The Descent (2005) **** review

Zin in een duistere, claustrofobische prent? Dan is The Descent (2005) uw ding. Regisseur Neil Marshall (Dog Soldiers) is één van die weinige cineasten die (tot nu toe) zich niet laat meeslepen door de remake/sequel-rage. Hij doorzoekt de onderbuik van de horror en vindt er de archaïsche vrouw die zichzelf verdedigt tegen het kwade.

Het is in wezen een soort exploratie van de seksualiteit en haar oneindige complexiteit ervan. De attente toeschouwer zal de 2de graad in deze film zeker wel voelen. De kracht van de film is dat hij trouwens oscilleert tussen obsceniteit en moraliteit, met een knipoog naar Bergman’s Cries and Whispers (1972) en The Blair Witch Project (1999). De vrouw is een mengeling van krankzinnigheid, terreur, pijn en instincten. Een afdaling in de wereld van de primaire woede.

Korte inhoud: Na een tragisch ongeluk komen zes vriendinnen, die dezelfde hobby van speleologie delen, weer bij elkaar voor een nieuwe afdaling in een diepe en onherbergzame grot van de North Carolina Appalachians. Hun uitdaging loopt uit op een drama als ze vast komen te zitten en achtervolgd worden door de oorspronkelijke bewoners van de grot. Terwijl de adrenaline hen door het lijf jaagt en de karakters beginnen te botsen, leveren ze de ultieme doodstrijd met bloeddorstige wezens. Ze moeten alles in het werk stellen om weer levend uit de grot te geraken… Hier vinden jullie de trailer.

Naast veel bloed heeft The Descent ook een degelijk en beklemmend verhaal in de aanbieding en maakt van deze prent een soort instant classic. Ook Marshall bouwt zijn film heel langzaam op met ruimte voor karakter-ontwikkeling en wanneer de actrices in de smalle ruimtes van de grot kronkelen, zit de camera in schemerlicht dicht op de bezwete huid. En of de akelige omgeving van gitzwarte gangetjes nog niet zenuwslopend genoeg was, wordt alles nog een keertje opgestookt door een toenemende paranoia tussen de dames, die onraad voelen en hun angsten op elkaar uitwerken. De familiaire sfeer van een gehecht clubje schommelt snel om in een gespannen atmosfeer van egocentrische survivors.

Gekruid met gevatte humor, een vlotte regie en hier en daar een relativerende knipoog, maakte Marshall in 2002 zijn regiedebuut met een overheerlijke low budget weerwolven film (cf. Straw Dogs), Dog Soldiers (2002). Maar na een knappe debuutfilm zou dan de bevestiging van een getalenteerde regisseur moeten volgen, en dat is bij deze dan ook gebeurd. The Descent is als horrorprent zelfs een aanzienlijke stap voorwaarts. De humor laat Marshall grotendeels achterwege en openbaart een brute, degelijk gemaakte en beklemmende shocker die niet krampachtig in de lijntjes van de PG13 probeert te kleuren.

De film weeft moeiteloos de psychologische horror met de standaard horrorfilm, om uiteindelijk te ontaarden in een loeiharde en gore/spatter horrorfilm. Een genre-mengeling die verrassend goed werkt. Wat een heel voorspelbare film had kunnen zijn wordt, met de slimme regie en de knappe acteerprestaties van een anders compleet onbekende cast (Nora-Jane Noone, Saskia Mulder, Alex Reid, Natalie Jackson Mendoza, Shauna Macdonald, MyAnna Buring), een onvoorspelbare en schrikwekkende ervaring. Maar ook het vernuftige schaduw- en lichtspel, met rode flares, groene glowsticks en gele fakkels, drijft de dramatiek beduidend op. Als dit al omschreven kan worden als een B-film, dan is dit voor mij althans dé beste in zijn soort. Het is fijn om te zien dat er nog regisseurs rondlopen die beseffen dat echte horror ons de stuipen op het lijf moet jagen. Het is geen perfecte film, maar veel fouten maakt deze niet.