It Ends with Us (2024) ***½ recensie

Het is nagenoeg ondenkbaar om een film te creëren die het thema van huiselijk geweld behandelt zonder diep in de ziel van individuen door te dringen. Elk slachtoffer zal zulke gebeurtenissen door een persoonlijke lens bezien, hun eigen oordeel vellen, en soms zelfs hard oordelen of bekritiseren. Het zal me daarom niet verbazen als de meningen over It Ends with Us (2024) sterk uiteenlopen. Desalniettemin ben ik dankbaar dat films als deze bestaan, al is het slechts om een enkel aspect van het geweld bloot te leggen: de immense uitdaging om de vicieuze cirkel te doorbreken, vooral wanneer liefde zo vaak elke vorm van rationaliteit doet vervagen.

© Sony Pictures

Korte inhoud: It Ends with Us vertelt het meeslepende verhaal van Lily Bloom (Blake Lively), een vrouw die een traumatische jeugd overwint om een ​​nieuw leven in Boston te beginnen en een levenslange droom van opening na te jagen haar eigen bedrijf. Een toevallige ontmoeting met de charmante neurochirurg Ryle Kincaid (Justin Baldoni) leidt tot een intense band, maar terwijl de twee hevig verliefd worden, begint Lily kanten van Ryle te zien die haar aan de relatie van haar ouders herinneren. Wanneer Lily’s eerste liefde, Atlas Corrigan (Brandon Sklenar), plotseling weer in haar leven terugkeert, wordt haar relatie met Ryle verstoord en beseft Lily dat ze moet leren op haar eigen kracht te vertrouwen om een ​​onmogelijke keuze voor haar toekomst te maken.

Dit is de verfilming van Colleen Hoovers debuutroman en bestseller, en hoewel ik het boek zelf niet gelezen heb, moet ik toegeven dat de film iets meer te bieden heeft dan de oppervlakkige romantiek van E.L. James‘ werk, hoewel het verschil niet bijzonder groot is. Het verhaal heeft onmiskenbaar enige verdiensten, maar het blijft een uitdaging om een film te maken over dit complexe onderwerp die een breed publiek aanspreekt. Toch zijn de toevalligheden in het plot moeilijk te negeren. Lily ontmoet toevallig een vrouw die de broer blijkt te zij van de man die ze eerder op een dakterras ontmoette, en hij dompelt haar vervolgens toevallig onder in dezelfde situatie waarin haar moeder ooit verkeerde. Dan gaan ze toevallig iets drinken in een bar, waar ze toevallig haar jeugdliefde tegen het lijf loopt, enzovoort. Hoewel dit wellicht eigen is aan het genre, ben ik me ervan bewust dat actiefilms als John Wick net zozeer afhankelijk zijn van zulke toevalligheden.

Naast de talloze toevalligheden valt ook de onmiskenbare Hollywood-glamour moeilijk te negeren, een glans die ver afstaat van de rauwe realiteit. Ryle Kincaid is niet alleen neurochirurg, maar belichaamt ook het ideaalbeeld van succes: schatrijk, getalenteerd, knap en atletisch, met een perfect onderhouden stoppelbaardje dat in elke scène op wonderlijke wijze even precies getrimd lijkt. Lily, een vrouw van adembenemende schoonheid en een hart van goud, weet in een oogwenk een verwaarloosd pand om te toveren tot een bloeiende bloemenwinkel die haar blijkbaar zo’n weelde verschaft dat ze in elke scène een nieuwe outfit kan dragen. Zelfs de slagen en verwondingen tasten haar schoonheid nauwelijks aan, als ze al zichtbaar zijn. En dan is er Atlas, die van een dakloze jongen die werd mishandeld, ineens transformeert tot een sterrenchef met een uiterst succesvolle zaak. Dat beide zaken – die van Lily en Atlas – “toevallig” in een top 10-lijst in een magazine verschijnen, versterkt alleen maar het gevoel dat dit eigenlijk gezien moet worden als een sprookje met een wrange smaak en een onrustwekkende ondertoon. Dit is geen sociaal drama zoals we dat in Europese cinema gewend zijn. Eenmaal dit is doorgedrongen gaan jullie ook meer open staan voor deze toch wel knappe adaptatie.

© Sony Pictures Releasing, All rights reserved.

De regie van de film ligt in de handen van Justin Baldoni, die niet alleen achter de camera staat, maar ook één van de hoofdrollen vertolkt. Zowel op de set als daarbuiten was er noemenswaardig drama, waarover ik jullie graag naar een ander bericht verwijs. Wat ik wél kan zeggen, is dat Baldoni uitstekend werk heeft geleverd als regisseur. Toch blijft de vraag of de film nog sterker had kunnen zijn als hij zich uitsluitend op één rol had geconcentreerd. Hetzelfde geldt voor Blake Lively, die niet alleen de hoofdrol speelt maar ook een producer-credit draagt. Het resultaat is een film die meer dan twee uur duurt en misschien net dat scherpzinnige randje mist dat ontstaat wanneer filmmakers het credo “kill your darlings” begrijpen en toepassen. It Ends with Us lijkt bij momenten vooral de schoonheid van Blake Lively te benadrukken, wat de film wellicht had kunnen verkorten en verrijken door de focus anders te leggen.

Hoewel ik normaal geen grote fan ben van tijdsprongen, waren ze in deze film opvallend goed uitgevoerd en hadden ze een sterke impact. Aanvankelijk ging ik ervan uit dat de film vanwege het zware thema R-rated zou zijn, maar het is uiteindelijk een PG-13 productie geworden. Zowel de seksuele scènes als het geweld worden op een zeer smaakvolle manier in beeld gebracht, waarbij veel aan de verbeelding van de kijker wordt overgelaten. Hoewel dit voor sommigen wellicht een bron van frustratie zal zijn, begrijp ik deze keuzes vanuit een financieel oogpunt. Deze film zal een veel breder publiek bereiken, van tieners tot volwassenen. Met een productiebudget van 25 miljoen dollar heeft de film in slechts één week al 112 miljoen opgebracht, en dat is nog maar het begin.

Kortom, de sterke vertolkingen van de hele cast, inclusief de jongere versie van Lly, gespeeld door Isabela Ferrer (die nota bene ook nog eens dezelfde moedervlek had op haar gezicht als Blake Lively), en Jenny Slate als Lily’s beste vriendin, dragen bij aan de meeslependheid van de film. Hoewel de glamour, toevalligheden en soms oppervlakkige uitwerking van nevenpersonages enige kritiek verdienen, blijft It Ends with Us een film met het hart op de juiste plaats. Het biedt een krachtige boodschap over de complexiteit van gewelddadige relaties en de moeilijkheid om te ontsnappen aan een cyclus die door liefde en onzekerheid wordt versterkt. Ondanks zijn tekortkomingen is de film een indringende verkenning van de veerkracht van de mens en de pijnlijke doornen die we onderweg soms moeten omarmen. De film is te zien sinds 7 augustus 2024 bij ons in de bioscoop.