Saw IV (2007) ** Blu-ray review

Horrorfilms zijn een beetje als snoepgoed, het is lekker, maar je vult er de maag niet mee en wanneer je er teveel van eet word je ziek. En zo is het misschien ook met de Saw-sequels. Ondertussen zitten we aan Saw IV (2007), dit jaar komt Saw V (2008) uit en in het vooruitzicht ligt er Saw VI (2009).

Ik ben verzot van horrorfilms, voor zover ze me kunnen verrassen. Onlangs heb ik Shutter (2008) gezien, de zoveelste remake van een Aziatische horrorfilm, en ik had zin om op de fast-forward button te duwen, omdat ik voortdurend het gevoel had alles al gezien te hebben. De horrorfilms van het niveau van The Descent (2005) zijn ver te zoeken. En dat was ook een beetje mijn vrees bij de zoveelste Saw film. Het risico om te vervallen in een te doorzichtige formule is bij dergelijke films vaak schering en inslag. En nu Tobin Bell de keel werd overgesneden was zowat alle hoop verloren voor de franchise.

Korte inhoud: Jigsaw (Tobin Bell) en zijn metgezellin Amanda (Shawnee Smith) zijn dood. Na het schokkende nieuws van de dood van detective Kerry (Dina Meyer), moeten twee FBI profilers Agent Strahm (Scott Patterson) en Agent Perez (Athena Karkanis) steun geven aan Detective Hoffman (Costas Mandylor) om de puzzelstukjes van de moord samen te stellen. Maar wanneer de SWAT Commandant Rigg (Lyriq Bent) plots ontvoerd wordt en blootgesteld aan de demente spelletjes van Jigsaw, behinnen Hofmann en zijn FBI collega’s sporen te vinden die leiden naar Jigsaw’s ex-wife Jill (Betsy Russell). De plannen van de puppet-master zouden wel eens bekend kunnen worden, voor het verleden, het heden … en de toekomst.

Met de oplossing die is gevonden voor de dood van het hoofdpersonage, kunnen ze nu in principe nog een lange tijd verder, voor zolang de sequels geld in het laatje brengen, en tevens een beetje in navolging van horror-sequels zoals A Nightmare on Elm Street en Friday the 13th. Hoewel, er is toch een duidelijk verschil merkbaar: de Saw-sequels zijn GEEN standalone films. Er is een duidelijke, min-of-meer chronologische, verhaallijn doorheen de verschillende vervolgfilms gewoven, en er worden bochten, kronkels en bokkensprongen gemaakt om alle nieuwe personages aan elkaar te binden, ook al begint alles heel surrealistisch aan te voelen.

Maar de troeven van de Saw-franchise is de strakke regie – in tegenstelling tot de clonen als Captivity (2007). Ik ben zelf aangetrokken door hun oog voor detail en uiteraard de gruwelijke sequenties met ingenieuze foltertuigen. Bij het zien van het 4de deel heb ik me niet zozeer meer bekommerd om de onlogische plotwendingen, het heeft geen zin meer, maar mij gedwee aangesloten aan de adrenaline-pomp. De laatste 10 minuten van de film zijn in dat opzicht trouwens heel opmerkelijk, gezien Jigsaw op een gegeven moment op twee plaatsen tezelfdertijd moet zijn. Ofwel heeft hij de kunst van het klonen uitgevonden ofwel hebben we hier te maken met een tweelingbroer die eigenaardig genoeg ook stervende is aan kanker. We hebben zowaar een nieuw genre ontdekt, de absurde horror.

Saw IV van Darren Lynn Bousman kan ik niet echt aanraden, maar zal wel in de smaak vallen van een jong publiek, die in de plaats van de makers zelf aan het zoeken is naar logische verklaringen voor onlogische plotwendingen. Origineel kun je de film niet noemen, maar het blijft een degelijk gemaakte quilty pleasure horror voor de liefhebbers van het genre. Ik heb echter een idee voor de producers: “Stop ermee en kom misschien nog eens terug binnen een jaar of tien, want het begint ‘afgezaagd’ te worden.”