Jim Carrey is een geweldig acteur, die met Man on the Moon bewees dat hij ook heel dramatisch uit de hoek kan komen en het niet allemaal Pet Detective smoeltrekkerij is. Na heel wat slapstick komediefilms (Dumb and Dumber, Pet Detective, The Mask) en zijn veel iets betere komedies (Man on the Moon, The Truman Show) verraste Carrey iedereen met de fascinerende Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004). Maar daarna werd het zichtbaar moeilijk om nog origineel uit de hoek te komen. Ook de box-office liet het de laatste jaren afweten, want Carrey was niet langer een garantie op succes. Fun with Dick and Jane (2005) was geen kassucces en The Number 23 (2007) bracht slechts 34 miljoen op aan de Amerikaanse kassa.
Dat het rubberen gezicht van Carrey al iets stijver begint te worden zal niemand ontgaan zijn. Maar de acteur heeft bewezen dat hij naast smoelentrekker van dienst ook wel kan acteren. Maar de films waar hij in uitblonk kan je op één hand tellen. Wij hadden Yes Man (2008) hier nog liggen en nooit bekeken. En nu er minder producties zijn ga je dan ook oudere films gaan bekijken. De premisse was in ieder geval op zijn lijf geschreven.
Korte inhoud: Als Carl Allen de zoveelste aanvaring met anderen en ook met zichzelf heeft gehad, besluit hij dat het zo niet langer kan. Hij schrijft zich in voor een soort cursus die van een principe uitgaat: zeg overal ‘ja’ op. Aanvankelijk bevalt dit Carl goed, maar als het langer gaat duren ziet hij in dat een instemmend antwoord op alle vragen ook minder leuke kanten heeft.
Ik had misschien liever gehad dat Carrey zich voortaan zou toeleggen op iets meer dramatische rollen, maar de man weet ook wel dat het publiek hem voornamelijk kent van de komische films en dat daarin ook het commercieel succes zal zitten. In Yes Man zien we een man die zo vaak met zichzelf en zijn omgeving overhoop ligt, dat hij besluit een drastische gedragsverandering te ondergaan. Hij legt zich op om een jaar lang overal ‘ja’ op te zeggen. Aanvankelijk geeft dat hem een geweldig bevrijdend gevoel, maar na verloop van tijd ontdekt hij dat er ook nadelen aan zijn nieuwe gedrag kleven. Een thema die ons in ieder geval vertrouwd in de oren klinkt. In Liar Liar (1997) speelde Carrey eerder al een man die een flagrante gedragsverandering onderging – al ging het in die film om een pathologische leugenaar die zichzelf dwingt om nu eindelijk eens de waarheid te spreken. In de basis vertonen beide films echter bijzonder veel gelijkenissen.
De regisseur van dienst is Peyton Reed (The Break-Up, Ant-Man, Ant-Man and the Wasp) en het script is van Nicholas Stoller (Fun With Dick and Jane, Neighbors 2: Sorority Rising) en Jarrad Paul. Stuk voor stuk mensen die eigenlijk wel vertrouwd zijn met komedie. De film is losjes gebaseerd op de biografie van humorist Danny Wallace (die een klein rolletje speelt in de film). Lezers van het boek beweren dat men de titel en het concept heeft overgenomen maar voor de rest alles heeft gewijzigd. Producent David Heyman (‘Harry Potter’-reeks) moest met het oog op de financiële crisis van 2008 bovendien beknibbelen op het budget. Zelfs Carrey, die doorgaans 33 procent van de opbrengsten opstrijkt, moest water bij de wijn doen en kreeg slechts een percentage van de winst nadat de kosten daar van afgetrokken zijn. De sukkelaar …
De vrouwelijke hoofdrol in de film wordt vertolkt door Zooey Deschanel, een charmante en aangename verschijning, die na 60 producties nooit echt is doorgebroken. Andere bekende gezichten in de film is de oude bekende Terence Stamp, Danny Masterson en Bradley Cooper. De score is verzorgd door dezelfde heren die verantwoordelijk waren voor de muziek voor de films Superbad (2007) en The 40 Year Old Virgin (2005), Lyle Workman en Mark Everett. De cinematografie is in handen van Robert D. Yeoman, die frequent samenwerkt met regisseur Wes Anderson. De film is ongetwijfeld grappig genoeg voor Carreys fans, maar onze lachspieren werden niet echt op de proef gesteld. Jim Carrey doet het behoorlijk met zijn gebruikelijke fysieke humor, maar hij kan niet veel doen om grappen te compenseren die meestal slecht zijn geschreven of gewoon belachelijk, om nog maar te zwijgen van de plot dat grenst aan volledige ongeloofwaardigheid en helemaal over kunstmatige conflicten gaat.
De Blu-ray van Yes Man is uitgekomen op 7 april 2009 met gagreel en nog wat making of filmpjes.
Review Yes Man (2008)
Recensie door Dave op 30 december 2021
