Doomsday (2008) *** review

Al sinds de release van Dog Soldiers (2002) ben ik een grote fan van het werk van horror-regisseur & scenarist Neil Marshall. Neen, ik wil niet zondigen aan goedkope name-dropping maar deze man weet echt wel hoe hij spanning moet opbouwen en met zijn background als editor weet hij ook wel hoe hij zijn actie in beeld moet brengen en verknippen.

The Descent (2005) is zelfs één van mijn favoriete films geworden. Uiteraard keek ik dan ook uit naar Doomsday (2008) die tegemoet komt aan de verzuchtingen van de liefhebbers van hardcore post-apocalyptische actie-avonturenfilms. En de film stelt niet teleur, ook al is het niet meteen een hoogvlieger. Doomsday zou je kunnen zien als een vrouwelijke versie van Mad Max (1979) in een 28 Days Later … (2002) kleedje. En het mag duidelijk zijn dat de adrenaline op hoge druk door ons lijf zal spuiten wat aan actie is hier geen gebrek.

Korte inhoud: Een dodelijk virus beëindigt voortijdig de levens van honderdduizenden mensen in Schotland, waarna het land door een grote muur hermetisch van de rest van de wereld wordt afgesloten. Mensen die proberen te ontsnappen worden doodgeschoten en de muur zelf herbergt allerhande wapens om vluchten van besmetten te voorkomen. 30 jaar later duikt het virus, The Reaper genaamd, plots opnieuw op, ditmaal in hartje London. Een elite-team onder leiding van Eden Sinclair (Rhona Mitra) wordt achter de muur in Schotland gestuurd om op zoek te gaan naar het werk van dokter Kane (Malcolm McDowell), die voor de uitbraak 30 jaar geleden dicht bij een doorbraak was om het virus te stoppen.

De film werd opgenomen in London, Schotland en Cape Town. Ook al doen er geen echte filmsterren mee, ik denk dan aan Bob Hoskins, Nora-Jane Noone en David O’ Hara, was het toch de bedoeling op een mainstream film af te leveren. Maar wanneer je de prent uiteindelijk te zien krijgt heb je meteen het gevoel dat het bestemd is voor een specifieke groep horror-geeks, die verzot zijn op de 80’ties nostalgie (cf. Escape from New York, Aliens, Mad Max, …).

Rhona Mitra is tevens perfect gecast voor de rol. Ze heeft niet alleen de fysiek (mooi uiterlijk + atletisch lichaam), maar is tevens geen slechte actrice. Je gelooft dat haar personage een leidinggevende functie heeft, niet alleen omdat ze geregeld een klap kan uitdelen, maar omdat ze ook heel gevat (en vaak sarcastisch) uit de hoek kan komen. En zeggen dat Mitra is begonnen als Lara Croft model. In Skinwalkers (2006) kreeg ze in ieder geval de smaak te pakken voor heftige filmrollen, ook al wordt de actrice nog niet gezien als een A-list actrice. Maar misschien komt daar verandering is, gezien ze tevens in Loft (2013) opduikt, de Amerikaanse remake van Erik Van Looy (…uhmmm).

Doomsday is onversneden popcorn vertier die meer tijd spendeert aan kinetische actie dan aan de karakter-ontwikkeling van zijn personages. En op zich is daar niets verkeerd aan, hoewel ik zelf meer te vinden ben voor actiefilms waar iets meer vlees zit aan het been. Het spijtige aan deze prent is dat het verhaal behoorlijk teleur stelt. Ook het einde hebben ze wel heel simpel ingeblikt. Het voelt aan als een enorme anti-climax. En het lichtvoetige verhaal is toch wel iets van een gigantische smet op een anderzijds ontspannende actieprent. Had Rob Marshall zijn script laten herschrijven door een bekwaam scenarist, die niet enkel dacht aan coole actie & gore shots maar ook nog een plot kon uitschrijven die de moeite was om verteld te worden, dan had deze prent een cultfilm kunnen zijn. Dat wat werkte in Mad Max werkt hier niet, en dat heeft minder te maken met de casting, maar wel met de tijdsgeest (met een veeleisend publiek) en de halfbakken plot.

Je kan een hommage brengen, maar wanneer je uw inspiratiebronnen niet ‘herwerkt’ of ‘innoveert’ dan zit je op het niveau van de imitatie en de clichés, en dat kan en mag de bedoeling toch niet zijn van de 7de Kunst. Memorabel kan je deze Doomsday in ieder geval niet noemen, maar het is bij momenten enorm ontspannend en opwindend om naar te kijken.