Eveneens gezien op het bruisende filmfestival van Gent en deze film was iets minder goed dan Eternal Sunshine of the Spotless Mind, maar uiteraard gaat het hier over een totaal ander kaliber van film. Acteur Denzel Washington en regisseur Tony Scott bundelen opnieuw hun krachten na hun boottochtje in Crimson Tide en gaan nu op jacht naar Mexicaanse kidnappers. Resultaat, een behoorlijke actie-thriller die alle verwachtingen beantwoordt. Niet meer, niet minder.
© 20th Century Fox Home Entertainment
Korte inhoud: Man on Fire (2004) gaat over ex-marine soldaat Creasy (Denzel Washington), die op zoek gaat naar de zin van zijn leven en vergiffenis van God. In Mexico City gaat hij op zoek naar een vriend, Rayburn (Christopher Walken), die hem een baan biedt als bodyguard bij de rijke familie Ramos om hen en hun kleine meisje Pita te beschermen van alle onheil. De film begint tevens met het schokkende feit; dat er om de 60 minuten een kidnapping gebeurt in Latijns-Amerika en dat 70% van de slachtoffers niet overleven. Ondanks zijn drankprobleem en zijn zelfmoordneigingen wordt Creasy aangenomen in het gezin en er groeit, na enige wrijvingen, een band tussen de kleine Pita en Creasy. Maar de kidnappers die al een paar keer hebben gedreigd slaan hard toe en met de hulp van een paar corrupte agenten ontvoeren ze Pita en sturen ze Creasy naar het ziekenhuis. Zij hebben daarbij 2 fouten gedaan. Een eerste was het jonge meisje te ontvoeren en het tweede was Creasy niet te hebben vermoord.
De Ridley familie is een familie van visuele artiesten. Hun films kenmerken zich door uiterst strakke en dynamische fotografie en hun background als reclameregisseurs is, net zoals bij mensen als David Fincher en Terry Gilliam, nooit ver weg. Maar datgene wat hen onderscheid van het gros van reclameregisseurs die zich aan fictie wagen, is dat zij beide hun opleiding begonnen zijn als cameraman en dat zij ook nog eens een verhaal kunnen vertellen. En daar draait alles om. De eerste de beste regisseur die zich vergezeld met een goede cameraman kan visueel verbluffen (zoals: Marcus Nispel, regisseur van de remake van The Texas Chainsaw Massacre, gretig beroep deed op Daniel Pearl die de eerste TCM in beeld bracht, of Director of Photography Matthew Leonetti die menig jonge cineasten een dynamische beeldcompositie bezorgde). Ridley en Tony Scott weten hoe ze een karakter moet uitwerken en hoe ze de spanning in een film kunnen houden. Beide maken ze wel andere films. Ridley is nog iets meer geïnteresseerd in de context van een verhaal dan Tony, die liever op militaire en krachtdadige muziekbegeleiding de hero-cultuur uit de jaren ’80 levendig en trendy houdt. Toch behoort deze film, samen met Spy Game en The Fan, tot de minder geslaagde actiefilms, in vergelijking met True Romance, Enemy of the State, Crimson Tide, The Last Boy Scout, Top Gun en Days of Thunder). Toch is de belichting van de Canadese Paul Cameron (Collateral, Swordfish, Gone in 60 seconds) echt wel fascinerend.
Enerzijds zit het verhaal iets te simpel in elkaar en baseert het zich iets te rechtlijnig op het concept van ‘wraak’, zoals die twee andere monsters van films Walking Tall(met…eu…The Rock) en The Punisher (met …eu…Thomas Jane). Man on Fire is gebaseerd op het gelijknamige boek van A.J. Quinnell. Volgens diverse bronnen zou dit de schuilnaam zijn van de echte huurmoordenaar, die ergens ondergedoken zit in zonnige oorden, en die er zijn ervaringen in kwijt kan. Doet me trouwens denken aan Ian Flemming, de auteur van James Bond die ook in de geheime diest zat. Het is dus met brede penseeltrekken en bet grote korrels zout gebaseerd op waargebeurde feiten.
