Megalomaniac (2022) **½ recensie

Nog een Belgische horrorprent die op mijn lijstje stond was deze Megalomaniac (2022) van Karim Ouelhaj. Belgische horrorfilms blinken meestal uit in de exploitatie van menselijke miserie en deze film is daar geen uitzondering op. Het is geen film van het niveau van een Calvaire (2004) van Fabrice du Welz, maar qua geflipte sequenties moet het er zeker niet voor onderdoen. De film is gemaakt met bijzonder weinig middelen maar weet toch een consistente lugubere sfeer te handhaven. Het is geen film waar jullie vrolijk van zullen worden, maar anderzijds wel een ontdekking van Eline Schumacher die hier een opmerkelijke debuutrol neerzet van een getraumatiseerde ziel.

Korte inhoud: Martha (Eline Schumacher) en Félix (Benjamin Ramon) zijn de kinderen van de Slager van Bergen, een beruchte Belgische seriemoordenaar uit de jaren negentig. Instabiel en doorzeefd met onzekerheden, proberen de kinderen zich een plaats te geven in de maatschappij. Martha werkt in nachtdienst als poetshulp in een fabriek en haar broer, verpletterd door de familie-erfenis, neemt de moorden van zijn vader over als enige bron van stabiliteit. De volgzame Martha wordt op het werk lastiggevallen en regelmatig seksueel misbruikt door haar collega’s en dat onder het toeziend oog van een laffe baas (Wim Willaert). Wanneer haar broer een slachtoffer mee naar huis brengt begint de licht-schizofrene Martha de smaak te pakken te krijgen van datgene wat haar broer drijft.

Ja, de Slager van Bergen heeft echt bestaan en de politie heeft die nooit kunnen vatten. Zover bekend heeft hij 5 moorden begaan waarbij hij zijn vrouwelijke slachtoffers in stukken sneed en de gemutileerde resten in plastiek zakken langs de weg had neergezet in de periode van 1996 tot 1997. Alle slachtoffers hadden gemeen dat ze de omgeving van het station van Bergen regelmatig bezochten, en ze werden allemaal geplaagd door sociaal-economische of familiale problemen. Spijtig genoeg ging de film niet over deze man en spijtig genoeg en spijtig genoeg stond David Fincher ook niet achter de camera. Deze film legt het accent op Martha, die niet alleen gevormd werd door haar opvoeding met een seriemoordenaar als vader, en nu met een seriemoordenaar als broer, maar ook gevormd door de gebeurtenissen op haar werk. De film maakt zelfs geen geslaagde connectie met de ‘buther’, meer nog, je kan hem gewoon uit het verhaal knippen en zou niks hebben gemist. Zelfs het woord ‘megalomania’ wat slaat op de illusie hebben oppermachtig te zijn, komt eigenlijk niet meteen aan bod gezien Martha – het hoofdpersonage – nu niet bepaald ‘megalomaan’ is. Schizofreen ja, maar niet megalomaan.

Karim Ouelhaj had al eerder met Wim Willaert gedraaid in de kortfilm L’oeil Silencieux (2016), een al even lugubere prent waarin Wim in wezen dezelfde rol speelde als een voyeur. De Vlaamse acteur is ondanks zijn gebrekkige Franse tongval een acteertalent maar dit zijn wat mij betreft toch niet zijn beste rollen. Ouelhaj blinkt niet uit als acteurs-regisseur en zijn verhalen zijn sociale drama’s – zoals het gros van de Waalse films – maar dan met een grotesk en ranzig kantje. De film heeft ook een documentair karakter, ook al vermoed ik dat dit vooral was omwille van de beperkte middelen. DoP François Schmitt’s had jarenlang ervaring in de corporate wereld en onlangs ook in de documentaire, en dit is hier zijn debuut in een fictie langspeelfilm en het resultaat mag gezien worden. Vooral de surrealistische beelden zijn bijzonder wel in beeld gebracht en zorgt ervoor dat deze prent toch een zekere markante visuele stijl heeft.

© Les Films du Carré / BIFFF 2022

Deze Megalomaniac lijkt echter wel zijn meest ambitieuze film, ook al zou het zou me verbazen mocht deze prent meer hebben gekost dan 500’000 euro. Alles speelt zich af in een vervallen huis en in een kleine fabriek en de bezetting is ook minimaal. Qua visuele effecten is het vooral van praktische aard met wezens die bebloed of met zwarte modder uit de duisternis stappen of flash backs naar hun geflipte vader. Niets in deze bijna 2 uur durende exploitatie van terreur en seksuele agressie lijkt verrijkend voor het publiek en dat voornamelijk te wijten aan de karikaturale karakters. De broer Felix met zijn witte gezicht en lange zwarte haren lijkt regelrecht uit een vampierenfilm te komen en de twee werknemers van het fabriekje zijn de zoveelste Deliverance-derivaten van achterlijke kwieten waarbij één zichtbaar de leider is en één lichtjes misvormde meeloper. De clichés kunnen nauwelijks groter zijn.

De enige twee positieve zaken aan deze prent is misschien wel de muziek van Simon Fransquet en Gary Moonboots, die kon inspelen op ons gemoed, alsook actrice Eline Schumacher – die we eerder al zagen in de serie La Trève – en die hier een niet onaardige rol neerzet. Spijtig genoeg is er weinig echte gruwel te bespeuren en moeten we het stellen met twee schreeuwerige bevallingen die verbleken bij de bevalling van de eerste episode van “House of the Dragon”. Met dit gegeven is er wel meer mee te doen en ik vermoed dat de mysterieuze “Slachter van Bergen” nog wel eens zijn terugkeer zal maken op het BIFFF, hopelijk met een beter resultaat. Megalomaniac is geen slechte film, en gezien de middelen die ze hadden zelfs heel verdienstelijk en er zal hiervoor wel een publiek zijn. Maar ik heb mijn serial killers films graag met iets meer psychologie en iets minder platte exploitatie van menselijke miserie. De film was te zien op het BIFFF op 31 augustus 2022 en zal vermoedelijk later uitkomen op één of andere streamingdienst of op DVD en Blu-ray.