Clint Eastwood is niet alleen een fascinerende acteur, maar ook een begiftigd regisseur die perfect weet hoe je een verhaal vertelt voor het witte doek. Het enige bezwaar is dat hij te goed weet ‘hoe’ hij een verhaal moet vertellen, en net zoals Steven Spielberg, af en toe een loopje neemt met de realiteit en iets te melig en geconstrueerd zijn films regisseert. Denk maar aan de scène met Sean Penn in Mystic River, waar hij het nieuws verneemt van zijn vermoorde dochter, een emotionele trek-en-sleur-bui begint, en in een top shot moet worden tegengehouden door een massa van 50tal ordehandhavers. Dit is wat ik bedoel met soms over-geconstrueerde scènes.
© Warner Bros / StudioCanal[/caption]
En begrijp me niet verkeerd, hij maakt schitterende cinema en is ook een van de betere regisseurs in Hollywood, maar ik mis de authenticiteit van bijvoorbeeld een Scorsese’s in Raging Bull. Het zal spannend worden tijdens de 77ste Oscar uitreiking voor de titel van Beste Regisseur. Maar desondanks dit mankement, behoort Million Dollar Baby (2004), samen met Unforgiven, tot de crème de la crème van wat Eastwood te bieden heeft.
Korte Inhoud:Na de pijnlijke vervreemding van zijn dochter heeft bokstrainer Frankie Dunn (Clint Eastwood) al heel lang niemand meer toegelaten tot zijn persoonlijke leven, totdat op een dag stapt Maggie Fitzgerald (Hilary Swank) zijn Hit Pit Gym binnenstapt. Zij heeft zich op basis van een ongelofelijke wilskracht een weg naar de boksring weten te knokken en wil professioneel bokser worden. Ze heeft meer dan ooit iemand nodig die in haar gelooft, maar het laatste waar Frankie op zit te wachten is de verantwoording te dragen voor Maggie. Hij wil geen vrouwen trainen. Toch weet Maggie dat hij de beste coach is en laat zich niet te snel uit het veld slaan. Haar vastberadenheid en de tegenslag die hij ondervindt met een van zijn boxers, Big Willie, een jonge zwarte bokser die een goede kans maakt om de nieuwe kampioen zwaargewicht te worden, neemt hij uiteindelijk de beslissing haar te coachen. Gaandeweg ontdekken de twee dat ze een gezamenlijke passie delen en er groeit een gevoel van onderlinge verbondenheid. Maar al snel komen de twee voor zware beproevingen te staan.
Maar deze samenvatting is slechts een fractie van wat je te zien krijgt in de film. Verschillende personages voeren een voortdurende innerlijke strijd met zichzelf. Frankie is ooit door zijn dochter in de steek gelaten. De details weten we niet precies, maar we zien hem regelmatig verschuilen in een kerk. Dit laat ons vermoeden dat zijn getormenteerde op zoek is naar toenadering. Tot God? Neen, daar drijft hij eigenlijk de spot mee. Maar wel tot zijn dochter die zijn brieven telkens terugstuurt. Maggie heeft een gouden hart en probeert er alles aan te doen om iets met haar leven aan te vangen. Ze wil ook haar moeder gelukkig maken, in een poging om misschien de liefde van haar te krijgen die ze nooit heeft gehad. Daarnaast is er nog Eddie Scrap-Iron Dupris (Morgan Freeman), de vriend en helper van Frankie, die ooit de kans kreeg op een titel, maar verloor het zicht in zijn oog tijdens een gevecht en kan de bokswereld moeilijk loslaten.
We zien drie sterke acteerprestaties, van Morgan Eastwood en Swank. Over hen valt niets anders op te merken dan dat ze hun vertolking zo authentiek mogelijk hebben gebracht. Vooral Hilary Swank, die eerder een oscar won voor Boys Don’t Cry, heeft uiteindelijk opnieuw een rol gekregen op haar niveau. Vergeleken met de cinematografische drek die soms van over de oceaan in Europa komt gestort, is Million Dollar Baby een pareltje. Toch, zoals ik in het begin van de review had vermeld zijn er toch bepaalde scènes die voor mij iets te geconstrueerd aanvoelen.
De portrettering van de moeder in de film voelt soms een tikkeltje te karikaturaal. De moeder is onmenselijk slecht. Hoewel er vast en zeker wel dergelijk uitschot op deze aardbol rondloopt. Dat niet alle moeder liefde betuigen voor hun kinderen valt waarschijnlijk dagelijks te lezen in de krant. Maar hier hebben we een moeder die werkelijk het bloed onder je nagels vandaan haalt. In een scène waar Maggie al haar geld bijeen heeft gespaard om haar moeder een huis te kunnen geven, zien we haar tekeer gaan op haar dochter alsof ze dit geschenk kon missen als kiespijn. Maar dit zal nog erger worden later in de film, op een heel onverstaanbare en absurde manier. Maar om spoilers te vermijden ga ik daar niet verder op in. Maar vanaf het midden van de film voelt alles, naar mijn mening, iets te zwart-wit aan, net zoals de clair-obscur belichting van de film. De film krijgt in zijn derde acte zelfs een beetje de toer op van Amenábar’s Mar Adentro. Maar die laatste film is op dat punt iets completer.
Van alle boks-films steekt deze er met nek en schouders bovenuit. Hier krijgen we meteen een idee van wat boksen echt betekent en wordt alle glamour ontweken. Net zoals in The Shawshank Redemption horen we de stem van Morgan Freeman die het verhaal in zijn context plaatst. If there’s magic in boxing it is the magic of fighting battles beyond endurance, beyond cracked ribs, ruptured kidneys and detached retinas. It’s the magic of risking everything for a dream that nobody sees but you. In de bokswereld, als in de film, draait alles rond twee zaken: respect en trouw.
Wat buitengewoon knap is aan Million Dollar Baby is dat we een bigger-than-life film krijgen voorgeschoteld die niet constant snakt naar actie en geweld. De personages krijgen er de ruimte om te leren ‘ademen’. Enkel op die manier kunnen ze overleven in de ring en blijkbaar ook in het echte leven. En op het einde, wanneer de lichten in de zaal opnieuw gloeiend worden, heb je tijd nodig om even je gedachten op een rijtje te zetten. Meestal is dit ook een goed teken. Het laat je niet los en vraagt naar enige tijd van bezinning en reflectie over datgene wat je hebt gezien. Het kerk-gebouw mag misschien dezer dagen leeg lopen, maar de boodschap wordt blijkbaar nog steeds verkondigd op de meest ondoorgrondelijke manier. Het is een rijke en uitdagende prent die het leven bevestigd en haar fragiliteit ontbloot. Eastwood raakt onze harten en revitaliseert ons bewustzijn, met iets minder manipulatie dan wat we van dit soort films gewoon zijn. En neen, je hoeft geen boks-fan te zijn om van deze film te kunnen genieten. Deze film daagt iedereen uit.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Dave op 22 februari 2005