AVP: Alien vs. Predator (2004) *½ Blu-ray review

Mijn voorspellingen over de film zijn gedeeltelijk uitgekomen. Toch ben ik niet helemaal ontgoocheld over de film, gezien hij perfect deed waar de film voor stond: Een clash tussen twee titanen en “Whoever wins… we lose”. Helaas had ik net iets meer verwacht van AVP: Alien vs. Predator (2004).

© 20th Century Fox Home Entertainment

Een beetje zoals in Anacondas zien we opnieuw een groepje “jonge” wetenschappers die deze keer een expeditie ondernemen onder leiding van Charles Weyland Bishop (gespeeld door een van mijn favoriete acteurs, Lance Henriksen – en uiteraard meteen ook een verwijzing naar de Weyland-Yutani corporation uit Aliens) in de dieptes van de Zuidpool. En al snel is duidelijk dat ze de slachtoffers zullen worden van een helse strijd tussen aliens. En ja, u raadt het, een drietal Jamaicaanse hippies.

Zoek niet naar finesse, want deze film ligt niet wakker van karakter- of plotontwikkelingen. Regisseur Paul W.S. Anderson laat alle seksuele subtext van Gigers universum of de moeder-nakomeling relatie achterwege en gaat regelrecht voor de death-match.

De dialogen in de film zijn van de orde van: – Any idea what these are? – No, you? – No. – It’s a good thing we brought the experts. – Well, yeah, it is a good thing, cos’ this is like finding Mose’s DVD collection.. De film is gebaseerd op het “wat als…” principe en is naast de overvloedige remakes, sequels en tegenwoordig ook de prequels een teken dat Hollywood een gebrek heeft aan originele ideeën, maar de machine draaiende houden met vaste waarden. De origine van deze film ligt eigenlijk in de vreselijk slechte sequel van Predator, waarin we in hun ruimteschip het skelet van een Alien aantroffen aan de trofee-wand. Het was uiteraard een intrigerend element, net zoals in Freddy vs. Jason.

Paul WS Anderson had reeds in zijn vorige film Resident Evil, geëxperimenteerd met ondergrondse videospel-achtige survival games. Op de production design viel weinig op te merken en de actie was altijd van een behoorlijk niveau. Helaas mist de regisseur de maturiteit om dieper te graven en iets ambitieuzer te zijn met het verhaal. Misschien had hij maar beter was lessen genomen van zijn naamgenoot Paul Thomas Anderson (Magnolia). Los van het intrigerende uitgangspunt van de ontmoeting, waarmee Anderson weinig mee doet, hebben we eigenlijk reeds alles al een paar keer gezien: face-huggers, groen acid bloed, het infra-rode gezichtveld, de aftel-bommen, de ontmaskerde Predator en de aanblik van de koningin van de aliens. Uiteraard zijn er opnieuw de donkere gangen en de flikkerende lampen, en zien we hoe een gegijzelde alien-koningin haar jongen gebruikt om zich te verlossen, maar alles laat ons eigenlijk helemaal koud.

Buiten de aardige production design valt er verder niet veel te zeggen over AVP. Het lijkt een prototype te zijn van een brainless-money-maker, waarbij de regisseur achter de hielen van de studiobonzen loopt en na alle R-rated Alien films mooi een PG-13 film aflevert waarbij 13 jarigen ook hun ticketje kunnen kopen. Dan heb ik nog meer respect voor de goedkopere Freddy vs. Jason. Paul WS Anderson zou van plan zijn om Alien 5 (of 6 als je deze als officiële Aliën beschouwt). Grote vergissing als je het mij vraagt. Ik kijk er al vast niet naar uit.