Happily (2021) **½ recensie

Hoe verneukt je een prachtig concept halverwege in het verhaal? Wel, bekijk het filmdebuut van BenDavid Grabinski met Happily (2021). De eerste 40 minuten zijn zo intrigerend en de karakter-uitwerkingen waren veelbelovend, maar dan na de midpoint stuikt alles in mekaar als een kaartenhuisje en gaan we van de ene belachelijke plotwending naar de andere. Na het zien van de film wou ik meteen een laptop nemen en een véél betere tweede helft van het verhaal schrijven. Deze tweede helft is miserabel slecht in vergelijking met de veelbelovende set-up.

Korte inhoud: Veertien jaar na hun huwelijk is het leven goed voor Tom (Joel McHale) en Janet (Kerry Bishé) – irritant, volgens hun vrienden, die het kwalijk nemen dat het paar zich nog steeds gedraagt als twee verliefde tortelduifjes die hun handen niet van elkaar kunnen houden. Hun geile samenzijn van Tom en Janet is extreem genoeg om hen niet uit te nodigen voor een weekendje, georganiseerd door Val (Paul Sheer) en Karen (Natalie Zea). Maar dat kleine beetje is lang niet zo traumatiserend als een volgend bezoek van een onbekende man (Stephen Root) in een zwart pak en bril, die hen vertelt dat ze een ‘storing’ hebben: ze missen het ‘biologische verdedigingsmechanisme’ dat ervoor moet zorgen dat hun romance over tijd afkoelt. Deze persoon (“Goodman” genaamd), die zegt dat hij “op een hoger niveau van autoriteit” opereert, is van plan om die situatie te verhelpen door injectiespuiten met fluorescerend geel serum waardoor ze normaal worden. Maar dit leidt tot een korte maar heftige confrontatie, met een dode tot gevolg. Tom en Jane vragen zich nu af wie deze man is. Een machtige man zoals hij zei of was dit een grap die was ingezet door één van hun vrienden. Wanneer ze uiteindelijk uitgenodigd worden op het weekendje gaan ze misschien wel een antwoord krijgen op hun vraag.

In het Airbnb-huis krijgen ze eveneens het gezelschap van de mysterieuze Patricia (Natalie Morales) en de mopperende Don (Jon Daly), de afstandelijke Maude (Kirby Howell-Baptiste) en de snobistische Carla (Shannon Woodward), en de afwezige Richard (Breckin Meyer – een talentvol acteur die hier een figurantenrol neerzet en er enkel is een joke op het einde) en gereserveerde Gretel (Charlyne Yi). Niet alle karakters krijgen een invulling, en velen zijn eigenlijk edel-figuranten die nauwelijks iets te zeggen hebben. Maar op zich hoeft dit geen probleem te zijn.

Het grappige uiteraard is het concept van het meest irritante koppel ooit die gewoon ook het meest ideale koppel ooit is. Een koppel die elkaar aanvullen, vergeven en liefdevol begrijpen en helpen, en daarnaast een uitbundig seksleven hebben. Maar wanneer een moord gebeurt lijkt het ideale koppel plots met een probleem te zitten want ze weten niet goed wie ze nu hebben vermoord. En dat gegeven heeft al voor heel wat dolkomische komedies gezorgd. Maar deze film leek – althans de eerste 40 minuten – voor intrige te kiezen. Tom en Janet willen weten wat de bedoeling was van de injecties en op een gegeven moment gaan ze hun verhaal uit de doeken doen in de hoop iemand zal opbiechten.

De fotografie van Adam Bricker valt op. Ik had nog nooit van hem gehoord, gezien de man voornamelijk tv-werk deed. Maar hier kreeg hij de mogelijkheid om op een langspeelfilm te werken en hij haalde ook alles boven; van motion-control tot lange trackingshots en kleurrijke atmosferen. Er werd gedraaid op de Red Helium camera met peperdure anamorfose Panavision G-Series Lensen. Ik heb geen idee wat het productiebudget was voor deze prent, maar op vlak van fotografie werd niet bespaard. Het heeft zelfs allemaal een meer commercial/pub look dan een echte cinemalook.

© Indy Entertainment / Electric Dynamite

De eerste 40 minuten is het script wel zeer knap geschreven met een mooie balans tussen erotiek, satire en intrige. Het werkte perfect en de vertolkingen waren ook zeer geslaagd, ook al vind ik Joel McHale niet echt een geweldig acteur. Wanneer je naar hem kijkt heb je altijd het gevoel dat hij een mop zal vertellen of iets grappigs zal doen. Dit heb je niet bij Kerry Bishé, die wat mij betreft veel beter in het concept past en er niet meteen een slapstick komedie van maakt. Grabinski slaagt erin om twee irritante perfecte mensen zo sympathiek te maken dat je hen wil volgen. De laatste 50 minuten gaat scherp bergaf qua kwaliteit – zowel op vlak van dialogen, acteursspel als op vlak van de plotwendingen. Bepaalde personages verdwijnen gewoon van de radar. Op het einde van de rit slaagt Happily er niet in een thematisch samenhangende verklaring te geven voor hun dramatische opzet. Het lijkt een beetje op een “Black Mirror” episode zonder een grote ommekeer op het einde. Het deed me bij momenten ook wat denken aan Vivarium (2019) met Jesse Eisenberg en Imogen Poots waar de twist op het einde ook nooit komt. Maar Vivarium ging tenminste voluit in het absurde. Deze film blijft wankelen op de rand van absurditeit en een poeslieve romcom.

Ik heb genoten van Happily, maar ik ben geïrriteerd dat Stephen Root zijn verhaal op het eind niet uit de doeken kon doen. Wat had het allemaal voor zin? Wat was het doel van de injectieflacons als ze er niet door werden geïnjecteerd? Waarom kon “Goodman” niet sterven? Waarom had Janet de steeds terugkerende droom over de rode stoelen? Waarom moest iedereen elkaar de waarheid vertellen om te ontsnappen? Er zijn zoveel verschillende elementen waar je noch kop noch staart aan vindt. Het lijkt wel of er 20 pagina’s uit het script niet verfilmd werden. Het beste wat ik kan bedenken, was dat de gehele opzet was om te bewijzen dat Tom en Janet NIET defect waren en de flesjes toch niet nodig hadden. Tom bedriegt Janet – placebo effect van de lege injectie – en dan wordt Janet bitter en terughoudend. Iets wat je eigenlijk niet zou verwachten. In wezen zou ze hem meteen moeten vergeven. Maar dàt lijkt “Goodman” blijkbaar tevreden te stellen, dus hij laat ze allemaal gaan. “Eerlijkheid duurt het langst”, weet je wel. Zodra ze het huis uit zijn, rijden ze een paar meter en *** sorry voor de spoiler *** maar zetten ze hun perfecte relatie gewoon verder. Het is zo zwaar teleurstellend dat je er bijna van moet huilen. De regisseur en scenarist heeft met zijn script gewoon een Ayrton-Sennake gedaan en ik hoop dat iemand de inspiratie heeft om dit te remaken met een compleet andere tweede helft. Alles is beter dan dit. Alles! Happily kunnen jullie hoe dan ook nog bekijken op de online site van het BIFFF – al was het maar voor de eerste 40 minuten – tot zondag 18 april 2021.