The Grudge (2004) * Blu-ray review

Het gebeurt niet vaak dat een Amerikaanse remake van een niet-Amerikaanse film wordt geregisseerd door de oorspronkelijke regisseur. Dat heeft zowel zijn goede als slechte kantjes. Het positieve eraan is dat de oorspronkelijke regisseur zijn film uiteraard goed kent. Het negatieve aspect is dat hij/zij in vele gevallen niet voldoende Engels kent (in dit geval geen woord Engels) en dat je dan zoiets krijgt als een Lost in Translation-effect. De acteurs doen maar iets wat ze vermoeden wat de regisseur via hun vertaler-tolk bedoelt. Dit heeft als gevolg dat er meestal niet echt bijster goed wordt geacteerd. Gelukkig is Sarah Michelle Gellar geen slechte actrice en voelt ze wel snel aan hoe ze en script moet benaderen.

Maar voor Takashi Shimizu zijn die films ook iets teveel bandwerk geworden en hij maakt zich trouwens klaar voor Ju-On 3 (2007), alsof iemand daar op zit te wachten. Ik had zijn eerste film, Ju-On (2003), ontdekt in het Fantastisch Filmfestival in Brussel en vond dit geen slechte horrorprent. Maar toen kwam er werkelijk een stortvloed aan gelijkaardige Aziatische horror met films zoals Dark Water (2002) en alle vervolgfilms en remakes van de film die aan de basis ligt van deze horror-vague, Ringu (1998). Ik ga er dus meteen bij vertellen dat ik bij deze remake bijna in slaap ben gevallen, ook al valt er technisch gezien niets op aan te merken. Moest er geen andere redenen zijn, bekijk deze film voor de knappe fotografie van Christopher Young, die nu bezig is met Ghost Rider en Spider-Man 3.

Het beste van The Grudge (2004) zit hem in de eerste 35 minuten, maar nadien begint de truuk met het doodsbleke gezicht en de creepy geluidjes iets te doorzichtig te worden. Als je al die vorige films nog niet hebt gezien zal je wel plezier beleven met deze film, maar voor de grote meerderheid van de filmgeeks wordt dit een opstapeling van het ene horror-cliché na het andere.

Er worden zelfs Hollywood clichés gebruikt met wegspringende katten en de telefoon die begint te rinkelen na een doodse stilte. De personages avonturieren zich op plekken waar ze niet zouden mogen gaan en doen idiote handelingen die alles nog erger maakt. Eén dag in de film bestaat uit slechts 3 uur daglicht en de rest is pikzwarte nacht. Dingen verschijnen op een bepaald moment en verdwijnen weer op het volgende. Oh ja, dit is nu eenmaal horror, maar we zitten ondertussen in 2007 en wat werkt voor een publiek uit de jaren 80 werkt niet noodzakelijk voor een publiek uit het nieuwe millennium. Toch niet voor een publiek die regelmatig horrorfilms bekijkt.

De film begint krankzinnig genoeg met een getypecaste half-wakkere Bill Pullman die ’s morgens op zijn balkon een luchtje wil scheppen terwijl zijn vrouw nog in bed ligt en zelfmoord pleegt door van de zoveelste verdieping naar beneden te springen. Het ‘waarom’ van deze actie wordt nooit echt uitgediept – misschien had hij net het script gelezen – maar het zorgt wel voor een indrukwekkend moment. Zeldzaam zijn de momenten waar een ster-acteur na 1 minuut reeds zelfmoord pleegt (hoewel hij nog eens verschijnt in een flash-back op een later tijdstip). En van deze scène vertrekken we naar het spookhuis die bewoond wordt door de versleten oude vrouw Emma (gespeeld door Grace Zabriskie die hier nogmaals haar rol speelt van Sarah Palmer uit “Twin Peaks”)

Korte inhoud: De Amerikaanse medische studente Karen (Sarah Michelle Gellar) loopt stage in Japan. Wanneer een verpleegster niet komt opdagen voor haar werk, gaat Karen in haar plaats naar een vervallen huis waar ze Emma aantreft, een oude Amerikaanse vrouw die stokstijf voor zich uit staart in een lege kamer. Terwijl ze de aangeslagen vrouw verzorgt, hoort Karen boven vreemde geluiden. Het huis blijkt behekst te zijn door een bovennatuurlijke kracht – The Grudge. Deze wrok wordt veroorzaakt door iemand die is gestorven in de ban van boosaardige woede. En al wie het huis betreed zal sterven. Te midden van een reeks gruwelijke gebeurtenissen moet Karen een manier vinden om de vloek te verbreken.

Er zijn een aantal verschillen met de oorspronkelijke prent. Zo was de Japanse versie onderverdeeld met naambordjes van personages die het huis hadden betreden en later zouden sterven: de bewoners van het huis, de zus, de sociaal medewerkster, drie schoolmeisjes,… Nu is de structuur iets eenvoudiger gemaakt – maar blijft de logica van alles zoek – en ligt de klemtoon nu op het personage van Gellar. En eigenlijk vind ik dit nu net een zwakte, want door de film lijnrecht te maken, in tegenstelling tot de jigsaw-puzzle van de oorspronkelijke versie, ga je nu beginnen letten op het feit de film uiteindelijk GEEN verhaal heeft en je enkel nog zit te wachten “hoe” iemand aan zijn einde zal komen. “Wie” zal sterven is meteen duidelijk, ook al heb je de voorkennis niet van de oorspronkelijke film, en dat maakt dan ook het suspense-gehalte voor een groot stuk teniet.

© 2004 Dutch FilmWorks

Het einde van de film is een schoolvoorbeeld van een overkill en indien je niet in slaap bent gesust zou je wel eens kunnen schaterlachen met de absurde situaties. Let ook op de debiele dialogen naar het einde toe. Maar gezien Shimizu geen woord Engels spreekt kan ik begrijpen dat hij dat niet eens door had. In deze omstandigheden een veel te jonge onervaren scenarist, Stephen Susco, inschakelen om het script te vertalen is er gewoon om vragen. Deze film had 13 producers (waaronder The Evil Dead regisseur Sam Raimi) en bij niemand ging een belletje rinkelen?!? … Of misschien wel en werden hun opmerkingen ook ergens verloren in de vertaling.