Crash (2004) van Paul Haggis is een film die al een tijdje op mijn verlanglijstje stond. Dus even hoera dus voor degene die het concept filmparels heeft uitgevonden zodat er geen verre verplaatsing aan te pas kwam om deze film alsnog in de bioscoop te kunnen zien.
Korte inhoud: Verschillende verhaallijnen smelten samen gedurende twee dagen in Los Angeles: een zwarte detective met een aan drugs verslaafde moeder en een stelende broer, twee autodieven die voortdurend lopen te discussiëren over de maatschappij en racisme, een afwezige openbare aanklager met zijn irritante en rotverwende vrouw, een racistische agent met een zieke vader die door zijn jonge idealistische collega wordt gehaat, een succesvolle zwarte televisieregisseur en zijn vrouw die te maken krijgen met een racistische agent, een Perzische immigrant die een pistool koopt om zijn winkel te beveiligen, een Spaanse slotenmaker en zijn jonge dochter, enz.
In Million Dollar Baby (2004) sneed Clint Eastwood eerder dit jaar het geladen onderwerp euthanasie aan. Eastwood deed dit op een neutrale manier, zonder een standpunt voor of tegen in te nemen. In Crash doet Paul Haggis hetzelfde maar dan voor het, misschien nog delicatere, thema racisme. Leuk weetje is dat Haggis, de regisseur en scenarist van Crash, eigenlijk ook de scenarist is van Million Dollar Baby.
Op een paar televisiefilms en wat afleveringen van “Due South” en “Family Law” na, is Crash het regiedebuut van Haggis. Het is aan de ene kant jammer dat hij pas op 51-jarige leeftijd zijn eerste grote film kan maken, aan de andere kant natuurlijk beter laat dan nooit. Haggis vertelt zijn verhaal op een zeer rustige en ingetogen manier, met karig, maar wel effectief, gebruik van muziek. De regisseur laat vooral zijn acteurs het werk doen.
En Haggis kan voor zijn eerste film beschikken over een zeer interessante cast: Don Cheadle, Matt Dillon, Jennifer Esposito, Thandie Newton, Sandra Bullock, Brendan Fraser, Ludacris en Ryan Philippe. Heel de cast acteert op hoog niveau en het zou dan ook niet eerlijk zijn om bepaalde acteurs meer te bewieroken dan anderen. Maar toch, Matt Dillon toont eindelijk waarom hij in de jaren ’80 een grote belofte werd genoemd en Sandra Bullock speelt eens geen girl next door maar een echte bitch die je liever niet als buurvrouw hebt.
© 2004 Lions Gate Entertainment Inc.
Crash is een zogenaamde ‘mozaïekfilm’ wat betekent dat een ogenschijnlijk losstaande gebeurtenis, in dit geval een auto-ongeluk, de rode draad vormt tussen de levens van de verschillende personages. Magnolia (1999) is een andere film uit dit genre, en ook 21 Grams (2003) en Amores Perros (2000) situeren zich enigszins in hetzelfde genre. In dergelijke films heb je vaak te maken met redelijk veel hoofdpersonages en het is dan ook zaak dat de kijker het verhaal kan volgen en niet verdrinkt in 35 verschillende personages. Haggis lost dat zeer goed op en het verhaal zit dan ook perfect in elkaar. Je merkt dat de regisseur ook een begaafd scenarist is en daardoor veel oog heeft voor het verhaal.
Door het onderwerp van Crash, racisme, lijkt de film misschien zo’n typische schoolfilm (American History X, Stand By Me, The Piano, Rosetta, Saving Private Ryan, we kennen ze allemaal wel). Gelukkig is Crash veel meer dan dat, het is een film die iedereen zou moeten gezien hebben. Verschillende oorzaken en nuances van racisme worden besproken zonder een belerend vingertje op te steken. Af toe mag er zelfs gelachen worden. Eén van de betere films van 2005.
Recensie door Karen op 20 december 2005