Soft & Quiet (2022) is een thriller met een wel heel ongewone boosdoener, met name een groep neo-nazi Karen’s (Karen ~ blanke vrouw uit de middenklasse, die geprivilegieerd gedrag uit en zich meer acht dan “gekleurde medemensen” en dus vaak racistisch en een voorliefde voor wapens en tegen vaccinatie). Het lijkt een krankzinnig idee maar dit is een uitstekend filmdebuut van de Chinees-Amerikaanse Beth de Araújo met Braziliaanse roots. Een filmmaker die vermoedelijk al veel te maken heeft gehad met (latent) racisme en vooroordelen.
Korte inhoud: De thriller, die zich in realtime afspeelt, volgt een enkele middag in het leven van een basisschoolleraar Emily (Stefanie Estes) terwijl ze een mengelmoes van gelijkgestemde vrouwen organiseert. Wanneer de groep naar huis gaat, ontmoet de lerares twee jonge vrouwen (Melissa Paulo en Cissy Ly) van buitenlandse afkomst en er ontstaat een heftig conflict. Een conflict dat zal leiden naar een wraakactie.
De regisseuse heeft zich laten inspireren door het Central Park birdwatching incident over een vrouw die zich zodanig bedreigd ‘voelde’ door een zwarte man in New York City’s Central Park dat ze de politie belde en zei dat ze zich (en haar hond) bedreigd voelde door een ‘zwarte man’. Die man had haar gevraagd de hond aan de leiband te houden, zoals dat verplicht is op de plaats waar ze aan het wandelen was. Dit allemaal terwijl ze werd gefilmd door die kerel. Het incident gebeurde in de periode van George Floyd en BLM en uiteraard was er voldoende materiaal om de vinger te wijzen naar het latente racisme. Het werd één groot drama en vrouw werd toen ook vernederd op social media en ontslaan op haar werk. Het script – dat weinig tot niets te maken heeft met dit incident – is echter niet enorm diepgaand, maar wel heel vergaand en bijgevolg blijf je ook wel kijken naar een domino-effect van geweld, ook al zijn we mijlenver van een film als A Simple Plan (1998) die alles heel geloofwaardig hielden.
Het spijtige is dat de film er niet in slaagt de ideeën voor ons aannemelijk of zelfs verleidelijk te maken, zoals American History X (1998) dat kon, om dan de rollen om te keren en het personage te confronteren met zijn/haar kortzichtigheid, en bijgevolg ook het publiek een spiegel voor te houden. De vrouwen zijn van bij aanvang onsympathiek en niet zo geslepen dan dat je initieel had gehoopt en de “gekleurde vrouwen” zijn de onschuld zelve, onbekwaam om zich te verdedigen en nog eens allerhande allergieën bezitten. Ja, uiteraard, dergelijke individuen bestaan, maar de film had beter geweest mochten we als kijker deze “Karen’s” in eerste instantie zien als “slachtoffers” die ons over een grens trekken van het onfatsoenlijke en het verderfelijke. Dit is hier nooit echt het geval, en bijgevolg blijf je wat op je honger zitten.
In het Engelstalige landschap is er een heropleving van conservatief rechts als een reactie op de BLM en de woke-wave, met mensen als (Ben Chapiro, Jordon Peterson, Brett Cooper, Tucker Carlson, Candace Owens, …) en deze film lijkt bepaalde van hun ’talking points’ in de dialogen van de vrouwen te steken, maar slaagt er toch niet helemaal in om ze geloofwaardig te maken. *** spoiler*** De vrouwen hebben nog maar weinig persoonlijkheid en wanneer er een dode valt zijn ze onderling uitwisselbaar geworden. *** end spoiler*** Ze zijn ook dermate grotesk dat niemand zich met hen kan identificeren. Je kan je dan de vraag stellen wat het punt is van deze film? Ons vertellen dat er labiele gevallen rondlopen in de States? Dat wisten we al bij de beelden van de bestorming van het Capitool.
Dit had echter een tweede Romper Stomper (1992) kunnen worden indien het script de premisse wat had gewijzigd en bijvoorbeeld vertrekkend vanuit een aanranding die er nooit ene was of een incident waar je je als kijker kan achter scharen om dan nadien deze grenzen af te tasten en ze schromelijk te overschrijden. Het script is spijtig genoeg te simpel, behoorlijk karikaturaal en zeer onwaarschijnlijk. En ik begrijp wel de beweegreden om alles “echt” te maken door het te filmen in quasi realtime met sequentieshots, maar ik denk dat je al behoorlijk bevooroordeeld moet zijn om te denken dat deze vrouwen, zoals beschreven in de film, vaak voorkomen in de States. Ik denk eerder dat ze vaak voorkomen in films zoals in pakweg The Purge: Election Year (2016).
Toch raad ik de film aan omdat het een knap stukje cinema is van een debuutregisseuse. De choreografie met zijn sequentieshots zijn bijzonder complex en geslaagd. De film duurt 90 minuten maar het blijft ons wel boeien tot op het einde, deels ook door de knappe score van Miles Ross. De film werd digitaal uitgebracht op 4 november 2022 maar is op vrijdag 21 april 2023 te zien op het BIFFF om 21u in Cine 2.
Review Soft & Quiet (2022)
Recensie door Natalie op 8 februari 2023
