Herinneren jullie nog de film van Park Chan-Wook, Old Boy, waar we een moment van pure cult mochten beleven met een gevecht opgenomen in een sequentieshot, waarbij de camera de actie, van links naar rechts, via een laterale travelling in beeld bracht. Het deed een beetje denken aan die 2D games uit de jaren ‘80 waar een mannetje, zijn rug naar ons gekeerd, zich zijdelings verplaatste en hordes monsters en andere gespuis onschadelijk maakte. Later kwam Doom, die de theatraliteit van de actie doorbrak, door met een camera het personage te volgen. Maar tegenwoordig zijn de games in 3D en verschuift het camerastandpunt constant.
Konami’s Silent Hill 4: The Room heeft zo zijn eigen cocktail samengesteld met verschillende inspiratiebronnen gaande van de hallucinante David Lynch trips, de schilderijen van Francis Bacon en de typische Japanse horror. Silent Hill is zo’n spel die niet alleen gemaakt is voor de echte gamer, maar tevens voor de ziekelijke filmfreak. Het spel duikt in een claustrofobische wereld, die we kennen uit de film Old Boy. In het spel zien we, net zoals in de film, een man (Henry Townshend) die zich in een spook appartement bevindt zonder te weten waarom, door wie en voor hoe lang. In de film bekijkt het personage de wereld doorheen de beelden van een tv-toestel. In het spel kan het personage, eveneens te kampen met een zware schizofrenie, de buitenwereld zien doorheen het kijkgaatje in de deur en de spleten in de muur, waardoor hij zijn buren kan zien. Op een nacht krijgt hij vreselijke hoofdpijn en kampt met angstwekkende hallucinaties. Maar niemand kan hem horen schreeuwen, zijn telefoon werkt niet en de ramen zijn verzegeld.
Ook games hebben tegenwoordig een trailer en deze is echt schrikwekkend en verontrustend. Hoef ik er nog bij te vertellen dat het spel echt de moeite is?