De film waarmee Wes Craven zijn stempel had gezet op het horrorgenre was zonder enige twijfel The Last House on the Left (1972), waarin een 17 jarig meisje ten prooi valt aan een bende demente sadisten. Dit is ondertussen al meer dan 49 jaar geleden. Maar gezien het grauwe onderwerp is de remake toch of zich laten wachten, maar het was effectief een remake die geproduceerd is door Wes Craven zelf, die op zijn beurt een remake maakte van The Virgin Spring (1960) van het filmgenie Ingmar Bergman. Dit was dus een remake van een remake.
Na de niet onaardige remake van The Hills Have Eyes (2006), eveneens geproduceerd door Craven, was ik wel benieuwd naar The Last House on the Left (2009), die volledig werd gedraaid in Cape Town (out of all places). Maar het heeft tot 2021 geduurd alvorens is uiteindelijk de film te pakken kreeg, kwestie om de depressieve sfeer met die Covid-19 toestanden nog eens goed door het slijk te halen.
Korte inhoud: Nadat ze twee tieners, Mari (Sara Paxton) en Paige Martha MacIsaac, hebben ontvoerd en gemarteld, zoeken de twee schurken, Krug (Garret Dillahunt) en Francis (Aaron Paul), alsook de valse Sadie (Riki Lindhome), onderdak bij de ouders van Mari, één van hun slachtoffers. Wanneer die ouders, Emma Collingwood (Monica Potter) en John Collingwood (Tony Goldwyn), erachter komen wat ze hebben gedaan, barst de hel los.
Dat de nieuwe versie een aantal scriptwijzigingen heeft doorgevoerd zal meteen duidelijk worden bij het bekijken van de eerste minuten van de prent. De film is minder gortig dan het origineel en iets meer story-driven, maar daarom niet minder beangstigend of gewelddadig. Ik heb in ieder geval de indruk dat de remake ook iets realistischer is dan het origineel. En qua casting zat het allemaal ook iets beter. Het is een verademing om nog eens Tony Goldwyn (Ghost) in actie te zien in een belangrijke hoofdrol, ook al was hij nog een paar jaar geleden te zien in een belangrijke rol in The Belko Experiment (2016). Maar uiteraard is er ook Aaron Paul, Michael Bowen, Monica Potter en Garret Dillahunt, Riki Lindhome, die allen in vergelijking met de vorige film toch het acteerniveau wat hebben opgetild. Naar verluidt zou Brie Larson ook hebben gesolliciteerd maar werd uiteindelijk niet weerhouden.
Het project werd eerst aangeboden aan het Franse cineasten-duo David Moreau en Xavier Palud. Maar nadat de producenten het resultaat van hun verschrikkelijk slechte remake The Eye (2008) aanschouwden, hebben ze wijselijk van gedacht veranderd en voor de regie van deze remake de Griek Dennis Iliadis aangeduid. De scenaristen van dienst waren het groentje Adam Alleca en de ervaren Carl Ellsworth (Red Eye, Disturbia). De film was bedoeld voor een direct-to-video release in oktober 2009, maar na positieve testvertoningen in het najaar van 2008 werd besloten om de film in de bioscoop uit te brengen.
Dit is echter geen film voor doetjes en is niet voor niets R-rated. Er is dood, er is verkrachting, erzijn schokkende beelden en er is veel bloed, maar voor mij voelde dit toch eerder aan als een thriller, niet zozeer horror. Of misschien beter een ‘bloederige thriller’. De laatste scène van de film springt er wel wat uit, omwille van zijn grafische toon. Het is een gewelddadige film, en je moet je er wel wat op voorbereiden. Maar daar waar de eerste film een duidelijke grindhouse exploitationprent was die de grenzen van het toelaatbare wou gaan verkennen (los van gewoon geld te maken met extreme gruwel – want dat IS grondhouse exploitation), maar ook een aanklacht opvoeren van de gruwel in een Vietnam tijdperk, zie ik niet meteen een bestaansreden voor deze prent buiten het feit dat het met meer middelen gemaakt werd. Deze remake is in vele opzichten een verbetering van het origineel, met beter acteerwerk, een oplossing voor heel wat plotgaten en een meer evenwichtig verhaal, alsook betere fotografie, maar komt eigenlijk ongepast. Het origineel is een product van de vroege ’70ties en deze insteek is hier weg alsook zijn bedoeling.
© Universal Pictures Home Entertainment
Deze film heeft heel wat geslaagde momenten van spanning en is een wraakfilm. De film heeft zijn fouten, maar voor het grootste deel slaagt het erin een efficiënte horrorfilm te zijn, en één die opvalt tussen de betere remakes die in de recente herinnering zijn verschenen. Als je genoten hebt van het origineel, en verzot bent op Hostel of Saw, zal deze film ook wel in de smaak vallen. Voor de rest kan deze prent ervaren worden als een emotionele uitputtingsrit, die de voet nauwelijks van het gaspedaal tilt. Neen, er geen morele rechtvaardiging voor deze Last House on the Left, mocht je er al op zoek naar zijn – en dat geldt tevens voor duizenden horrorprenten. Er is letterlijk geen legitimatie om een film zo gewelddadig te maken om een punt te maken over wraak, of wanneer wraak eigenlijk een gevolg kan zijn van de psychologische staat waarin iemand tot extremen wordt gedwongen. Anderzijds, ‘verkrachting’ bestaat en is gruwelijk en net zoals een film als Irréversible (2002) schudt het ons wakker dat dergelijke zaken misschien wel grotere gevolgen kunnen hebben dan de gruwel van het moment. Moet ik nu deze of het origineel aanraden? Ik heb geen flauw benul. Vanuit een filmkritisch standpunt zou ik misschien “de slechtere film” aanraden, met zijn absurde scènes, slecht acteerwerk en plotgaten, al wat het maar dat het een betere reflectie van de bedoeling van de makers.
