The Village (2004) * Blu-ray review

The Village (2004), naar het verhaal uit een kinderboek Running Out of Time, speelt zich af in het dorp Covington, waar iedereen in passieve vorm spreekt en zich kleedt zoals in een pre-industriële religieuze gemeenschap, het Pennsylvania van 1897. Het begint met een begrafenis van een kind, wat misschien wel een kleine knipoog is naar Unbreakable die begint met de geboorte van een kind. Toch was de sfeer van de film eerder sprookjesachtig, en niet echt authentiek, maar dit zou later in de film een reden krijgen. So far so good.

© Buena Vista International

Rond het dorp is een enorm woud waar verschrikkelijke monsters leven, of Those We Do Not Speak Of. Vreemd genoeg blijft het een continu terugkerend onderwerp van gesprek, wat trouwens het enige was buiten de typische groepstaferelen van het samen eten, feesten en drinken, die mij nog een beetje kon intrigeren. Het gevaar kwam van de rode kleur, the bad colour. Alles wat rood is (zelfs bloemen), wordt uit het dorp verbannen omdat het de geheime creaturen zou aantrekken. Geel is ‘de goede kleur’ en biedt bescherming.

Lucius Hunt (gespeeld door Joachim Phoenix) besliste, waarschijnlijk na het zien van de film The Truman Show, om de grens tussen het dorp en het woud te verbreken, en daardoor the gates of hell open te zetten. Er gebeurt iets verschrikkelijks met iemand uit het dorp, zodat uiteindelijk niemand anders dan de blinde dochter van de patriarch Edward Walker (William Hurt) het bos in wordt gestuurd om medicijnen te halen in de stad. Waarom de patriarch niet zelf om het medicijn ging, blijft een van de zovele raadsels in de film. En vanaf dit moment slaan alle stoppen door en stuikt het hele verhaaltje in elkaar door het gewicht van zijn eigen pretentie. In de film zien we ook nog een belangrijke rol weggelegd voor de dorpsidioot Noah (Adrien Brody), de moeder van Lucius (Sigourney Weaver – die duidelijk ook wel een gouden beeldje wil veroveren).

M. Night Shyamalan is gekend om actiehelden te casten voor iets softere rollen. Zo zagen we in eerdere films Bruce Willis als kinderpsycholoog en Mel Gibson als ex-priester. In The Village mag Alien-butcher Sigourney Weaver komen opdraven als keurige huisvrouw. Het vraagt altijd wel een kleine aanpassing voor de acteurs en de ene slaagt er iets beter in dan de andere. Hier zou geen sprake zijn van automatische piloot, maar dit betekent nog niet een garantie voor een goed acteursspel. Maar het brengt de toeschouwer altijd wel op het verkeerde been, iets waar Shyamalan een stijlvorm van maakt. Er is ook nog het blinde meisje Ivy (Bryce Dallas Howard), die voor een blinde wel erg goed kan lopen, vechten en mensen voelen die zelf niet hebben bewogen (behalve als die zich schuil houden in de kast).

M. Night Shyamalan weet hoe hij een zinderende sfeer moet neerzetten in een film en weet heel goed waar hij zijn camera moet zetten. Dat was althans mijn overtuiging bij het zien van zijn vorige films. Maar in The Village is hij, buiten zijn klein Hitchcock-cameootje, compleet afwezig. Elke vorm van spontaniteit tussen de karakters is verdwenen en we krijgen moment-opnamen te zien tussen verschillende personages die nauwelijks worden uitgewerkt. Mijn verbazing was groot, zeker van een regisseur die tot nu toe bijna feilloos was in zijn acteursregie. Maar in The Village, “We see dead people”. Ook de dialogen zijn saai en droog, in vergelijking met de intelligente en grappige dialogen in Signs.

*SPOILERS*Je blijft eveneens met een heleboel vragen over; zoals: waarom werden de bewoners geterroriseerd na de ontdekking van de gevilde dieren? Iets wat compleet onlogisch is. De ouderen van de stad zouden integendeel moeten hebben ingezien dat hun propaganda-machine aan reparatie toe was. Ook de zwarte kisten met de krantenartikels die gespaard zijn gebleven van nieuwsgierige ogen is ongeloofwaardig. Het toppunt is een scène waar Lucius dreigt de kist open te doen. Zijn moeder verbiedt het hem en verlaat de ruimte. En…NEEN, hij opent de kist NIET!?!, wat compleet tegen zijn karakter ingaat.

Op het einde van de film is de enige echte ontmaskering die van de regisseur, die met deze film bewijst dat hij toch ook maar een product is van de Hollywood machine. Een schoolvoorbeeld van een regisseur die teveel bezig was met de sfeer van zijn film, en te weinig met het drama, de interactie tussen de acteurs en bovenal zijn verhaal.

Kortom, de film is traag, oninteressant, vervelend en geeft een frustrerend en hoofdschuddend gevoel bij afloop. De twists in de film werken niet en komen net zoals de muziek geforceerd over. Het wordt meteen duidelijk hoe slecht alles is geconstrueerd. Nochtans kon de film, naast zijn visuele rijkdom die genoeg aan bod komt, opgetild worden tot een politiek-sociaal kritische film, die misschien een secure analyse zou kunnen geweest zijn van onze samenleving (en vooral ook die van de regering Bush) waar de propaganda-machine vaak de mensen bang wil maken. Maar in tegenstelling tot dit is het bij de puber-leeftijd en de Nacho’s met kaas gebleven. De film zal zeker wel zijn box-office quota halen, maar binnen een paar maanden zijn we die compleet vergeten. Ik hoop dat Shyamalan zich snel herpakt. DE Blu-ray van de film is uit 28 augustus 2004.