Seed of Darkness ** review

Dat de beste horrorfilms tegenwoordig uit Azië komen zal niemand nog verbazen, maar juist omwille van zijn succes en de stortvloed aan films, is het vaak moeilijk om tussen de massa authentieke cinema aan te treffen. Heel wat films zijn niet meer dan een kloon van eerder succesvolle prenten. En de job om het publiek te laten schrikken, is er niet op vereenvoudigd. Het gevaar bestaat er altijd in dat mensen zullen lachen op het verkeerde moment. Een film uitbrengen op het BIFFF is daarom altijd wel een hachelijke onderneming. Maar uiteindelijk, als je ermee plezier kan beleven ook al faalt de film als horrorfilm, dan blijft het nog altijd wel – volgens mijn appreciatie – een verdienstelijke prent.

Helaas kan ik hetzelfde niet zeggen van de Chinees-Maleisische Seed of Darkness (2006), hoewel de film naar het einde toe uitpakt met een moment van onversneden terreur. De film is nog niet opgenomen door Imdb, maar hier heb je de officiële trailer.

De film had eigenlijk Nephesh Seed moeten heten, waarin “Nephesh” het Hebreeuws is voor de ziel. De titel werd vervangen omdat de producers vreesden dat het Maleisische volk het Hebreeuwse woord niet zouden kunnen uitspreken. In ieder geval is ‘de cultus van de ziel’ in Azië al even in trek als de cultus van de serie-moordenaars in het westen. Gezien zij ook meer geloof hechten in die paranormale dingen dan wij, zou het schrik-effect des te groter zijn. Ik zeg maar wat ze mij ooit hebben wijsgemaakt. Dit belet echter niet dat de carthesiaanse ongelovige westerling ook wel kan genieten van die spooktoestanden, zie het succes van films als Ju-On: The Grudge (2003) en Dark Water (2002).

Korte inhoud: Seed of Darkness vertelt het verhaal van Yan (Wong Sze Zen), een alleenstaande moeder die 7 jaar geleden zich in-vitro liet bevruchten. Samen met haar dochter Ying Ying (Leong Jiun Jiun) verhuizen ze naar een appartement in een rustige buurt. En net zoals in Dark Water bevindt het appartement zich ook hier in erbarmelijke staat. Wanneer ze bij het gebouw aankomt, krijgt Yan schrikwekkende visioenen van een (spook-)kind. Deuren gaan vanzelf open en er gebeuren bizarre dingen in de kelder van het gebouw. Yan ontmoet er ook een behulpzame buurman (Alvin Wong). Hij blijkt niet enkel de toezichthouder te zijn, maar ook een beetje van een stalker. Maar de dingen beginnen al snel uit de hand te lopen wanneer Ying Ying begint te praten tegen onzichtbare wezens. Wanneer de moeder wil weten wat er gaande is, vertelt het meisje dat ze in gesprek was met haar “onbestaande” vader. Maar dat is nog maar het minste kwaad, want die vader wil blijkbaar ook zijn kind van de moeder wegnemen…

Hoewel deze in-vitro premisse veelbelovend was, blijf ik toch wel op mijn honger zitten. Het is gedeeltelijk horror, gedeeltelijk psychologische thriller, maar overtuigt in geen van beide registers. De film gaat iets teveel alle kanten op met afleidende plotwendingen, zonder deze ook maar uit te werken. Er zit ook te weinig ritme in de film om de spanning en onrust er in te houden. Je kunt het vergelijken met het veel te lang moeten wachten op een maaltijd, zodat je in tussentijd de honger verliest. Komt daar nog bij dat de dialogen zo stijf aanvoelen.

© 2006 Digital Media Rights

En zoals bij vele Aziatische films zijn de acteurs niet altijd even talentvol. Wong Sze Zen heeft een knappe uitstraling, maar haar vertolking van een wanhopige moeder is niet echt overtuigend. Wong is zelfs een ex-beautyqueen maar duidelijk geen screamqueen. Ze weet ook vaak niet hoe ze moet omspringen met eenvoudige emoties zoals affectie en bezorgdheid, en haar wisselende stemming van paranoïde en rust is niet altijd psychologisch verantwoord. Zo is er een moment in de film waar ze abnormaal vrijblijvend reageert wanneer haar dochter in het midden van de nacht is verdwenen.

Regisseur Michael Chuah liet zich met zijn debuutfilm teveel (af)leiden door atmosfeer en te weinig met de rest. Dus qua look heb ik er uiteindelijk weinig op aan te merken: efficiënte fotografie met een interessante mix van doffe kleurtinten en schaduwpartijen. Wel af en toe iets teveel afgekeken van de Pang Brothers met hun high angle close-ups. Zelfs de griezelige oude man in de lift is van de partij. Met een script die wat beter was uitgewerkt, had dit een goede film kunnen worden in de stijl van The Eye (2002).

Maar zoals ik zei in het begin van mijn review, de film heeft een wel heel bijzondere finale. Het komt allemaal veel te laat, maar het is een moment van pure angst die deze “slechte bevalling” toch een heel klein beetje weet goed te maken. Hoe dan ook – dankzij de visuele component en de onwetendheid van vele studio-executives – werd de film dan toch opgepikt door een Amerikaanse Distributeur (Buena Vista Columbia Tristar) en zal de film dus spoedig een internationale release krijgen. Deze 2uur durende prent kan je wel reeds krijgen op DVD via import, met Engelse ondertitels.