Op Netflix hebben ze Traffik (2018) gedumpt, een thriller van Deon Taylor. Taylor is een bekwaam regisseur die al heel wat thrillers op zijn naam heeft staan. Hij werkt voornamelijk met zwarte acteurs waarbij de blanken meestal de rol van slechteriken spelen, cf. Black and Blue (2019), The Intruder (2019) en Fatale (2020). En dat is perfect ‘ok’ wat mij betreft. Het enige waar hij niet in uitblinkt is het schrijven van scenario’s. En dit is hier een voorbeeldje van.
Korte inhoud: Journalist Brea (Paula Patton) en haar vriend John (Omar Epps) trekken voor een romantisch weekend de bergen in. Onderweg stoppen ze in een klein stadje langs de kust waar ze worden aangeklampt door een groep mannen op motoren. Ze kunnen nog nauwelijks een gevecht voorkomen en reizen verder. Ze zijn zich er echter niet van bewust dat ze per ongeluk in het bezit zijn gekomen van een mobiele telefoon. Een telefoon die de motorbende, onder leiding van Red (Luke Goss), wanhopig terug wil hebben.
Mensenhandel in Californië en overal ter wereld is een reëel probleem en het is misschien geen verkeerde zaak dat dergelijke onderwerpen worden aangesneden, zoals in films als Taken (2008), maar hier had ik echt het gevoel dat niets ook maar een beetje geloofwaardig leek. Komt daar nog bij dat de dialogen behoorlijk monotoon en voorspelbaar waren, de fotografie was verschrikkelijk, de make-up heeft heel wat steken laten vallen, en ik had het gevoel dat de montage en de algemene regie ook iets te maken hadden met het slechte verloop van deze prent. Ook al zou dit gebaseerd zijn op ware gebeurtenissen, heeft Taylor vermoedelijk heel wat “creatieve vrijheden” genomen met het verhaal in een poging alles “interessant” te maken.
Voor de overgrote meerderheid hebben we hier te maken met talentvolle acteurs, ook al vond ik dat er weinig chemie was tussen het koppel Patton en Epps. Zij waren bevriend met een ander koppel (Roselyn Sanchez en Laz Alonso) waartussen al evenmin chemie was. Hun acteerwerk was ook niet het beste, maar veel kon je ook van hen niet verwachten met een dergelijk trashy script, vermomd als een drama met een ernstig onderwerp. Een film met zulke zware politieke en sociale thema’s zou indruk moeten maken. Hier ben je vooral onder in de indruk van het zwakke acteerwerk. Elk personage voelt fake aan en er is niet één persoon waar je echt voor voelt. Er is nul emotionele connectie. De film gooit ook allerlei slonzige expoitatie-scène in de mix; van schraal geklede vrouwen en drugsgebruik tot een poging tot verkrachting. Het is rommelig en voelt onaangenaam aan. Ik zie niet meteen de dramatische waarde van shots die onophoudelijk op het gekneusde en gehavende lichaam van een vrouw zit, halfnaakt en gekleed in korte shots en lingerie.
De meest smakeloze en aanstootgevende scène is wanneer de vermoedelijk racistische blanke sheriff in slow motion op de muziek van Nina Simone’s “Strange Fruit” loopt, een lied met teksten over de lynchpartijen van Afro-Amerikanen. Hoe had iemand ooit kunnen denken dat dit een goed idee was? Het verontrustende mensenhandelelement lijkt hier gewoon niet op zijn plaats. Ik vermoed dat er veel goede bedoelingen waren, maar de aangeklede feiten en cijfers over mensenhandel over de aftiteling voelden eerlijk gezegd ongemakkelijk aan. Deze film had de minste intentie voor een call-to-action, het was gewoon een voorwendsel voor een cliché-exploitation-thriller.
Het positieve aan Traffik is dat het allemaal snel voorbij gaat. De film is op het ene moment een met romantiek beladen verhaal, dan weer een huiveringwekkend grindhouse-achtige achtervolging, dan weer een poging tot home-invasion-thriller, dan weer een brute, meedogenloze, stalker-slasher-film. En dat allemaal op iets meer dan 90 minuten. Traffik is sinds 1 mei 2022 te zien op Netflix.
Review Traffik (2018)
Recensie door Dave op 3 mei 2022
