Vanavond kunnen jullie op Play 6 kijken naar The Godfather Part II (1974) geregisseerd door Francis Ford Coppola, een film die tot op de dag van vandaag nog steeds in mijn Top 10 staat van beste films ooit gemaakt en het zou met verbazen mocht ik in tussentijd al niet 2’000 tot 3’000 films heb gezien.
Velen beschouwen deze film als één van de grootste meesterwerken in de filmgeschiedenis, meer nog dan de eerste The Godfather (1972) film, wat misschien een iets meer mainstream appeal had. De sequel is langer, complexer en graaft dieper in wie Michael Corleone is. De film, die zowel een vervolg als een prequel is op de eerste film, biedt een diepgaand en complex verhaal dat de saga van de Corleone-familie verder uitbreidt. Met een briljant script, adembenemende cinematografie en uitmuntende acteerprestaties.
© Paramount Home Entertainment
Korte inhoud: De voortzetting van de Godfather-saga met twee aandachtspunten: het doorlopende verhaal van de familie Corleone, en Michael (Al Pacino) in het bijzonder, en het achtergrondverhaal van Vito Corleone (Robert De Niro), Michael’s vader. Het is ongeveer zeven jaar geleden sinds de gebeurtenissen waarmee The Godfather werd afgesloten. Met de moorden op de hoofden van de andere vier New York/New Jersey-families heeft de familie Corleone onaantastbare controle in New York. De verhuizing naar Nevada verliep soepel en Michael Corleone beheert verschillende hotels en casino’s in de staat. Frank Pentageli (Michael V. Gazzo), de man die Michaels belangen in New York beheert, komt naar Michael toe en vraagt of hij de Rosato Brothers (Carmine Caridi en Danny Aiello) kan uitschakelen, aangezien ze inbreuk maken op Pentageli’s terrein en zakelijke belangen. De Rosatos worden echter gesteund door Hyman Roth (Lee Strasberg), een zakenpartner van Michael en een oude bondgenoot van Michaels vader, Vito Corleone. Michael weigert in te gaan op de vraag omdat hij zijn expansie-plannen niet wil dwarsbomen. Vervolgens wordt er in zijn eigen huis een moordaanslag op Michael gepleegd. Michael onderzoekt wie hem probeert te vermoorden en vermoedt dat er een verrader in zijn familie zit. Ondertussen vliegen Michael en Hyman Roth naar Cuba om daar enkele zakelijke deals af te ronden. De Cubaanse reis onthult alles. In een verhaal verweven met het heden zien we het achtergrondverhaal van Vito Corleone. Van hoe zijn ouders en broer werden vermoord door een Don in hun geboortestad Corleone op Sicilië, tot zijn ontsnapping als jongen naar New York, zijn volwassen leven en zijn opkomst tot Don Corleone.
Vanaf het begin zet The Godfather Part II een hoge standaard met zijn indrukwekkende opening die teruggaat naar de jeugd van Vito Corleone, vertolkt door Robert De Niro. Dit deel van de film, dat zich afspeelt in het begin van de 20e eeuw in Sicilië en later in New York, biedt een fascinerende achtergrond van hoe Vito Andolini de machtige en gerespecteerde Don Corleone werd. De Niro’s vertolking is niets minder dan briljant; hij brengt een stille, doch krachtige intensiteit naar het scherm die perfect het karakter van een jonge Vito weergeeft. Parallel aan deze verhaallijn volgt de film het leven van Michael Corleone, gespeeld door Al Pacino, die nu de leiding heeft over het familie-imperium. Pacino’s vertolking van Michael is een tour de force. Hij slaagt erin om de innerlijke strijd en het morele verval van zijn karakter op een genuanceerde en meeslepende manier weer te geven. De transformatie van Michael van een terughoudende erfgenaam naar een meedogenloze leider is zowel tragisch als fascinerend om te aanschouwen.
