Het mag gezegd worden, Spider-Man 2 (2004) combineert perfect drama met speciale effecten, menselijkheid met actie, een sterk verhaal met spektakel. Als grote comic book-fan, en in het bijzonder het werk van Stan Lee en Steve Ditko, kan ik met veel overtuiging zeggen dat dit de eerste film is sinds Superman, die werkelijk kan overtuigen op alle gebied.
© Sony Pictures Home Entertainment
De ontgoocheling was er wel de laatste jaren, zeker met vehikels als Hulk, Elektra of Daredevil, die door sommige de hemel werd ingeprezen, maar die slechts bij momenten kon overtuigen. Of Van Helsing (wat voor de meesten meteen duidelijk zal zijn waarom ik ontgoocheld was), of X-men 2 die eigenlijk maar een plezierige spektakelfilm was zonder maar die alle verwachtingen niet kon invullen. Zelf met Spider-Man (2002) was er iets mis. De effecten waren af en toe iets te onopzettelijk cartoon, de fotografie liet vaak te wensen over en de slechterik (gespeeld door de briljante acteur Willem Dafoe, die meestal verborgen zat achter zijn Green Goblin masker) vond ik af en toe meer lijken op kabuki theater.
Spider-Man 2 draait de klok terug naar de periode waar we met open mond stonden te kijken naar Superman die Lois Lane in haar helikopter kon redden van een fatale crash. Uiteraard zijn de actie-scènes beter uitgewerkt en is het visueel vertier van een hoog niveau. De film opent meteen ook heel wat deuren, voor zowel comicbook freaks als voor een zeer ruim publiek. Spider-Man 2 is een unieke belevenis. De actiescènes zijn sneller, harder en veel beter. Let vooral op de razendsnelle trein-sequentie, waarin op het einde we de twee halfbroertjes tezien krijgen van Tobey Maguire, die hem een belangrijk stuk teruggeven van zijn outfit (die nota bene gemaakt werd door de Hasseltse modeontwerper Stijn Helsen – 10’000 euro per pak en voor de film waren er een stuk of 50 voorzien) De webslinger-sequenties zien er dit keer wat overtuigender uit, en het zijn er ook een stuk meer.
Er was een klein risico dat Tobey Maguire de rol niet zou kunnen spelen vanwege rugklachten (waar de film in een bepaalde scène ook op alludeert) en dat hij vervangen zou worden door Donnie Darko acteur Jake Gyllenhaal. Dit had uiteraard ook een goede 2de keuze geweest, maar Tobey zet in deze film een sterk staaltje acteerwerk neer. Sam Raimi (de regisseur van beide Spider-Man films) heeft hier en daar geleerd uit zijn fouten die hij in de eerste Spider-Man had gemaakt. Niet enkel op vlak van de visuele effecten, maar ook op vlak van verhaal. Er zit veel meer menselijkheid en soul-searching in de film. Zonder twijfel de drive van veel comic book verhalen. Lezers kunnen zich nu eenmaal niet identificeren met een super-onkwetsbare-god. Ook siperhelden moeten een zwakheid vertonen.
Korte inhoud: De sequel accentueert de gemoedsrust van Peter Parker die nog steeds twijfelt tussen een leven met Mary Jane (Kirsten Dunst), zijn grote liefde, en een bestaan als New Yorkse held in de gedaante van Spider-Man. (voor de comic book fans The Amazing Spider-Man n°50 en Spider-Man No More). Nadat hij in de vorige film geslaagd is voor zijn high-school diploma besluit Peter colleges te volgen aan de New Yorkse Empire State Universiteit. Terwijl hij met diverse persoonlijke problemen zit wordt hij geconfronteerd met de briljante Dr. Otto Octavius (Alfred Molina), die door een wetenschappelijk ongeluk met enkele mechanische tentakels in de slechte Doctor Octopus is veranderd.
Raimi verdiept de emoties en de karakters van zijn personages. Vooral het eerste uur zit vol dialoogscènes, die werkelijk aangrijpen. Meestal zijn de rustige sequenties in actiefilms niet meer dan obligate nummers die er snel doorgehaspeld worden. Niet hier in Spider-Man 2, meer nog: het Spider-Man-recept werkt zo goed omdat Peter Parker hier de show steelt. Hij is een klunzige twintiger die op elk gebied worstelt met zichzelf. Bij de aanvang van de film zien we hem als student op de universiteit van Columbia. Hij heeft een baantje als pizzajongen maar slaagt er niet in al die opdrachten te combineren met zijn escapades als Spider-Man. En natuurlijk ook zijn relatie lijdt onder zijn verborgen dubbel-leven. The Man Behind the Mask is cruciaal in veel comic books. Vaak zijn superhelden eigenlijk heel fragiele wezens met een groot hart. Dit gegeven werd bij veel comic book verfilmingen over het hoofd gezien of te weinig in diepte behandeld.
