Met een openingsweekend in de States van 37 miljoen dollar is het duidelijk dat deze 200 miljoen dollar Joker: Folie à Deux (2024) in geen honderd jaar de break-even grens van 350 miljoen dollar zal halen. Wereldwijd heeft de film 114 miljoen dollar opgebracht en het ziet er naar uit dat het zal steken rond de 200-250 miljoen dollar, en dit waar de eerste Joker (2019) film met een productiebudget van 60 miljoen meer dan 1 miljard dollar wist op te halen. En neen, er zijn nog steeds mensen die naar de bioscoop gaan, slechte films kunnen nog steeds afgestraft worden en films die hun publiek vinden kunnen nog steeds enorm veel volk naar de bioscoop trekken. Deadpool & Wolverine (2024) heeft een paar maand geleden nog 1,332 miljard opgehaald!
© Warner Bros.
Zoals ik al eerder zei, het is een klassiek geval van “te veel succes, te weinig remmen” bij de studio. Als een film krankzinnig scoort aan de box-office, krijgt de regisseur voor het vervolg een gouden ticket en alle vrijheid (cf. Taika Waititi met Thor: Love and Thunder, Patty Jenkins met Wonder Woman 1984, …). Todd Phillips kreeg hier duidelijk carte blanche van Warner én een cheque van 200 miljoen. En dat was de grootste fout sinds iemand besloot dat Cats verfilmd moest worden. Misschien moet Warner wat zorgvuldiger omgaan met hun kostbare IP’s in plaats van ze klakkeloos over te leveren aan regisseurs die alles mogen doen wat ze willen.
Geen enkele regisseur zou carte blanche moeten krijgen als het gaat om een comic book-verfilming. Je kunt niet zomaar een Harvey Dent opvoeren die eruitziet alsof hij net zijn middelbareschooldiploma heeft gehaald, en hem op de achtergrond op belachelijke wijze in Two-Face laten veranderen, of een nieuwe Joker introduceren die net zo goed een figurant had kunnen zijn. Het is gratuit en toont totaal geen respect voor de karakters. Todd Phillips heeft duidelijk geen interesse in comics, iets wat hij al meerdere keren liet blijken. En hoewel ik een grote fan was van zijn eerste film, laat hij met zijn tweede film zien dat hij het hele Joker-IP alleen maar gebruikt heeft als versiering voor zijn eigen kunstzinnige spielerei. En ja hoor, Todd kan dan wel trots zijn op de 10 miljoen die hij voor deze sequel in zijn zak heeft gestoken, maar prestigeprojecten gaan vanaf nu rakelings aan hem voorbij. Het is gewoon jammer voor Lady Gaga, die onterecht de ‘joker’ krijgt toegespeeld voor deze flop. Maar laten we duidelijk zijn: de enige verantwoordelijke voor dit debacle is Todd. De rest is gemorrel in de marge.
1. Joker: Folie à Deux is een slechte film
Laten we eerlijk zijn, zelfs de critici en het publiek hebben samen besloten dat deze film een puinhoop is. Als Madame Web (2024), dat gedrocht van een film, nog 57% scoort bij het publiek op Rotten Tomatoes, en Joker 2 ergens rond de 31% bengelt, weet je dat je een probleem hebt. En nee, dit kun je niet afschuiven op “toxische fans”. Dit is gewoon een klassieke “wij hebben allemaal collectief spijt dat we een bioscoopkaartje hebben gekocht”-situatie.
2. Influencers vóór journalisten
Het is een nieuwe trend geworden bij Warner waarbij ze eerst influencers toelaten om de film te zien en hen verwennen met drankjes, versnaperingen en fotoshoots en nadien de journalisten de kans geven om de film te zien. Tja, de feeststemming van de influencers spat natuurlijk van het scherm als ze hun eerste reacties op social media gooien. Maar als je denkt dat dit werkt voor films die iets meer zijn dan popcornvoer, zoals Joker: Folie à Deux, dan heb je de verkeerde wijn geproefd op je influencerfeestje. Dit trucje werkte voor Beetlejuice Beetlejuice (2024), waar de glitter van de influencers de kritiek van journalisten in de kiem smoorde. Maar voor Joker 2? Het publiek gooide er met een glimlach tomaten naar, en de positieve geluiden uit Venetië verdwenen als sneeuw voor de zon.
