Met “Dune: Prophecy” (2024) van showrunner Alison Schapker brengt HBO een prequel die zich afspeelt in het rijke universum van Frank Herbert, maar deze keer met een exclusieve focus op de oprichting van de Bene Gesserit. De serie belooft een kruising tussen de politiek geladen intriges van “Game of Thrones” en de grootse, filosofische verkenningen van Villeneuve’s Dune–films. Maar weet “Dune: Prophecy” deze ambitie ook waar te maken? Het antwoord is genuanceerd en wij hebben nog maar het begin gezien.
© HBO Max
Korte ionhoud: De serie speelt zich meer dan 10.000 jaar vóór de geboorte van Paul Atreides af en volgt Valya Harkonnen (Emily Watson), een complexe en ambitieuze vrouw die haar familie-eer wil herstellen en de toekomst van het universum wil sturen. Ze leidt de Sisterhood, een groep vrouwen die zich toelegt op mentale en fysieke training om politieke leiders te beïnvloeden. Tegelijkertijd worstelen ze intern met verdeeldheid: de ene factie streeft naar genetische manipulatie om de perfecte leider te creëren, terwijl de andere deze controle als godslasterlijk beschouwt. Ze is vastbesloten om Huis Harkonnen te herstellen en meteen een eind te maken aan de eeuwenoude vete met Huis Atreides. Ondertussen richt iedereen zijn blik op het onherbergzame Arrakis, waar de kostbare grondstof spice wordt gewonnen en de gigantische zandwormen Shai-Hulud door de woestijn zwerven.
De machtsdynamiek binnen de Sisterhood, evenals Valya’s groeiende beheersing van de Voice, vormt de ruggengraat van de serie. Dit zorgt voor boeiende momenten waarin morele vragen over manipulatie en vrije wil op de voorgrond treden. Toch blijft het script van Diane Ademu-John soms steken in zware dialogen en scènes die verstikken in hun rijkelijk versierde interieurs, waar we als kijker soms happen naar wat woestijnlucht. Wat Dune: Prophecy vooral draagt, zijn de indrukwekkende acteerprestaties. Emily Watson excelleert als Valya, waarbij ze feilloos schakelt tussen autoritaire vastberadenheid en kwetsbare introspectie. Olivia Williams biedt een sterke tegenhanger als Tula, wiens toewijding aan de jongere generatie van de Sisterhood een menselijke dimensie toevoegt aan de politieke intriges. Travis Fimmel brengt een rauwe intensiteit als de mysterieuze Desmond Hart, terwijl Mark Strong als keizer Javicco Corrino een ingetogen maar dreigende aanwezigheid behoudt.
Deze sterke cast zorgt ervoor dat zelfs de meer repetitieve scènes een zekere mate van spanning behouden. Toch kan niet worden ontkend dat de serie meer doet leunen op deze acteerprestaties dan op werkelijk vernieuwend scriptwerk. Qua production design blinkt “Dune: Prophecy” uit. De praktische sets en zorgvuldig ontworpen CGI weten de verschillende werelden, van de barre woestijnen van Arrakis tot de weelderige paleizen van het Corrino-rijk, overtuigend tot leven te brengen. Het geluidsdesign, met name rondom het gebruik van de Voice, verdient bijzondere lof. Het maakt de manipulatieve kracht van de Sisterhood tastbaar en versterkt de mystieke sfeer van de serie. Toch voelt de visuele stijl van de serie niet zo vernieuwend als gehoopt. Het blijft duidelijk dat “Dune: Prophecy” zowel qua toon als esthetiek zwaar leunt op de stijl van Villeneuve’s films. Hoewel dit zorgt voor continuïteit binnen de franchise, beperkt het ook de mogelijkheid van de serie om echt een eigen visuele identiteit te ontwikkelen.
“Dune: Prophecy” verkent diepgaande thema’s zoals de corruptieve kracht van macht, de spanning tussen lot en vrije wil, en de morele implicaties van manipulatie. In de beste momenten van de serie zien we de personages worstelen met deze kwesties op een manier die doet denken aan de intrigerende politieke dynamiek van “Game of Thrones”. Maar waar die serie erin slaagde om met complexe verhaallijnen en onverwachte wendingen de kijker voortdurend op het puntje van zijn stoel te houden, voelt “Dune: Prophecy” soms repetitief aan. Het voortdurende verwijzen naar grootse gebeurtenissen zoals de Butleriaanse Jihad of de genetische experimenten voelt soms meer als achtergrondinformatie dan als echt geïntegreerde onderdelen van het verhaal. Dit geeft de serie een gevoel van thematische rijkdom, maar verhindert tegelijkertijd dat deze volledig benut wordt.
“Dune: Prophecy” is een ambitieuze poging om een intrigerend hoofdstuk in het Dune-universum te verkennen. De sterke acteerprestaties en indrukwekkende production design maken het een boeiende kijkervaring, maar de serie worstelt met het vinden van een unieke stem. Het leunt te zwaar op bekende designs uit de Dune-films, waardoor het zich niet volledig weet los te maken van zijn invloeden. De eerste episode werd geregisseerd door Anna Foerster. Voor fans van het Dune-universum biedt Prophecy zeker interessante inzichten in de oorsprong van de Bene Gesserit. Maar wie hoopt op een serie die dezelfde impact heeft als de beste momenten van “Game of Thrones” of Villeneuve’s films, zal wellicht teleurgesteld zijn. Toch laat de serie voldoende ruimte voor verbetering en uitbreiding, en met de juiste creatieve keuzes kan “Dune: Prophecy” zich in toekomstige seizoenen ontwikkelen tot een werkelijk memorabele toevoeging aan het Dune-universum. We zullen zien. De eerste episode van het eerste seizoen met 6 episodes is vanaf vandaag te bekijken op HBO Max, de nieuwe streamingdienst die sinds 1 juli te bekijken is in België.
Een goede production design doet al wonderen en het ziet er naar uit dat ze bewust in de schaduw van Denis Villeneuve zijn films willen blijven, nu nog maar hopen dat er ook een goed verhaal in zit.