Terwijl Mary Jane (Kirsten Dunst) nog steeds houdt van Peter Parker, maar uit vrees dat het nooit echt iets zal worden tussen hen, verlooft ze zich met een astronaut, overigens de zoon van Jonah Jameson (schitterend vertolkt door J.K.Simmons), de onverbiddelijke en uiterst komische hoofdredacteur van sensatiekrant The Bugle. Parker heeft nog steeds een baantje als fotograaf van The Bugle, het blad dat Spider-Man afschildert als een levensgevaarlijke terrorist. Net wanneer Peter Parker besluit om er de brui aan te geven als actieheld en te kiezen voor Mary Jane, krijgt hij het aan de stok met de losgeslagen wetenschapper Dr. Octopus (Alfred Molina, die zijn eerste rolletje kreeg in …Indiana Jones, Raiders of the Lost Ark – in een scène waar hij de spinnen van zijn lichaam moest slaan en Indiana’s beeldje moest stelen). Die heeft een gevaarlijk mechanisme bedacht om energie te genereren.
Maar zijn uitvinding, die aanvankelijk gratis elektriciteit leek te bieden, blijkt een gevaarlijk en explosief machtsinstrument. Octopus, die zijn werktuig bedient met zijn eng ogende cybernetische armen, die elk een eigen leven hebben (en die trouwens in de strip elk een naam hebben: Larry, Harry, Flo, en Moe – waarbij Flo de vrouwelijke tentakel is en in de film ook zorg draagt voor Doc Ock!!!) Het nut van die dingen zijn niet meteen duidelijk in de verfilming, but who cares. De rest is cinema van de bovenste plank. Er zit in de film ook nog een grappige cameo van Evil Dead acteur Bruce Campbell (die ook te zien was in de eerste Spider-Man als ringleider van de catch-match). En uiteraard ook de typische Sam Raimi shots (waaronder het fameuze afgehakte hand met de chainsaw !!!) Spiderman 3 komt in 2007 uit, met hopelijk de badguy Venom, Dock Ock en the Green Goblin komen dan ook waarschijnlijk opnieuw in de arena.
Beoordeling: 4.5 / 5
Recensie door Dave op 8 januari 2005
zullen we deze week eens heel rap naar de cinema vliegen. Hele leuke site trouwens. Groetjes weefsnitje
Thanks! En laat me zeker iets weten wat je ervan vond.
Superman 2 ROCKS !!! Kei goed filmke !! Veel beter dan de eerste spiderman. Green Goblin suckkkkkkkssssssss!!!
Superman 2? We hebben het hier toch over spiderman 2? :-p
neway, om eerlijk te zijn, ik vond het een zeikfilm en ik vond de eerste veel beter! ik was enorm teleurgesteld en ik verveelde me soms steendood bij al dat moraliserend gezaag! neen, ik had liever wat meer actie gezien…
Awel Sine, het is je volste recht. Maar je kan toch niet zeggen dat Spiderman 2 een zeikfilm was. Ga de film nog eens huren nadat de hype een beetje is overgewaaid en je zal zien dat Spider2 veel volwassener is dan deel 1. En die moraliserende ondertoon is nu eenmaal eigen aan de comic strip, en zit trouwens vervat in het schrijfproces van elk goed scenario. De ene film kan wel een eerder bedenkelijke moraal hebben en de andere een verwerpelijke, maar ze zijn allemaal subjectief. En dat is niet enkel scenarieel zo, maar is ook duidelijk in de beeldvoering. Ik daag je uit om een film te vinden die goed is zonder moraal.
Of Spider 1 nu wel beter of slechter is dan Spder 2 kan over gediscussieerd worden. Ik vind de tweede beter niet alleen omwille van zijn beter verhaal, maar ook omwille van de slechterik die ik veel beter vond dat dit groene theaterkostuum in deel 1 op een scateboard van Back to the Future 2. Weet ke wat we eens gaan uitproberen, een filmbesprekingen in dialoogvorm. Kan misschien eens interessant zijn om twee invalshoeken te hebben op een zelfde besprekingen die op elkaar kunnen inpikken.
ik weet niet of ik bij het opnieuw zien van de film van mening ga veranderen… maar misschien waag ik het er ooit wel eens op!
maar bijvoorbeeld die metroscene. de stunt zelf vond ik wel spectaculair enzo, maar toen hij zo boven de hoofden gedragen werd van de mensen die hij daarmee gered had… manmanman… da vond ik er echt wel over!
en die scene waar zijn buurjongentje vraagt waarneer hij nog eens foto’s gaat nemen van spiderman enzo… en zijn grootmoeder die daarop zo’n preek afsteekt van ‘everybode needs a hero’. daar zat ik echt wel met mijn vinger in mijn keel.
en ik weet het, iedereen zegt me, het is in de strip ook zo… maar toch, ik vind het TE in de film! ik had liever wat meer spideractie gezien en wat minder spidercrap! 🙂
geef mij maar de tekenfilms! :-))
hoh Siné, er zijn veel mensen die een hekel hebben aan fantasy films, science-fiction of comic-book verfilmingen. Telkens komen ze dan aandraven met argumenten van dat het overdreven was…excuseer?? … het verhaal gaat wel over een man die omwille van een spiderbeet nu via spinnewebben van de ene wolkenkrabber naar de andere zweeft als een moderne tarzan. What do you mean “over the top”? It needs to be over-the-top-and bigger-than-life. Die scenes die jij als “spidercrap” (gnif) aanziet is juist de basis van de Amerikaanse helden-cultus. De nood aan een held, die op handen zal gedragen worden, is hierin essentieel. En met een box-office opbrengst van reeds $747 miljoen (komt ongeveer neer op de recette van de 4 Batmanfilms) en de gigantische positieve respons van honderden critici, zou ik denken dat de makers zich niet zo veel te verwijten hebben.