Son (2021) ** recensie

Het is wel iets van een bizar fenomeen op BIFFF films te ontdekken thuis in plaats van in de sfeervolle omgeving van het festival. Maar de organisatoren hebben er toch voor gezorgd dat elke film op Online Bifff wordt geïntroduceerd met een korte inleiding, zoals we het gewend zijn. Laten we hopen dat in 2022 de deuren opnieuw open kunnen.

Spijtig genoeg was de eerste film die ik te zien kreeg echt wel een stinker. Son (2021) is de 7de langspeelfilm van de Ierse Ivan Kavanagh, een ijverige B-regisseur die een tijd geleden toch het niet onaardige drama The Fading Light (2009) had gemaakt. Maar het horrorgenre is echt niet zijn forte, of toch niet voor de echte horrorfans. De film won wel – in Corona tijden – de prijs voor Beste Film op het festival van Dublin, maar blijkbaar moet er niet al teveel competitie zijn geweest.

Korte inhoud: Laura (Andi Matichak) is vroeger ontsnapt aan een gevaarlijke sekte. Ze wordt opnieuw met haar verleden geconfronteerd als de sekteleden inbreken in haar woning en proberen haar achtjarige zoon (Luke David Blumm) te ontvoeren. De vrouw slaat met haar zoon op de vlucht. Een rechercheur (Emile Hirsch) probeert hen te helpen.

Het verhaal die geschreven en geregisseerd werd door Ivan Kavanagh, en je zou denken dat na 6 langspeelfilm de man ondertussen al wat zou groeien als verhalen-verteller maar deze halfbakken horror is een aaneenschakeling brengt eigenlijk niets wat we al niet eerder hebben gezien (het is Hellraiser meets The Omen). En op zich hoeft dat zelfs geen probleem te zijn, ware het niet dat het acteerwerk echt wel van het niveau van de studentenfilm is (met als kers op de taart een scène tussen een motel-pimp en Laura, het is kaviaar voor de Razzie Awards). En dat is pijnlijk voor om het even welke film. Dat we ook nog eens zwakke dialogen voorgeschoteld krijgen en een pak onlogische en onwaarschijnlijke plotwendingen maakt alles niet echt beter.

© BIFFF / RLJE Films

En dan zijn er nog die vele inconsistenties waarbij het overtollige bloed van de ene op de andere scène plots verdwijnt of dat geen enkele buur in een motel zich blijkbaar stoort aan geschreeuw en kogelschoten. Maar wat ik mij nog het meest aan heb geërgerd waren de audio-effecten op alles wat maar een beetje scary kon zijn, maar had bij mij althans het tegenovergestelde effect.

De occulte horrorfilms zijn al zo versleten als de haunted house films. En dus dacht de regisseur dat er nog een extra toets moest bijkomen, met name de “pedofiele ring”, misschien hopend dat de gele QAnon beweging plots deze film zou gaan bekijken. Op papier kan ge makkelijk een link leggen tussen sektes en pedofiele ringen, maar in deze film is het puur windowdressing. De regisseur heeft er eigenlijk niets zinnigs over te vertellen, en eigenlijk heeft pedofilie weinig tot niets te maken met deze prent. Er zit ook nog een filterdunne romantic interest in de film, die ook weinig tot geen consequenties heeft op het verhaal. En de ultieme plottwist zal je al hebben zien aankomen 45minuten in de film. Wij hebben deze film gezien op 8 april 2021 via de BIFFF website en ik denk niet dat deze prent ooit nog zal uitkomen in een bioscoop.