De film blinkt uit in zijn narratieve structuur, waarbij de verhalen van Vito en Michael op ingenieuze wijze door elkaar worden geweven. Dit geeft de kijker niet alleen inzicht in de oorsprong van de familie Corleone, maar ook in de parallellen en contrasten tussen vader en zoon. Terwijl Vito zijn macht opbouwt door middel van eer en loyaliteit, verliest Michael langzaam zijn menselijkheid en raakt vervreemd van degenen die hem dierbaar zijn. Deze dualiteit maakt de film diepgaand en biedt stof tot nadenken over thema’s als macht, familie en verraad.
De cinematografie van Gordon Willis is een ander aspect dat deze film tot een meesterwerk maakt. Zijn gebruik van schaduwen en belichting creëert een atmosfeer van dreiging en mysterie die perfect past bij de donkere ondertonen van het verhaal. De beelden zijn vaak adembenemend mooi, van de pittoreske straten van Sicilië tot de glinsterende wateren van Lake Tahoe. Willis’ werk voegt een visuele poëzie toe aan de film die nog lang bijblijft. De kleurenpalet die Willis kiest is ook van groot belang. De gedempte, vaak warme tinten geven de film een nostalgisch en tijdloos gevoel. Dit is vooral effectief in de flashbackscènes naar het vroege 20e-eeuwse Sicilië en New York. De rijke, aardse kleuren in deze scènes contrasteren sterk met de koelere, meer klinische tinten van de jaren ’50 en ’60 waarin Michaels verhaal zich afspeelt. Dit kleurgebruik helpt niet alleen om de verschillende tijdsperioden te onderscheiden, maar benadrukt ook de veranderende sfeer en toon van de film. Een ander belangrijk element is de kadrering en compositie van de shots. Willis maakt veelvuldig gebruik van symmetrische composities en zorgvuldig geplaatste objecten en personages binnen het kader. Dit draagt bij aan het gevoel van orde en structuur dat de Corleone-familie probeert te handhaven, zelfs te midden van chaos en morele ambiguïteit. De breedbeeldopnamen en lange takes geven de scènes een episch gevoel en laten de kijker toe om volledig ondergedompeld te worden in de wereld van de film.
Het script, geschreven door Coppola en Mario Puzo, is subliem in zijn diepgang en complexiteit. De dialogen zijn scherp en gelaagd, waarbij elke zin beladen is met betekenis. De personages zijn rijkelijk uitgewerkt en elk van hen draagt bij aan de narratieve rijkdom van de film. De manier waarop de film thema’s als ambitie, wraak en familie-eer onderzoekt, is zowel ontroerend als verontrustend. Het conflict tussen Michael en zijn vrouw Kay (Diane Keaton) zijn doordrenkt met spanning en emotie. Een van de meest memorabele scènes is wanneer Kay onthult dat ze een abortus heeft gehad omdat ze geen kind wilde brengen in de corrupte wereld van de Corleone-familie. De pijn en woede in deze scène worden versterkt door de krachtige en rauwe dialogen.
© Paramount Home Entertainment
De ondersteunende cast levert eveneens opmerkelijke prestaties. John Cazale als Fredo Corleone brengt een hartverscheurende kwetsbaarheid naar zijn rol, waardoor zijn uiteindelijke lot des te tragischer is. Daarnaast leveren acteurs zoals Talia Shire, Lee Strasberg, Robert Duvall en Michael V. Gazzo indrukwekkende bijdragen die de film nog verder verrijken.