© 20th Century Fox Home Entertainment
Tony Scott had al het project in handen gekregen midden jaren ’80, maar wegens zijn onervarenheid werd hij de laan ingestuurd en werd het boek gescenariseerd en geregisseerd door de Franse cineast Elie Chouraqui. Tony deed dan maar Top Gun die maar liefst 500 keer (!) meer winst maakte dan de eerste versie van Quinnells boek. Maar de versie uit 2004 is nu niet meteen een wereldschokkend verhaal, laat staan een knappe verfilming. Tony ruilt de wise-cracks en de intelligente dialogen in voor een schaamteloze exhibitie van zijn laatste visuele truukjes, die hij heeft gebruikt in zijn kortfilm Ride The Devil en gezien in 21 Grams. Hij had misschien iets meer aan zijn scenario kunnen werken en alles net iets boeiender gemaakt. Afgesneden vingers en een opgeblazen anus zijn nu niet meteen de dingen waarop ik zit te wachten. In de film zitten ook geen verrassingen en alles heeft een iets te strakke en voorspelbare structuur. Het geweld in de film voelt dan ook meestal gratuit aan. En begrijp me niet verkeerd, ik hou van sterke actie-scenes à la Die Hard, maar deze film pretendeert toch iets meer te willen zijn dan de gewone actie-blockbuster. De film duurt ook bijna 2 en een half uur en dat is wel heel lang voor een film die eigenlijk weinig om het lijf heeft en waar de regisseur deze lacune probeert te maskeren door een doorgedreven formalistische aanpak. Tony Scott wil misschien uit de schaduw van zijn broer komen met iets meer volwassen films, zoals 21 Grams, Insomnia of een The Pledge, maar dan zal hij misschien eerst een beter scenario vanonder de neus van zijn broer moeten wegpikken.
Het 10-jarig meisje in de film die met haar blonde haren en blauwe ogen de dochter van een Amerikaanse vrouw en een Latijns-Amerikaanse man moet voorstellen, moet iet te nadrukkelijk de karakteruitdieping doen van Creasy. Dit komt neer op een pak absurde dialogen waar het meisje meer als een adolescente dan als een tiener gaat klinkt. Waarom hadden ze dan niet gekozen voor een oudere dochter? Wel, omdat de religieus getinte film (pseudo-middel om zo iets meer gewicht in de schaal te leggen) er alles aan doet om de motieven van onze held zuiver te houden, gezien hij nogal middeleeuws tekeer gaat tegenover de zondaars. Dit uiteraard met de achtergrond gedachte dat bloedvergieten de wonden kan genezen. Ja, het zijn nu eenmaal Europeanen zoals Scott, Emmerich en Wolfgang Petersen, die op een verheven manier de Amerikaanse waarden kunnen tentoonspreiden. Helaas verlaagt Tony zich hiermee te vaak naar het niveau van een Death Wish.
Het acteerwerk van Denzel is imponerend, maar hij is dan ook een van de betere Hollywood acteurs. Maar zijn prestaties zijn deze prent onwaardig. Eigenlijk was ook Robert De Niro een contender voor de rol, maar wees deze uiteindelijk af. (Vreemd gezien De Niro af en toe ook wel eens een serieuse misrekening kan doen). Daarnaast zien we de fetisj acteur van Tony en mijn persoonlijke favoriet Christopher Walken in een klein rolletje, net zoals Giancarlo Giannini die we nog kennen als Inspector Rinaldo Pazzi in Hannibal van Ridley Scott. De muziek ruikt tevens ook een beetje teveel naar de score uit Gladiator (ook van de oudere broer) met kleine intermezzo’s van Lisa Gerrard onder begeleiding van Hans Zimmers poulain, Harry Gregson-Williams.
Kortom, de film had de ambitie en de acteurs om een schitterende film te worden, maar Scott koos voor een te gemakkelijke adrenaline stoot, met een film die veel te lang duurt en veel te lang onder de Mexicaanse zon heeft liggen bakken. De film kwam op 9 oktober 2004 bij ons in de bioscoop.
Review Man on Fire (2004)
Recensie door Dave op 11 oktober 2004
Heb deze gisteren voor het eerst gezien. Een mooie spannende film met een sterk verhaal en een uitstekende cast. Prima film!