Monolith (2022) ***½ recensie

De beste films van het BIFFF waren niet noodzakelijk de meest bloederige. Neem nu deze Monolith (2022). De film lijkt wel een soort spin-off te zijn van Pontypool (2008). Het heeft een gelijkaardige concept. Het verhaal speelt zich grotendeels af in een villa met gesprekken via telefoon en de dreiging, waarover ik niet veel zal spoilen, heeft gelijkenissen met de dreiging in Pontypool.

© Blue Finch Films Releasing

Korte inhoud: Door de slimme insluiting van één enkele locatie en slechts één personage op het scherm, observeert Monolith de in ongenade gevallen journalist (Lily Sullivan) terwijl ze de kans grijpt om een ​​podcast te starten, maar lijdt aan een creatieve blokkade, totdat ze een e-mail ontvangt van een anonieme bron die verwijst naar een bepaalde vrouw en een ‘zwarte steen’. De podcaster volgt de mysterieuze boodschap op en merkt dat ze steeds verder in een konijnenhol terechtkomt, die haar eigen leven in gevaar brengt.

Deze film is het regiedebuut van Matt Vesely, gebaseerd op het interessante script van Lucy Campbell, die hier ook meteen haar eerste langspeelfilm-scenario had geschreven. Maar wat deze film goed maakt is de vertolking van Lily Sullivan, die we dit jaar hebben zien opduiken in Evil Dead Rise (2023). Wanneer je een verhaal hebt die 90 minuten lang op één karakter zit, zorg je best dat je ook een goede actrice voor de camera hebt, en dat hadden ze hier. Maar ook de cinematografie van Michael Tessari doet zijn werk met zijn grijswaarden-palet, met een beklemmende somberheid, doorprikt met momenten van verstikking waarbij we een onderwaterschildpad zien weigeren te eten. Je had als kijker constant het gevoel dat iets onverklaarbaars ging gebeuren. Een gevoel dat iemand zat binnen te kijken en dat zorgde voor een zenuwslovende sfeer.

Toch had ik meer genoten van Pontypool als film dan deze, omdat Monolith net iets teveel vragen oproept naar het einde dan dat ze er beantwoordt. Maar soms zijn dingen net iets meer impactvol wanneer je de kijker zelfs zijn analyses laat maken. Het werk van David Lynch is hiervan een schoolvoorbeeld. Echter is het wel zo dat Lynch zijn films narratief wel stand houden en er hier misschien net iets teveel beroep wordt gedaan op al te voor de hand liggende thriller-momenten. Meer kan ik er echter niet over vertellen zonder de film te gaan spoilen. Komt deze bij ons in de bioscoop? Het zou m verbazen. Ik denk eerder dat we deze zullen zien verschijnen op één of ander streaming platform. Ik heb deze in ieder geval kunnen zien op het Bifff op 16 april 2023 en vond het een aangename verrassing.