3. Niemand stond te wachten op Joker 2
De eerste Joker was een perfecte standalone film. Maar nee, geld riep luider dan gezond verstand en creativiteit, dus Warner besloot een vervolg in elkaar te knutselen. En wat kregen we? Een sequel waar letterlijk niemand om vroeg, behalve de financiële afdeling van Warner. En nu zitten we allemaal met een vieze smaak in onze mond, een nieuwe financiële kater voor Warner en een nieuwe schaduw op toekomstige comic adapaties. James Gunn kan zich maar beter schrap zetten.
4. Wel een musical, geen musical
Als je een musical wilt maken, DOE HET DAN GOED! Maar nee, Warner besloot lekker vaag te blijven. “Is het een musical? Eh, soort van. Maar eigenlijk ook weer niet. Nu ja, een beetje.” De acteurs durfden het amper uit te spreken, en het publiek bleef achter met verwarring en frustratie. En eerlijk gezegd, zelfs de karakters in de film hadden er genoeg van. Arthur zegt op een gegeven moment tegen Lee: “Can you just not sing for a moment?” En de hele bioscoop dacht: “JA, ECHT WEL!” De musicalnummers brachten het verhaal geen centimeter verder, en als je die scènes weglaat, blijft hetzelfde warrige verhaal over. Neem alle muziek-scenes weg uit Singin’ in the Rain en je hebt geen flauw idee waarover de film gaan, neem alle muziekscènes weg uit Joker 2 en je krijgt net hetzelfde verhaal als met de muziek. Dus ja, musicalfans waren teleurgesteld, en mensen die musicals haten? Die konden hun popcorn niet snel genoeg opeten om weg te komen.
5. Comic fans stoot je best tegen tegen de borst
Als er iets is wat je NIET moet doen, is het comicfans tegen de haren in strijken. Maar Warner had er zin in. In de ene scène praat je over “Gotham City”, en vijf minuten later heb je het over “New York”. Resultaat: honderden Reddit-discussies vol boze nerds die je de volgende dag op de vingers tikken. Lucasfilm weet daar alles over (ook al trekken ze er nog steeds geen lessen uit). En dat is niet bepaald geweldige mond-tot-mondreclame. Maar dat is nog maar het topje van de ijsberg. Joker 2 zit vol met van die fijne kleine dingen waar de fans zich druk over maken. Todd zei recent in een interview dat Arthur nooit de Joker was, maar dat is in directe tegenspraak met zijn eerste film (genaamd “Joker” nota bene), laat staan dat het zwart op wit in zijn Joker script staat. Het is wel een beetje bedenkelijk om een DC IP te gebruiken om uw eigen verhaal op te smukken om na de productie uw handen te willen wassen in onschuld nadat box-office cijfers dramatisch slecht zijn. En Warner, als je je eigen IP al niet serieus neemt, verwacht dan niet dat het publiek dat wel doet.
Oei, we krijgen dus geen Joker: Ménage à Trois
Tot zover de 11 munten staande ovatie in Venetië.
De eerste film, wat je er ook van vindt, was een originele film in die zin dat het een superheldenfilm was die werd gecodeerd als een serieuze, onafhankelijke, Oscar-waardige film. Toen het tijd werd om een vervolg te maken, zochten de mensen erachter naar een nieuw origineel element en kwamen ze met de muzikale invalshoek, waarvan ze dachten dat die mensen zou aantrekken die de eerste film vervreemdde. Die strategie werkte niet en lijkt ook nog eens het oorspronkelijke kernpubliek te hebben vervreemd.
Hij had volledige controle over de film, final cut en moest geen testscreenings doen. Wel ja, als je niet Nolan, Spielberg, Scorsese noemt dan kunnen zo’n dingen gebeuren.
De hoofdreden was de saaiheid van een sequel in contrast met die toch wel verrassende eerste film. Bij de 5de musical-act die gewoon het verhaal tot stilstand bracht had ik het zowat gehad.
Ik ben van mening dat dit een klassiek geval is van massahysterie-anno-nu. De meute vindt het fantastisch grote sterren dit keer af te branden, weet al dat ze het niets zal vinden voor ze het theater binnengaat, en vindt het stoer om te kunnen zeggen dat ze halverwege zijn weggelopen, wat ze als de ultieme vernedering ziet. “Nee joh, ik ben halverwege weggelopen hoor.”
De film brengt in beeld hoe het Arthur verder vergaat en diept de rol die muziek in diens leven speelt prachtig uit. Dat maakt er dus ook geen musical van, want een musical is toch echt iets anders.
We krijgen een nog beter beeld van hoe zijn hersens werken, hoe tragisch gestoord hij is.
Joaquin speelt weer net zo ongelooflijk indrukwekkend, Gaga is volkomen geloofwaardig als Lee en er zitten scenes in die qua beeldvoering weer op het geniale af zijn. En opnieuw is men erin geslaagd het het uiterlijk van de jaren 70 te geven.
