The Call (2020) ***½ recensie

The Call (2020) is een vrij standaard independent horrorfilm, met een jonge cast en twee ouwe bekende gezichten, naast een plot dat vertrouwd genoeg aanvoelt om te weten wat je kan verwachten, maar ook voldoende wild om ietwat met de conventies te spelen. Het is met beperkte middelen gemaakt maar het acteerwerk is gewoon van een sterk niveau dat het nooit aanvoelt als een 2de rangs prent. En dit is hoofdzakelijk te danken aan iconen als Lin Shaye en Tobin Bell.

Korte inhoud: Het verhaal speelt zich af in de herfst van 1987. Een groep vrienden uit een kleine stad trekt erop uit. Na een tragisch ongeluk belanden ze voor de deur van de woning van het echtpaar Cranston (Tobin Bell en Lin Shaye). Het blijkt een sinister koppel te zijn en wanneer de vrienden het huis binnenkomen beseffen ze niet in welke gevaarlijke situatie ze zijn beland. Het wordt voor hen een hele opgave om de nacht te overleven.

Het verhaal lijkt als een zoveelste Don’t Breathe (2016) adaptatie maar scenarist Patrick Stibbs heeft toch goed werk geleverd en dat als debuut-scenarist. Ook regisseur Timothy Woodward Jr. heeft hier een angstaanjagende prent neergezet, en de man heeft al heel wat ervaring in het genre. Hij is nog jong maar heeft al een 16 films gemaakt. De kwaliteit was niet altijd even hoogstaand, maar deze prent is echt wel één van zijn betere films.

De film heeft zijn verdiensten en heeft ook zijn zwakheden. Ook al zijn de vertolkingen van een goed niveau kan je niet hetzelfde zeggen van de dialogen. De hele film draait rond 4 tienerpersonages die zichzelf verkennen op een of andere duistere manier, maar Chester Rushing steelt wel een beetje de show. Zijn karakter is dan ook iets beter uitgeschreven dan de andere en hij steekt dan ook iets meer uit. Niet om de andere acteurs en hun personages volledig in diskrediet te brengen, maar niemand kwam in de buurt van het niveau van waanzin dat we zagen bij Chester Rushing. Jullie zullen heb misschien nog herkennen als de bully uit “Stranger Things”, maar dit is dus een compleet andere rol. We volgen deze vier tieners terwijl ze een oudere vrouw gaan terroriseren waarvan ze beweren dat ze een van hun zussen heeft gekwetst. Chris is nieuw in de groep maar lijkt verliefd op Tonya (Erin Sanders). Samen met Zack (Mike Manning) en Brett (Sloane Morgan Siegel) loopt de laatste grap van de groep mis en slaan ze een duister pad in in terreur dat hun leven voor altijd zal veranderen.

Ja het is een jump-scares film, dus al zoiets al niet jouw ding is zal je deze film waarschijnlijk niet goed vinden. Ikzelf kon er mee leven, net omwille van de vertolkingen. Het heeft ook een 80’s sfeertje en de cinematografie van Pablo Diez is ondanks de beperkte middelen niet onaardig. Het is misschien logisch om een horrorfilm te plaatsen in wat velen als een gouden periode van het horror-genre beschouwden (met films als Halloween, Nightmare on Elm Street, Chucky, Poltergeist, The Thing, …); bijna iedereen kijkt graag terug op de horror uit de jaren 80, ook al had deze film deze nostalgie niet nodig. Het voelde bijna als een laagje kleurloos vernis. Hoewel, je kan er niet omheen dat de telefoon wel een element is die bijzonder tijdsgebonden is. En de telefoon met draad is wel een belangrijk element in deze film. En deze telefoon was waarschijnlijk ook doorslaggevend om alles een 80’s touch te geven, inclusief de muziek.

© Single Malt Productions

Al bij al heb ik er van genoten. Ook al bevind The Call zich op vertrouwd terrein, heeft het ook wel iets fris te bieden en moest het dus niet hoofdzakelijk hebben van de vertolkingen van Lin Shaye en Tobin Bell. De film heeft een solide uitgangspunt en brengt een goede cast samen met interessante personages. Misschien met iets meer budget had de film meer glans gekregen en kon het gerust staan naast films als It (2017) of The Invisible Man (2019). Maar de toekomst ziet er rooskleurig uit voor de makers. De film is op 2 oktober 2020 uitgekomen in de States en binnenkort ook bij ons indien mensen in Brussel en Antwerpen het dragen van een mondmasker eens ons de knie krijgen en we ons land weer op een normale manier kunnen organiseren.