Een ander opmerkelijk aspect van The Godfather Part II is de muziek van Nino Rota en Carmine Coppola. De iconische filmmuziek, met zijn melancholische en weemoedige tonen, voegt een extra laag van emotie en diepte toe aan de film. De soundtrack een naadloze voortzetting van het muzikale landschap dat in de eerste film is gecreëerd en weerspiegelt perfect de tragiek en grandeur van het Corleone-epos en versterkt de impact van de scènes waarin deze wordt gebruikt. Een van de opvallende kenmerken van Rota’s compositie is zijn vermogen om verschillende muzikale stijlen en invloeden samen te brengen. In de flashbackscènes naar het vroege 20e-eeuwse Sicilië, gebruikt Rota traditionele Siciliaanse en Italiaanse melodieën die de culturele wortels van Vito Corleone benadrukken. Deze muziek voegt een authentieke sfeer toe aan de scènes en versterkt de historische context van het verhaal. De combinatie van traditionele volksmuziek met de weelderige orkestrale arrangementen van Rota creëert een rijke en diverse muzikale ervaring.
Wat The Godfather Part II echt onderscheidt als een meesterwerk, is de manier waarop het erin slaagt om zowel een persoonlijk als een episch verhaal te vertellen. Het is een intieme verkenning van de innerlijke strijd van zijn personages, terwijl het tegelijkertijd de bredere thema’s van macht en corruptie in de Amerikaanse samenleving onderzoekt. De film biedt geen gemakkelijke antwoorden en daagt de kijker uit om na te denken over de morele ambiguïteit van de keuzes die de personages maken. The Godfather Part II is niet alleen een voortzetting van het verhaal van de Corleone-familie, maar ook een op zichzelf staande meesterwerk dat de lat voor vervolgfilms enorm hoog legt. Francis Ford Coppola’s visionaire regie, gecombineerd met uitzonderlijke acteerprestaties en een meesterlijk script, maken deze film tot een tijdloos kunstwerk. Het is een film die keer op keer bekeken kan worden en telkens nieuwe inzichten en waardering biedt. Voor diegenen die de diepere lagen van menselijke emoties en relaties willen verkennen, blijft deze sequel een ongeëvenaarde en onvergetelijke ervaring. Vandaag 3 augustus 2024 is de film te zien op Play 6 om 20:20, maar ik raad jullie aan deze toch te zien zonder reclame en in 4K UHD.
Review The Godfather Part II (1974)
Recensie door Dave op 3 augustus 2024
Hoe goed Marlon Brando ook is in deel één, ik denk dat Pacino’s vertolking in deel 2 de beste acteerprestatie is die ik ooit in een film heb gezien, los van Daniel Day Lewis in zowat al zijn films. Pacino’s gezicht als hij de deur voor Kay sluit terwijl ze probeert Anthony zover te krijgen dat hij haar vaarwel kust… damn. Zonder een woord te zeggen communiceert hij zo veel. En de nieuwjaarsscène… “Je brak mijn hart”… zo verdomd goed. Ook vind ik Deniro als Vito perfect, hij maakt er geen karikatuur van. Ja Coppola was hier ook wel in topvorm, en het is verscheurend dat hij zijn naam nu zo door het slijkt haalt met 10-15 jaar van rotzooi films.
Het verschil tussen deel I en deel II is dat de eerste een meer geromantiseerde versie van de georganiseerde misdaad is, in deel II krijgen we de echte kant ervan te zien die meedogenloos, koud en sluw is en waar een verschrikkelijke prijs voor betaald moet worden.
Je zou kunnen stellen dat de flashback-sequenties er zijn om te illustreren hoe ongelooflijk verschillend beide Godfathers waren.
Ik denk dat het uiteindelijk duidelijk is gemaakt dat als Vitto tijdens deel II had geleefd, hij ongelukkig zou zijn met de manier waarop Michael bleek te zijn, vooral omdat hij zijn familie en zijn menselijkheid opgaf om zijn ijzeren greep te behouden.
Deel één zet de toon, deel twee laat ons zien dat Vito al die tijd wist dat het leven Michael zou ruïneren. Hij zegt ook letterlijk in de film: “Ik heb dit nooit voor je gewild.”
Staat in mijn TOP 10 Beste Films !
Eén van de weinige sequels die beter was dan het origineel.