute die wel uit de Apple-design factory lijkt te komen. Zij zijn de hoofdpersonen van WALL•E (2008), een animatiefilm die mijlenver afstaat van alles wat tot dusver op animatiegebied is verschenen, voorgaande Pixars inbegrepen. Met Wall-E brengt Pixar een volwassen, maatschappij-kritische film, die bovendien oogverblindend mooi is geanimeerd.

Korte inhoud: WALL•E is een eenzame opruimrobot die al eeuwenlang probeert de verwoeste aarde weer schoon te krijgen. De laatste mensen hebben 700 jaar geleden de planeet verlaten en hebben WALL•E en zijn collega’s achtergelaten. Als laatste functionerende opruimrobot veegt hij de straten schoon en verzamelt allerlei interessante prulletjes. Als op een dag de glanzende zoekrobot Eve arriveert raakt WALL•E in alle staten. Wanneer Eve ontdekt dat WALL•E de sleutel naar de toekomst van de aarde bezit, keert zij terug naar het moederschip Axiom (~ axioma= iets wat je dus niet meer in vraag stelt). Daar wachten de nakomelingen van de gevluchte mensheid op bericht van de aarde. De tot over zijn robot-oren verliefde WALL•E reist Eve achterna.

We komen terecht in een post-apocalyptische wereld, een immense grauwe stortplaats, waar de mensen zijn vertrokken en de enig overlevende machine op aarde een ijverige opruimrobot Wall•E is. De gecreëerde wereld leunt dicht tegen het fotorealisme en is bij vlagen van een onwerkelijke schoonheid. Het contrast tussen de stortplaats en het spierwitte en reflecterende ruimteschip is al zo treffend als het desolate landschap en de energieke, plichtsgetrouwe robotje. Omdat we door de ogen van robots de menselijke verwoesting bekijken, is dit deel meteen het meest confronterend. Waar Finding Nemo de ecologische tragedie in de verf zette, drukt Wall•E je met de neus in de verf. Zonder dialogen maar met beelden die dubbel zo hard aankomen.

Het tweede deel van het verhaal speelt zich af op een gigantisch ruimteschip waar de nazaten van weggetrokken aardbewoners hun dagen slijten met eten, slapen en luieren. Als Wall•E hier terechtkomt, is het snel over met de rust. Terwijl dit deel verdrinkt in leuke vondsten. Neem nu dat Kubrickiaans ruimteballet door twee robots en een brandblusser of het alziend rode oog die veel weg heeft van HAL-9000. Wat een Pixar-film bijzonder maakt is in ieder geval zijn gezonde dosis aan (intelligente) humor, zijn onuitputtelijke bron aan originaliteit, zijn talloze referenties en zijn vrijwel feilloze techniek. De scène met de dikke mensen is buitengewoon en de kapitein van het schip die kennis maakt met de wereld is grandioos en doet wel wat denken aan de wereld van Aldous Huxley en Philip K. Dick. In de film zit ook een stukje live-action is (via een tv-scherm) en dat is bij mijn weten tich de eerste keer dat Pixar live-action gebruikt.

© Walt Disney Studios Home Entertainment

De referenties in de film zijn omnipresent. Niet alleen naamverwijzingen, of knipoogjes naar films, maar ook referenties naar invloedrijke merken waar de makers waarschijnlijk verzot op zijn. Ik denk dan aan de oude spelconsole Atari of zelfs de Apple-computer. Telkens Wall•E zijn energie heeft opgeladen horen we het bekende Apple-opstart geluidje. De film is dus bedoelt voor de allerkleinsten die aangetrokken zullen worden door de visuele schoonheid en de mooie kleuren, de jeugd zal opkijken van de actie, de jonge adolescenten zullen lachen met de vele referenties, de volwassenen zullen de iets oudere referenties opmerken (zoals de Russische Sputnik I of de film Hello, Dolly!), alsook de boodschap van ‘overconsumptie’ en dat ‘de liefde’ het enige waardevolle is in het leven en dat je iemand graag kan zien zonder te weten hoe je dit moet zeggen. De oudjes zullen dan weer aangetrokken worden door de visuele schoonheid en de mooie kleuren.

Wall•E van Andrew Stanton is een efficiënte “stille film”, en dit in tegenstelling tot een film als The Dark Knight die maar geen minuut zijn bek kan houden. De afwisseling van slapstick, intelligente grapjes en culturele associaties werkt opperbest. De vertederende karakters van Wall•E (Waste Allocation Load Lifter-Earth-class) en EVE (Extraterrestial Vegetation Evaluator)zijn goed uitgewerkt, en hebben zelfs meer persoonlijkheid dan de mensen, en de toon is hoopvol ondanks de deplorabele staat van de mensheid. Met het ambitieuze Wall•E wordt de lat voor animatie opnieuw hoger gelegd waarna de vraag rest wie dit nu nog kan evenaren. Iedereen met een hart zal verliefd worden op deze film. Wie weet zal Wall•E ook een paar hartloze zielen bekeren. Voor mij zeker een contender voor de Top 10 Beste films van 2008.