Eind augustus zal het vijfentwintig jaar geleden zijn dat Lady Diana, prinses van Wales op 36-jarige leeftijd stierf in een tragisch auto-ongeluk in Parijs. Ondertussen zijn haar kinderen William en Harry volwassen geworden. De eerste is voorbestemd om koning te worden en de andere heeft zich volledig teruggetrokken uit de koninklijke familie. Rond hun moeder Diana Spencer zal door haar bewogen huwelijk en het fatale ongeluk altijd een tragisch sfeertje blijven hangen. Lady Diana was immers erg geliefd bij het grote publiek en een warme moeder, maar mispakte zich in het huwelijk met prins Charles.
Het is lang niet de eerste keer dat het leven van Diana wordt verfilmd, maar Pablo Larraín weet zeker nog iets toe te voegen aan de lange lijst (vooral) televisiefilms over Diana. De regisseur maakte met Spencer (2021) een beklemmend portret van een populaire, maar doodeenzame vrouw. Daarbij wordt hij geholpen door een uitstekende vertolking van Kristen Stewart die zich het accent en de maniertjes van Lady Di perfect eigen maakt en een doorleefde vertolking neerzet.
Korte inhoud: Spencer speelt zich af tijdens de kerstperiode in 1991 wanneer de Britse koninklijke famillie zich opmaakt om samen de kerstvakantie door te brengen in Norfolk. Het huwelijk van Diana Spencer (Kristen Stewart) en prins Charles (Jack Farthing) bevindt zich op dat moment in een crisis na de affaire van Charles met Camilla Parker Bowles (Emma Darwall-Smith). Diana denkt er serieus over na om de scheiding in gang te zetten, ze lijkt alleen de moed nog niet te hebben gevonden.
Wanneer ze – ruim te laat – in het paleis in Norfolk arriveert, wordt ze warm verwelkomd door haar zonen Harry (Freddie Spry) en William (Jack Nielen). De rest van de koninklijke familie negeert Diana echter volkomen, waardoor de prinses het grootste deel van de tijd alleen op haar kamer zit of ronddoolt op het immense landgoed. Enkel met haar kleedster Maggie (Sally Hawkins) kan Diana een normale conversatie houden. Totdat Maggie terug naar Londen geroepen wordt en Diana haar enige vriendin verliest.
De Chileense regisseur Pablo Larraín werpt zich na Jackie over presidentsvrouw Jacqueline Kennedy (gespeeld door Natalie Portman) opnieuw op een iconische vrouw uit de twintigste eeuw. Larraín trapt daarbij niet in de val waar veel biografische films wel eens last van durven hebben, namelijk om zo veel mogelijk van het leven van het centrale personage in de film te proppen. Door te focussen op slechts drie enkele dagen in de kerstperiode van 1991 kan Larraín zijn tijd nemen om het verhaal te vertellen.
De regisseur moet zich niet haasten en hoewel dat het tempo vertraagt, biedt dit een doorleefdere en diepere kijk in het leven van Diana. Ook kleine gebeurtenissen en nuances krijgen zo aandacht en we zien wat deze teweegbrengen in Diana’s gemoedstoestand. Zo katapulteert het beeld van een vogelverschrikker in het veld haar terug naar haar jeugd. Spencer zit vol dergelijke metaforen, een snelle hap bij KFC als ultieme bevrijding of een versleten jas als een vervlogen, maar gelukkige kindertijd.
Dat Kristen Stewart voor haar vertolking van de princess of Wales haar eerste Oscarnominatie kreeg, was niet geheel onverwacht – zulke films doen het meestal wel goed bij de leden van The Academy – maar wel volkomen verdiend. Zelfs Diana’s voormalige bodyguard is onder de indruk: “Out of all the people who have played Diana over the past 10 years, she’s the closest to her. She managed to perfect her mannerisms.” You’ve come a long way Bella Swan.
Stewart weet niet alleen Diana’s maniertjes perfect weer te geven, bovenal legt ze een grote emotionele diepte in het personage. Met een enkele oogopslag of een neergeslagen blik weet Stewart te tonen hoe verdomd eenzaam de prinses wel niet moet zijn geweest tijdens de laatste fase van haar huwelijk met prins Charles. Ze wordt niet aanvaard door de koninklijke familie, is diep ongelukkig en speelt zelfs met het idee zichzelf van een trap te gooien. Enkel haar kinderen en Maggie zorgen voor een sprankeltje vreugde.
Let wel, Larraín noemt Spencer ‘een fabeltje gebaseerd op waargebeurde feiten’. Niet alles wat we in de film zien, is dus werkelijk gebeurd. Spencer is een interpretatie van de regisseur en scenarist Steven Knight over wat er die drie bewuste dagen zou kunnen gebeurd zijn. We zien een prinses die psychologisch niet erg stabiel is en worstelt met angst en een eetstoornis. Ze hallucineert dat ze Anna Boleyn is die door Henry VIII onthoofd werd omdat ze een minnaar zou hebben.
Spencer laat dus ook een meer duistere kant van Diana zien. Daartegenover straalt de liefde van het scherm in de scènes met Diana en haar kinderen. Moeder is de rol die haar het best lijkt te passen, des te tragischer dat ze net die rol amper heeft kunnen spelen.
Spencer is reeds verkrijgbaar op Blu-ray sinds 27 april 2022.
Review Spencer (2021)
Recensie door Karen op 24 juni 2022
