Met Dangerous Animals (2025) keert de Australische regisseur Sean Byrne, bekend van cultfavorieten The Loved Ones (2009) en The Devil’s Candy (2015), na lange afwezigheid terug naar het horrorgenre. Dit keer waagt hij zich aan een unieke mix van serial killer-thriller en haaienhorror, een combinatie die op papier zowel fascinerend als absurd klinkt. Maar slaagt de film erin deze elementen tot een samenhangend en spannend geheel te smeden? De trailer ziet er in ieder geval strak uit.
© Shudder
Korte inhoud: De film draait om Zephyr (Hassie Harrison), een rebelse surfer die wordt ontvoerd door een psychopathische seriemoordenaar (Jai Courtney) met een ongezonde obsessie voor haaien. Vastgehouden op zijn boot, te midden van een oceaan vol hongerige roofdieren, moet Zephyr haar intelligentie en overlevingsinstincten inzetten om te ontsnappen voordat ze het volgende slachtoffer wordt van een macabere rituele voedersessie.
Op het eerste gezicht klinkt Dangerous Animals als een standaard survivalthriller met een hoog B-filmgehalte, maar Byrne’s regie en de intense sfeer verheffen het materiaal boven de gemiddelde pulpy genrefilm. Het is een psychologisch kat-en-muisspel op een claustrofobische locatie, terwijl de dreiging zowel boven als onder de waterspiegel loert. Na The Devil’s Candy leek Byrne van de radar verdwenen, waardoor de aankondiging van Dangerous Animals meteen opviel bij horrorfans. Toch wijkt deze film af van zijn vorige werken: waar The Loved Ones uitblonk in duistere, sadistische humor en The Devil’s Candy een onderhuidse duivelse dreiging creëerde, lijkt Dangerous Animals vooral te mikken op rauwe spanning en een lompe, brute stijl.
Het grote verschil? Byrne schreef dit keer niet zelf het script. Het scenario komt uit de pen van Nick Lepard, een relatief onbekende naam binnen de industrie. Hoewel het concept fris aanvoelt, hoop ik dat deze horror dezelfde psychologische diepgang en scherpzinnige dialogen zal brengen die Byrne’s eerdere films zo memorabel maakten.
Jai Courtney heeft een wisselvallige reputatie. Bekend van grote Hollywoodproducties als Suicide Squad, maar zelden geprezen om zijn acteerwerk, lijkt hier verrassend effectief als de sadistische antagonist. Zijn personage is niet de meest gelaagde psychopaat die het genre heeft voortgebracht, maar Courtney zal wel genoeg intensiteit en dreiging brengen om dit memorabel te maken. Hij lijkt een kille, beestachtige, meedogenloze moordenaar, meer een kracht van de natuur. Hassie Harrison als Zephyr zien we nauwelijks in de trailer.
Een van de sterke punten van Dangerous Animals lijkt de visuele aanpak. Byrne zal de beperkte setting, met name de eenzame boot in open water, uitbuiten voor maximale spanning. Ook het gebruik van practical effects voor de haaien en de bloederige moordscènes zal bijdragen aan de rauwe en realistische sfeer. De film bevat enkele bijzonder gruwelijke momenten die niet voor tere zielen zijn. Wie hoopt op een horrorervaring zonder expliciete gore, zal hier wellicht afhaken. De brute kills en het lugubere concept maken Dangerous Animals tot een viscerale nachtmerrie, iets waar fans van body horror en exploitatiecinema waarschijnlijk van zullen smullen.
Kortom, Dangerous Animals lijkt een ambitieuze poging om twee nichegenres te combineren, en hoewel het resultaat niet perfect zal zijn, zal het wel vermaken en bij vlagen zenuwslopende horror leveren. Het zal misschien de emotionele impact missen van Byrne’s eerdere films, ingeruild voor meer intensiteit, claustrofobische spanning en brute geweldsscènes. Voor horrorliefhebber. Op 6 juni 2025 verschijnt de film in de bioscoop.
Jai Courtney heeft echt wel zijn niche-film gevonden.
No joke was aangenaam verrast door deze trailer. Moet dit misschien eens bekijken.