Vicious Fun (2020) ***½ recensie

Dit moet de eerste film zijn op het BIFFF dit jaar waar ik van moest schaterlachen. Ja het is bij momenten amateuristisch, ja de acteurs doen vaak aan overacting of zijn gewoon slecht en ja er is zo goed als geen verhaal. Maar Vicious Fun (2020) van Cody Calahan is exact wat de titel belooft. Het is buitengewoon bloederig en heerlijk gestoord evenals knettergek.

Korte inhoud: We bevinden ons in 1983. Joel (Evan Marsh) is een onopmerkelijke filmcriticus die schrijft voor een horrormagazine, wiens leven aan hem voorbijgaat. Hij komt per ongeluk terecht in een geheime zelfhulpgroep voor seriemoordenaars. Joel heeft maar twee opties, doden of gedood worden. Hij zal zijn moordlustige innerlijk moeten vinden en met verborgen krachten de maniakken zien te verslaan. Kan hij zijn verstand matchen met vijf moordenaars en levend de nacht doorkomen?

De film wordt beter naarmate je blijft kijken. In het begin zal je wel de neiging hebben om deze stop te zetten maar naar verloop van tijd wordt je in deze waanzin meegesleurd en het is een knotsgek serial killer avontuur. De show wordt echter niet gestolen door de twee hoofdacteurs – Joel en Carrie (Amber Goldfarb) – maar wel door de serial killer Bob gespeeld door Ari Millen. Millen, een Joker-achtige sociopaat, speelt de rol alsof hij op een soort acid-trip zit en het is vrijwel onmogelijk om betoverd te worden door zijn charismatische verschijning.

Maar ook de andere horrorschurken zijn speciale gevallen, zoals het tengere oude mannetje Fritz (Julian Richings) die een beetje de lugubere donker is, of Mike (Robert Maillet) die een beetje een kloon van Jason Voorhees had kunnen zijn met een masker van een lasser, of nog Hideo (Sean Baek) die een Aziatische kannibaal lijkt te zijn. Er is zelfs een rol voor David Koechner, die misschien wel een beetje de vreemde eend is in het gezelschap.

© BIFFF 2021 / Black Fawn Films

Het script werd geschreven James Villeneuve en was gebaseerd op een verhaal van Calahan. En zoals het hoort in die ’80s films hebben we een synth-soundtrack en heel wat neon-verlichting. Het verhaal gaat aan een razendsnel tempo en er zit geen moment van verveling in. Wanneer een film zich echter zo snel voortbeweegt, bestaat altijd het gevaar de details over het hoofd te zien, en Vicious Fun is niet zonder een aantal plot holes. Evenzo worden belangrijke plotpunten snel naar de achtergrond geduwd, om nooit meer te worden aangepakt. Desalniettemin biedt het einde de mogelijkheid voor een sequel om de wereld die is opgezet verder te verkennen. Maar daarvoor moet de film wat succes vergaren en in Covid-tijden is dat geen evidentie.

De film hebben we gezien via het BIFFF op 13 april 2021