Tot wat ben je in staat om een film te maken. Een premisse die enkel maar uit de States kan komen en die eigenlijk in dezelfde lijn ligt als Infamous (2020), een film die de vraag stelt tot wat je allemaal in staat bent om populair te worden. De verwaandheid van een gewoon persoon die moordt op zoek naar roem of misplaatste egocentrisme is niets nieuws onder de zon. De twee films zijn gemaakt in hetzelfde jaar, en met een gelijkaardig micro-budget zonder de steun van een grote filmstudio. Het grote verschil tussen beide films is dat Infamous nauwelijks het bekijken waard is en deze I Blame Society (2020) op z’n minst een paar leuke momenten heeft. Maar geen van beide zijn goede films.
Korte inhoud: Regisseuse Gillian Wallace Horvat, die een fictieve versie van zichzelf speelt, bewandelt de eindeloze weg om een eerste film van de grond te krijgen. Wanhopig om gewoon een film te maken, keert ze terug naar een dom idee dat haar vriendje Keith (Keith Poulson), die haar ooit vertelde dat ze een goede moordenaar zou zijn. Iets wat ze als een compliment zag. Nu wil ze een documentaire maken over hoe deze alternatieve carrièrepiste zou kunnen verlopen. Van een onschuldig eerste idee – een film over de perfecte moord op de onuitstaanbare partner van een van haar beste vrienden – richting de totale waanzin. Was ze altijd al gek of maakt dit project haar gek, is de vraag.
Je zou het een beetje kunnen zien als een soort mockumentary of “faux doc” waarin de acteur klaarblijkelijk zichzelf speelt en de kijker laat gissen of het nu echt is of niet. Een concept die met Joaquin Phoenix in I’m Still Here (2010) toch ook niet echt van de grond kwam. Maar niemand denkt voor een seconde dat wat Gillian Wallace Horvat doet ook echt is. En daar ligt misschien wel het grootste probleem met deze prent; Gillian Wallace Horvat is geen goede actrice (ze zegt het ook met zoveel woorden in de film – maar dat is een beetje als een scenarist die één van zijn karakters letterlijk laat wijzen naar een gigantische plothole in de hoop deze toe te dekken) en ze had een vééééél betere film kunnen maken indien ze iemand anders in beeld had gebracht met een tikkeltje meer dramatisch vermogen. Maar ik begrijp goed de insteek. Net als de cameravoering (ze heeft er geen verstand van en er wordt haar uitgelegd waar de zoom is en hoe ze moet scherpstellen) mocht alles er “amateuristisch” uitzien. Maar dat kan werken op vlak van beeldvoering, maar wanneer je niet gelooft in het acteerwerk, stuikt het kaartenhuisje in mekaar en zit je letterlijk 90 minuten lang naar “home video materiaal” te zien.
Filmmaker Gillian Wallace Horvat heeft met deze film de Award gewonnen voor Beste Film van een Nieuwkomer op het Indie Memphis Film Festival, alsook een Award voor Opkomende Filmregisseur op het Eastern Oregon Film Festival, de film werd zelfs genomineerd op het Rotterdam International Film Festival. Het is tevens gebaseerd op haar Award winnende kortfilm Kiss Kiss Fingerbang (2015). Iets wat ik niet wist alvorens ik de film heb bekeken. Had ik dat wel geweten, zou ik er zelfs nog meer hebben van verwacht dan nu het geval was. Het is een beetje zoals een wannabe-kok die een taart wil bakken maar geen idee heeft hoe het moet en dan maar gaat googelen voor technieken en receptjes, en eindigt met een smaakloos hoopje deeg, bestemd voor de happy few die een met opzet wansmakelijk gemaakte taart wel lusten. De titel lijkt te hinten naar een maatschappij kritisch portret…wel dat was het niet.
En toch zat er meer in en heb ik de prent toch helemaal uitgezien, in tegenstelling tot Infamous die voor mij iets te dom werd. I Blame Society is op zich wel een grappige film wanneer alles een compulsief kantje begint te krijgen in een irrationele twilightzone tussen het creatieve en het moreel verwerpelijke. Gillian wil gaan tot het uiterste en heeft er alles voor over, zelfs om de politie op het verkeerde been te zetten en het zien van die gekke blik in haar ogen van pure onvervalste vreugde heeft bij mij toch een glimlach op mijn gezicht getekend. En het duurt niet lang alvorens Gillian over de schreef gaat en mensen vermoord, de ene al meer onwaarschijnlijk dan de andere. Op dit punt had mijn brein al geswitcht van kritische analyse naar fast-food nieuwsgierigheid voor de absurditeit van het gegeven, hopend op een grote twist of een originele wending. Maar deze kwam er uiteindelijk niet.
Kortom, I Blame Society is een low budget zwarte komedie met een titel die nauwelijks de lading dekt en de zoveelste versie van een concept die andere filmmakers net iets beter hebben uitgewerkt. En toch blijf je er naar kijken als een soort Do-It-Yourself-Docu experiment in de geest van een filmmaker die op zoek is naar een manier om relevant te zijn. Hoe dan ook, van Gillian Wallace Horvat zullen we nog wel horen. I Blame Society is op VOD verschenen sinds 12 februari 2021.
Review I Blame Society (2020)
Recensie door Natalie op 19 februari 2021