Prima film.
Uiteraard moet je ‘m wel echt gaan zíen, en dan ook nog begrijpen wàt je ziet…
Deadpool & Wolverine haalden 1 miljard binnen dankzij de megasterren die erin speelden, veel meer dan Joaquin Phoenix, die de ene flop na de andere aan elkaar rijgt. Bovendien, hoewel niet veel mensen vroegtijdig de zaal verlieten, bleef er vooral teleurstelling hangen omdat de film nergens echt beter werd. Dus beweren dat alleen domkoppen de film niet snapten en jij de enige bent die het meesterwerk doorgrondde, is op zijn zachtst gezegd nogal arrogant en pretentieus, met een flinke dosis elitarisme. 😉
Wat me ook opvalt, is de ‘stoerdoenerij’ bij degenen die fel in de tegenaanval gaan wanneer de film bekritiseerd wordt. Ze wijten de negatieve reacties aan ‘massa-hysterie’ of moreel verval, omdat sommigen, zoals ‘Lee,’ liever hadden gezien dat Arthur voluit zijn Joker-alter ego had omarmd, en misschien minder gecharmeerd waren van ‘intellectuele of emotionele storytelling’ en juist behoefte hadden aan meer geweld. En merkwaardig genoeg komt deze kritiek vooral van mannen.
De backlash op de backlash heeft voor mij veel verhelderd. Aanvankelijk dacht ik nog dat Todd Phillips op een subtiele manier probeerde de overmatige verheerlijking van de fans van de eerste film onderuit te halen. Maar nu geloof ik dat deze film bedoeld is voor een subcultuur van mannen met een negatief zelf- en wereldbeeld en misogynistische neigingen (niet dat ik jou beschuldig, René, maar denk er eens over na). Wat mij hierin sterkt, is de manier waarop Harley Quinn geïntroduceerd is: gedegradeerd tot een schim van Harley genaamd ‘Lee.’ Haar bekende karaktereigenschappen uit de comics zijn verdwenen – ze heeft geen opleiding, geen achtergrondverhaal, geen persoonlijkheid en ze is geen slachtoffer meer van de narcistische gek, Joker. Nee, nu is zij degene die misbruikt. Ze wijst hem af wanneer Arthur zijn emoties toont, ze zoekt geen vaste relatie met een ‘beta cuck lover.’ Waarom? Daar krijgen we geen antwoord op. Haar achtergrond blijft in het duister, met slechts enkele flarden over mogelijke rijke ouders, maar ze liegt voortdurend.
De eerste film richtte zich al op mannen met een negatief zelf- en wereldbeeld, hoewel hij ook voortreffelijk geacteerd was met één van de beste soundtracks in de filmgeschiedenis. Maar deze film drijft het verder door, en mensen zoals jij, René, hebben me dat doen inzien. Arthur was in de eerste film nooit een ‘bad-ass.’ Hij was een figuur waarin bepaalde mannen zichzelf herkenden als eeuwige slachtoffer – van de samenleving en vooral van vrouwen (zoals Lee én de advocate). In deze film is Lee echter de grootste dader en is Arthur degene die lijdt.
Ik respecteer je mening, en ik begrijp dat sommigen er plezier in scheppen anderen te beschuldigen van het niet begrijpen van de diepere lagen en boodschappen van een film. Daar maak ik me zelf ook wel eens schuldig aan. Maar ik geloof niet dat de thema’s van Joker 2 briljant zijn, en al helemaal niet dat de film dat is. Er is een verschil tussen een sterke boodschap en een goede film. Ik ken honderden films met een belangrijke boodschap die nauwelijks de moeite waard zijn. Uiteindelijk moet kunst zijn publiek raken, en gezien de Rotten Tomatoes-scores en de box-office-cijfers is het moeilijk te beweren dat Joker 2 daarin is geslaagd.
De film is gewoon saai. Niet door de muziek of musical acts, maar door het gebrek aan substantie. Als je denkt dat dit een indrukwekkend rechtszaakdrama was, heb je waarschijnlijk nog niet veel van dat genre gezien. En dat voor een productiebudget van 200 miljoen dollar, terwijl de regisseur carte blanche had. Sorry but no sorry, this movie deserve all the hate it gets!
Uiteindelijk de film gezien en ik snap echt niet wat de bedoeling anders was dan gewoon een middenvinger op te steken naar de fans van de eerste film. Je hebt crowdpleaser en blijkbaar ook crowdrepellant.