Eén van de meest verontrustende films ooit gemaakt is deze Irréversible (2002) van Gaspar Noé. Op 10 februari 2023 verschijnt de film na 21 jaar opnieuw in de bioscoop, maar dan wel met chronologische montage in plaats van het bedoelde verhaal dat begint met het einde en terug gaat in de tijd. Wat mij betreft een quasi meesterk en hedendaagse interpretatie van de 9 kringen van de hel van Dante Alighieri’s La Divina Commedia. Alles gefilmd op 16mm pellicule met een beperkte roltijd en nadien overgezet op 35mm.
Korte inhoud: Het verhaal in de juiste chronologie gaat over een verliefd koppel. Ze hebben een woordenwisseling op een feestje. Een knappe vrouw Alex (Monica Bellucci) loopt weg en wordt op haar weg huiswaarts aangerand door een pooier (Jo Prestia) die de vrouw verkracht en haar achtereenvolgens in coma slaat. Marcus (Vincent Cassel), de vriend van Alex, is belust op wraak en gaat samen met zijn vriend Pierre (Albert Dupontel) op zoek naar de dader in een ondergrondse nachtclub. De overgangen tussen de afzonderlijke scènes zijn onmerkbaar, waardoor je uiteindelijk het gevoel hebt naar één afzonderlijke take te zien. De film lijkt op een lang uitgerekte plan-de-séquence.
Het is een film over de onomkeerbaarheid van geweld en eigenlijk komt dat idee perfect tot uiting in zijn a-chronologische vorm, want bijgevolg is het geen klassieke ‘death-wish-revenge-flick’. De film is veel meer dan dat omdat het geweld op een fenomenale manier deconstrueerde en de nutteloosheid ervan pijnlijk visualiseerde. Ik begrijp wel waarom ze dit doen, het is een manier om de film terug in de aandacht te brengen en er is zelfs een publiek voor. Ik denk dat op de Blu-ray van Memento (2000) trouwens ook een versie staat van de film in chronologische volgorde. Dit hebben gezegd, het is geen pleziertje om deze film te zien – brutaal geweld, moord en een lange sequentieshot verkrachting – maar indien jullie dit toch willen ontdekken, bekijk het op Blu-ray in de originele versie zoals het was bedoeld.
Ik ben die film beginnen de eerste 15 minuten beginnen kijken tot er ene’s hoofd door een brandblusapparaat meermaals toe werd verpletterd en dan ben ik gestopt.
Memento zien in chronologische volgorde maakt het een wat simpele film denk ik.
Als een verhaal niet sterk genoeg is kiezen filmmakers er vaak voor om er wat meer complexiteit in te steken door de vorm aan te passen, en met name te spelen met de tijdlijn. Echter bij deze film versterkt de a-chronologie het idee volledig. Het is een film zoals A Serbian Film waar je misselijk van wordt, maar die meer te vertellen hebben dan om het even welke Charles Bronson vendetta film.
Is volgens mij ook de enige film die is blijven hangen, zijn laatste Vortex is gewoon niet om aan te zien.
Ik ga hiervoor passen.
De grootste ster is eigenlijk Albert Dupontel. Geweldig acteur, maar uiteraard ook Monica voor de vertolking van een ijzingwekkende scene
Eénmaal gezien en ik ga het daarbij houden.