Het was een vreemde Oscar-uitreiking dit jaar, nog steeds onder het juk van die verdomde Covid-maatregelen. Het leek alsof de Oscars uit de gratie waren gevallen en geen budget meer hadden voor een show. De grote Dolby Theatre in Los Angeles was ingeruild voor een kleine ballroom in de Union Station, gebouwd in 1939 met een mix van Spaanse koloniale architectuur en Art Deco stijl. Het leek wel een set te zijn uit The Great Gatsby (2013), maar dan in het klein. Pittig detail, Steven Soderbergh die de ceremonie in goede banen moest leiden, heeft hierbij tientallen daklozen moeten wegjagen en schoonmaakploegen hebben al hun kartonnen in en rond het station ontruimt. Dit zodat de Hollywood elite hun politiek getinte speech kunnen brengen over de mensheid en hoe slecht Amerika is geworden.
Het was ook de minst bekeken Oscar-ceremonie in jaren (maar liefst 58% minder kijkers), maar ook de films die genomineerd waren hadden iets van een reserve-lijst gevoel van films die vooral een politieke waarde hadden, zeker als je films ziet verschijnen als die vlakke crowdpleasing-tv-film The Trial of the Chicago 7 (2020) of nog de feministe revenge movie Promising Young Woman (2020). Cinematografisch hadden we die vervelende en overroepen Hollywood-nostalgie Mank (2020) maar gelukkig was er Judas and the Black Messiah (2021) die eigenlijk wat ons betreft de betere film was in dit Covid-allegaartje.
Het had veel weg van een test-ceremonie, ontdaan van elke grootsheid en prestige. Naar verluidt zou 2/3 van de Amerikanen GEEN ENKELE film hebben gezien die is genomineerd. En dat 1/3 waarschijnlijk alleen maar Borat Subsequent Moviefilm (2020) gezien.
De grote winnaar van de avond was Nomadland (2020), een film die nauwelijks 6 miljoen box-office recette had, en misschien wel de laagste recette van alle Best Films winners. Het was een film die zich – uiteraard onverdiend – mocht aansluiten bij dat clubje van filmflops die uiteindelijk toch een Oscar kon verzilveren (The Wolfman, Hugo, The Iron Lady, Suicide Squad, Harry and the Hendersons, The Hurt Locker, Blade Runner 2049 en The Wizard of Oz uit 1939).
Nomadland is een zelfvoldaan drama dat al maandenlang werd geprezen als de grote winnaar. En wat beter dan een Chinese vrouw achter de camera om zo de diversiteits-quotes opnieuw te halen en The New York Times tevreden te stellen. Maar de film is een twee uur lang armoede-schouwspel in een echte nomaden gemeenschap, gebracht door filmmakers die geen flauw benul hebben wat ‘leven in armoede’ betekent en opgezet als een levensles dat het allemaal zo erg niet is als je tenminste beschikt over voldoende volharding en een camper op wielen. Persoonlijk vond ik Nomadland een obsceniteit dat alleen Hollywood kan maken. Arme mensen worden als apen in een zoo achter glas gezet en bekeken met neerbuigende blik en geacteerd gevoel van compassie, door de miljonairs actrice en producent Frances McDormand en geregisseerd door Chloé Zhao (die de Oscar voor Beste Regisseur won), wiens vader een fortuin verdiende met staal en onroerend goed in China.
Bij de Beste Acteurs won Anthony Hopkins zijn tweede Oscar voor de hoofdrol in The Father (2020), maar hij stuurde zijn kat naar de ceremonie. De man is 83 en je kan het hem niet kwalijk nemen, en gezien hij waarschijnlijk in Engeland was kon je die man toch moeilijk vragen voor een speech om 3u ’s ochtends. Hopkins zal zich in deze ‘woke-tijden’ als ‘blanke man’ nu wel mogen verontschuldigen voor zijn winst nadat hij won van de Pakistaanse Riz Ahmed, de Amerikaans-Afrikaanse en onlangs overleden acteur Chadwick Boseman en de Koreaanse Steven Yeun.
Frances McDormand won ondertussen haar 4de Oscar en stak voorbij de meer getalenteerde Carey Mulligan die nog geen enkele Oscar heeft gewonnen of nog Vanessa Kirby die de revelatie was van het voorbije jaar maar die niemand van The Academy kent (blijkbaar). Bij de beste mannelijke bijrollen won Daniel Kaluuya verdiend zijn Oscar voor de sterke Judas and the Black Messiah (2021), die wat mij betreft al een betere film was dan Oscar-bait Nomadland. Yuh-Jung Youn won Beste Actrice in een bijrol voor het Koreaanse drama Minari (2020) die geen kat heeft gezien.
Tenet (2020) won uiteindelijk nog een Oscar voor Beste Visuele Effecten en Soul (2020) de Oscar voor Beste Animatiefilm. Wat betreft de Belgen, wel Quo vadis, Aida? verloor zoals voorspeld van het veel betere Drunk (2020) van Thomas Vinterberg die eigenlijk ook de Oscar had moeten krijgen voor Beste Regisseur. Laten we deze 2021 maar snel vergeten en uitkijken naar 2022. Anderzijds viel de film van producer Bert Hamelinck in de prijzen, zo won Sound of Metal (2019) de Oscar voor Beste Klank (een Frans-Mexicaans-Amerikaanse crew) en Beste Montage (van de Deen Mikkel E.G. Nielsen). Hamelinck won als Belg geen Oscar ook al was de film genomineerd voor Beste Film, maar dat is toch ook wel een mooie troost. Toch vind ik dat ze deze editie hadden moeten uitstellen tot 2022 en gewoon twee film-arme jaren gecombineerd.