Spiderhead (2022) **½ recensie

Voor wie het science fiction kortverhaal “Escape from Spiderhead” van George Saunders heeft gelezen zal misschien verheugd zijn om te zien dat Netflix deze week de filmadaptatie Spiderhead (2022) op hun streamingdienst hebben gezet. Het is een film die tevens een slordige 100 miljoen dollar heeft gekost en in alle eerlijkheid weet ik niet waar al dat geld naar toe is geweest. Ex Machina (2015) zag er met zijn budget van 15 miljoen dollar 100 keer beter uit dan dit, en was daarbovenop ook nog een véél betere film.

Korte inhoud: Spiderhead is een hypermoderne penitentiaire inrichting die experimenteert met de effecten van onderzoekschemicaliën. De proefpersonen, technisch gezien staatsgevangenen, zijn vrijwilligers voor het project, met als doel hun straftijd te verkorten. Het programma wordt begeleid door de sympathieke en gastvrije Steve Abnesti (Chris Hemsworth) en zijn assistent Mark (Mark Paguio). De proefpersonen ondergaan dagelijks testruns van verschillende drugs, die allemaal hun emoties en hun perceptie van hun omgeving veranderen. Een experiment is dat van een ‘liefdesdrug’, die wordt gebruikt om de verbinding tussen gevangenen te testen. Gevangene Jeff (Miles Teller), die nog steeds aan het bijkomen is van zijn eerdere fout om zijn vriend te vermoorden terwijl hij dronken achter het stuur zat, is een van de proefpersonen die de drug kregen. Hij heeft seks met twee van zijn medegevangenen en wordt later door Steve gevraagd om te kiezen welke van hen Darkenfloxx moet geven, een medicijn dat intense fysieke en psychologische pijn veroorzaakt. Hij weigert te kiezen en beweert dat hij niets in het bijzonder voelt voor één van hen nadat de effecten van de liefdesdrug zijn uitgewerkt. Hij heeft echter gevoelens voor een andere gevangene, Lizzy (Jurnee Smollett). De volgende dag vertelt Steve hem verontschuldigend dat de directie voor hem hebben gekozen en dat de jongste van de twee vrouwen, Heather (Tess Haubrich), een dosis moet krijgen, al zal het maar 5 minuten duren. Jeff stemt met tegenzin in, en tot zijn afschuw pleegt Heather zelfmoord terwijl hij op de Darkenfloxx is nadat ze het apparaat heeft beschadigd dat automatisch de medicijnen toedient. En dit zorgt voor een grote ommekeer en komen de gedetineerden te weten hoe de vork in de steel zit.

Regisseur van dienst is de stijlvolle visionair Joseph Kosinski (Tron Legacy, Oblivion) kwam nog maar net van de set van Top Gun: Maverick (2022) om deze film te maken en je zou denken dat deze film net iets meer in zijn kraam past dan de Top Gun sequel, maar dit was op één of andere reden toch een teleurstelling, ondanks het interessante verhaal en de solide cast. Het script was geschreven door het Deadpool-duo Rhett Reese en Paul Wernick.

Je zou denken dat op papier alles wel in lijn moet zijn voor een geslaagde thriller maar het script is een puinhoop van hit-and-miss wendingen en bepaalde zaken zijn tevens heel onwaarschijnlijk (zoals de manier hoe deze hi-tech faciliteit hun beveiligingssystemen werken). Maar het meest pijnlijke aan deze adaptatie is dat veel scènes uit het kortverhaal – die het bronmateriaal net zo goed maakten – zelfs niet verfilmd werden. En wanneer datgene wat wel wordt aangeboden niet echt overtuigend is, ga je je afvragen waarom ze bepaalde scènes hebben geknipt. En zeker in het laatste deel van de film wringt het aan alle kanten en verwelkte de film in een soort absurde komedie. En dat is enerzijds wel logisch wanneer je hierop de scenaristen van Deadpool zet!

Op acteervlak heb je natuurlijk wel heel wat acteertalent, maar ze hebben net iets te weinig om handen om echt uit te blinken. Neem nu Miles Teller. Hij is goed wanneer hij tegenover Jurnee Smollett moet spelen, maar zij komt dan weer nauwelijks aan bod en dat is dan weer een gemiste kans. Miles leek ook iets beter te spelen wanneer hij onder invloed van de drugs was. Heel bizar. Chris Hemsworth vind ik misschien niet meteen de meest interessante acteur voor dergelijke rollen, maar hij brengt hoe dan ook de nodige charisma.

Maar dit is dan weer typisch voor wat we van Netflix producties gewend zijn. Een overtuigende marketing-campagne, ronkende namen, maar een script dat toch op vele vlakken te wensen overlaat. Hadden ze nu gewoon de laatse 40 blazijden in het script laten herschrijven door iemand als Neil Gaiman of Jez en John-Henry Butterworth, dat had dit misschien wel een uitstekende film kunnen zijn. Zeker bij “kortverhalen” heb je vaak schrijvers nodig die niet alleen goed zijn in het uitschrijven van gekke scènes en dialogen, maar zeker mensen die weten hoe ze een verhaal moeten vertellen (cf. Arrival), ofwel gaan ze resoluut voor een Black Mirror mindfunck, maar dan was het einde veel te braaf. En nog eens, wat hebben ze met die 100 miljoen dollar gedaan? Sinds 17 juni 2022 is de film tezien op Netflix.