Ik weet niet hoe het met de bioscoop in jullie buurt gesteld is, maar hier in Brussel worden nogal veel Franstalige films geprogrammeerd. Enerzijds te begrijpen gezien 90% van de hoofdstad Frans spreekt en Frankrijk (meestal alleen, af en toe in coproductie met Wallonië) veel materiaal voor handen heeft om alle projectoren op volle toeren te doen draaien tot de vijzen eruit vliegen.
In principe niets op tegen, gezien we eigenlijk al jaren een overdosis Amerikaanse films te verteren krijgen. Maar het probleem is dat 9 op de 10 van de Franse films gewoon abominabel slecht zijn. Komt daar nog bij, dat die ene film, die nog net de doorsnee Aspe-aflevering kan overtreffen, meestal een commerciële film is. Toch ben ik binnen gestruikeld in zo’n klein Frans filmpje.
Poids Léger (2004) is het verhaal van Antoine die overdag werkt in een begrafenisonderneming en ‘s avonds bokst in de lichtgewichtencategorie. De gerant die de club beheert is trots op zijn protegé. Maar Antoine is psychologisch vrij onstabiel en zoekt de steun bij zijn vriendin Su. Tiens, Rocky, maar dan met nog minder geld en in het Frans. Why not? Erger dan She Good Fighter was het zeker niet. Ik wou eigenlijk Life is a Miracle van Kusturica gaan zien, maar die speelde niet op alle uren. Ik vraag mij eigenlijk af of die uitbaters wel de goede filmkeuzes maken. Maar dat zal voor een andere post zijn. Bereidt u maar voor op een vurig pleidooi voor meer Aziatische films in de bioscoop!!!
Franse niet-commerciële producties komen meestal aandraven met zwaarwichtige termen wanneer ze hun film willen promoten, en zo is dat ook het geval met Poids Léger. “De Liefde is sterker dan de Dood”, weerhalmen de beschrijvingen. Wanneer je de film gaat zien denk je dan: “Heb ik nu de verkeerde zaal binnengelopen?” Ik heb in ieder geval niet echt iets schokkend gezien over Liefde of Dood, laat staan over de Liefde die de Dood zou overwinnen. De film had moeilijkheden om te beginnen, en eenmaal de plotlijnen duidelijk waren stond ik ongeduldig te wachten op de eindgeneriek. Nicolas Duvauchelle speelt de hoofdrol en is bekend van het Levi-spotje (Odyssey) waar twee jongeren doorheen de muren van een gebouw lopen. Schitterende spot trouwens, maar de jongen met zijn Calvin Klein-uiterlijk had zich beter 3 maanden intensief voorbereid op de rol. Dit is geen lichtgewicht, maar eerder een pluimgewicht. Iets meer testosteron en het personage zou voor mij al iets geloofwaardiger zijn geweest.
Daarnaast zondigt deze film ook aan de ergerlijke kwaal van veel Franse film, en dat is dat onophoudelijk getetter, alsof ze een film maken voor een bende stoïcijnen die geen emoties kunnen ontcijferen. Nochtans was er genoeg materiaal aanwezig voor een knappe uppercut-film, als daar zijn: de angst voor de dood, de moed van iemand die niets te verliezen heeft, de affectie van een oudere coach, de liefde tussen broer en zus in moeilijke tijden, het impulsieve en gewelddadige karakter van een jongere,… Allemaal kleine vonkjes met een groot potentieel, maar er wordt helaas gekozen voor gemakkelijke oplossingen; en bijgevolg vat de film nooit echt vuur. Toch heeft de jonge acteur wel iets, en ik wacht op de volgende film om misschien een nieuw acteertalent te ontdekken. Tot nu toe is het nog teveel van het niveau van de tv-speelfilm. Maar dan moet hij misschien wel wat beter gecoacht worden door een iets betere regisseur. In de film zien we nog een weinig interessante Bernard Campan (beter bekend van Les Inconnus). Voor de rest hoef je niet meteen naar de bioscoop voor dit “lichtgewicht”, en kan je rustig wachten op de tv-release,…Of koop anders een kaartje voor Life is a Miracle. Wie weet, zal ik dan misschien ook toevallig in de zaal zitten! Je kan me gemakkelijk herkennen, ik eet geen popcorn.
Beoordeling: 1 / 5
Recensie door Dave op 9 september 2004