Vesper (2022) **** recensie

Ondanks de wat tegenvallende projectie op het BIFFF met zijn hardnekkige technische problemen was de Frans-Belgische sci-fi film Vesper (2022) één van de betere films uit de selectie en ik vermoed dat deze productie wel in de prijzen zal vallen. Het is een post-apocalyptische film over een jong meisje die moet zien te overleven in een brutale wereld. Vesper droomt van ontsnapping en haar vastberadenheid zal uiteindelijk de sleutel zijn tot het voortbestaan van de mensheid.

Korte inhoud: Na de instorting van het ecosysteem is de aarde in een post-apocalyptische planeet veranderd. De dertienjarige Vesper (Raffiella Chapman) maakt gebruik van haar overlevingstechnieken om samen met haar zieke vader Darius (Richard Brake) een bestaan in deze wereld te leiden. Een wereld gevuld met malafide handelaars zoals haar oom Jonas (Eddie Marsan). Op een dag stuit ze op Camelia (Rosy McEwen), een vrouw die een vliegtuigcrash heeft overleefd. De vrouwen sluiten een deal: als Vesper mee op zoek gaat naar haar vermiste metgezel, brengt Camelia haar naar het Citadel. Dit is het hart van de oligarchen die technologieën gebruiken om de wereld onder de duim te houden.

De film moet het in de eerste plaats hebben van zijn visuele rijkdom en dat allemaal gemaakt met beperkte middelen. Het opmerkelijke is dat er geen enkel shot is opgenomen met greenscreen en alle effecten werden toegevoegd aan de gefilmde beelden in de vrije matuur. En het resultaat is verbluffend. Vesper heeft ook een drone, die heel veel weg heeft van de volleybal Wilson uit Cast Away (2000) waarop een getekend gezichtje staat, maar deze bal kan praten en is de stem van haar zieke vader die via een technologisch systeem kan communiceren met zijn dochter. De Director of Photography Feliksas Abrukauskas was al actief op de set van “Chernobyl” en ik denk dat hij echt zal doorbreken na deze film.

Het zal niemand verbazen dat dit een passieproject was voor de twee filmmakers Kristina Buozyte en Bruno Samper die hier 6 jaar van hun leven aan hebben gewijd. Ze hadden beiden al gewerkt op de langspeelfilm Aurora (2012) over een neurontransferwetenschapper die experimenteert met de gedachten van een comateuze jonge vrouw. Een geweldige prent en het bewijs dat deze twee filmmakers hun eigen wereld stilaan vorm geven. Een kille en meedogenloze wereld die eigenlijk best wel een realiteit zou kunnen worden. Het is een wereld waarin de mens via genetische manipulatie een antwoord wou bieden aan de ecologische problemen, maar net zoals bij Covid, eigenlijk de doos van pandora hadden opgezet met alle gevolgen van dien. Een nieuwe identiteit die het bestaan van plant, dier en mens ging bedreigen.

En zoals bij om het even welke post-apocalyptische film komt de grootste dreiging nog van de mens zelf, en zijn de civiele wetten ingeruild voor de wet van de sterkste, en dat op verschillende niveaus. Voedsel is schaars en degenen die willen overleven moeten dat doen op zaden die zijn gecodeerd om slechts één oogst te produceren. Vesper wil echter deze cyclus doorbreken en de natuurlijke vruchtbaarheid te herstellen. En dat allemaal terwijl ze haar vader, die als militair voor de Citadel zwaar gewond is geraakt en ter compensatie een drone kreeg waarmee hij kan communiceren met zijn dochter Vesper. De uitbuiting van soldaten is tevens vandaag de dag nog steeds een gegeven. Het script van Brian Clark vertoont dus meerdere lagen en je voelt dat er heel veel aan de karakters is gewerkt alsook aan het universum waarin ze vertoeven.

© IFC Films

Op acteervlak heb je enerzijds de vaste waarde Eddie Marsan die toch wel één van de betere acteurs is uit zijn generatie maar ook de 15-jarige Engelse Raffiella Chapman is een brok acteertalent die we binnenkort zullen zien in de debuutfilm van Layke Anderson genaamd Sweet Brother (2023). Anderzijds had ik wel wat meer moeite met de vertolking van Rosy McEwen die bij mij geen al te grote impact heeft gemaakt.

Qua regie zelf voel je wel dat de twee filmmakers misschien net dat tikkeltje ervaring missen om te weten welke scènes ja kan vasthouden en welke scènes je best iets kan inkorten. De film duurt bijna 2 uur en gezien datgene wat verteld werd kon de film gerust 20 tot 30 minuten korter zijn. Er zijn ook heel wat shots die gewoon veel te lang aanvoelen en die niet meteen iets meer te vertellen hebben. Op een gegeven moment zien we Vesper en Camellia een wolf nadoen, ze huilen als een wolf, huilen nog wat meer, Vesper huilt verder, en nog wat meer, en nog wat meer, en nog wat meer. Is zoiets niet typisch voor een Europese film? Euh neen. Dit is typisch voor een film zonder een ervaren regisseur die weet wanneer hij moet knippen. Maar dit is wat mij betreft schoonheidsfoutjes. Iets waar ik meer moeite mee had was het voor mij toch wat lullige einde. Het voelde aan alsof de opbouw naar het grote vuurwerk was uitgebleven en we het maar moesten doen met een vuurpijltje. En dit had, gezien de manier waarop ze met visuele effecten waren omgegaan toch een gemiste kans.

Maar al bij al is Vesper een knappe science-fiction die binnenkort (hopelijk) wel bij ons in de bioscoop zal draaien en op DVD en Blu-ray zal verschijnen met de audio-commentaar van de filmmakers. Je zal niet vrolijk worden maar achteraf zal je wel tevreden zijn dat je hebt mogen proeven van deze dystopische prent waarin de kracht van de hoop, de doortastende wilskracht en de niet aflatende veerkracht van de mensheid toch blijft nazinderen. De film was de openigsfilm van het BIFFF en zou op 30 september 2022 moeten verschijnen op één of andere streamingsdienst. Ik hoop dat er alsnog een bioscooprelease bij ons kan zijn. Het zou een schande zijn mocht deze er niet komen.