M. Night Shyamalan is een beetje van een hit-and-miss regisseur geworden, niet al zijn films zijn het bekijken waard maar wanneer het werkt brengt hij ons schitterende cinema, en mijn hoop was dat deze Trap (2024) bij deze goede categorie zou horen. Shyamalan staat bekend om zijn unieke kijk op cinema, waarbij hij een blend creëert van suspense, mysterie en vaak onverwachte plotwendingen. Trap, zijn nieuwste film, past perfect binnen dat kader, maar doet dat op een manier die zowel intrigeert als frustreert.
© Warner Home Video
Korte inhoud: Cooper (Josh Hartnett) gaat met zijn tienerdochter naar het popsterrenconcert van de artieste Lady Raven. Tijdens het concert bemerkt hij een grote aanwezigheid van politie die de zogenaamde “The Butcher” in de val wil lokken. De autoriteiten hebben namelijk vernomen dat hij op deze locatie slachtoffers wil maken.
Shyamalan is altijd een meester geweest in het creëren van sfeer, maar met Trap lijkt hij de timing en spanning die zijn eerdere werk kenmerkte te hebben verloren. De film belooft een bloedstollende thriller te zijn, maar kiest voor een traag ritme dat de spanning afbreekt in plaats van opbouwt. De scènes waarin Cooper zich een weg baant door de beveiliging van de arena, vol met lachwekkend onoplettende FBI-agenten en al te toevallige ontsnappingsroutes, voelen eerder repetitief dan zenuwslopend. Een ander struikelblok is de belachelijke en onwaarschijnlijke toevalligheden die de plot voeden. De FBI ontdekt Cooper’s aanwezigheid via een handgeschreven ticketbewijs – een detail dat totaal ongeloofwaardig aanvoelt in het digitale tijdperk. Ook is het vreemd dat honderden agenten erin slagen een man die zich opvallend verdacht gedraagt over het hoofd te zien. En blijkbaar hebben ze weet van het ticket maar niet van de zitplaats, wat ook wel wat bizar is gezien tickets doorgaans met een plaatsnummer komen.
Het is een familiezaak geworden. De regisseur zijn dochter Saleka Shyamalan speelt de popster Lady Raven met enthousiasme, maar haar aanwezigheid voelt geforceerd en haar acteerwerk is ook niet van niveau. De lange concertscènes, gevuld met muziek die probeert iconisch te klinken maar dat niet is, vertragen de film nog verder. Het voelt alsof Shyamalan deze scènes meer heeft gebruikt als een vehikel voor de carrière van zijn dochter te lanceren. Lady Raven’s podiumacts – denk aan lichtgevende armbandjes en choreografieën geïnspireerd op Taylor Swift’s “Eras”-tour – zijn visueel aantrekkelijk, maar voelen meer aan als vulling. Het contrast tussen de hysterie van de fans en de dodelijke dreiging van Cooper wordt niet effectief benut.
Hartnett doet zijn best om van Cooper een complex personage te maken. Hij balanceert tussen charmante vaderfiguur en verknipte moordenaar, maar slaagt er niet in om echt angstaanjagend of geloofwaardig te zijn. Zijn manische energie voelt eerder overdreven dan verontrustend, waardoor het moeilijk wordt om hem serieus te nemen als antagonist. Kortom, Trap had alles in huis om een spannende en maatschappelijk relevante thriller te worden, maar het resultaat is teleurstellend. De film voelt als een onafgewerkte mix van interessante ideeën en slecht uitgevoerde plotpunten. Hoewel Shyamalan erin slaagt om momenten van visuele flair – met behulp van cinematograaf Sayombhu Mukdeeprom (Call Me by Your Name) – en thematische ambitie te tonen, wordt de film geplaagd door slechte pacing, ongeloofwaardige wendingen en een gebrek aan emotionele diepgang. Laten ons weten wat jullie ervan denken. Trap is thuis digitaal te zien op Prime video, Google, YouTube, Rakuten, Telenet en sinds 11 december 2024 op DVD, Blu-ray en Steelbook 4K UHD.
Review Trap (2024)
Recensie door Dave op 4 januari 2024
Nog niet gezien maar stond wel op mijn lijstje