Nog een filmproductie die de pandemie heeft ontlopen is deze The Vanished (2020), de tweede langspeelfilm van de Twilight acteur Peter Facinelli. Deze thriller had in februari moeten uitkomen onder de titel Hour of Lead, maar sinds vrijdag 21 augustus 2020 is de film te zien via Video On Demand.
Korte inhoud: Een man (Thomas Jane) en een vrouw (Anne Heche) trekken met de camper naar een camping. Hun dochter raakt daar vermist. Ze doen aangifte van het verdwenen meisje bij de politie. Als Sheriff Baker (Jason Patric) er niet in slaagt aanwijzingen te vinden, gaat het echtpaar zelf op onderzoek uit. Ze deinzen hierbij voor niets terug om hun dochter te vinden.
Acteursregie is niet het sterkste punt van Facinelli en ik heb zelden zo’n slecht acteerwerk gezien van Anne Heche én Thomas Jane, die constant zijn stem aan het vervormen was. Ook het script rammelde van alle kanten, ook al was het basisidee eigenlijk voldoende interessant. Maar de weg naar het einde zit vol clichés en voorspelbare wendingen. Het probleem met de plot is dat het elk nevenpersonage wil afschilderen als een potentiële dader, en op een gegeven moment voelt het was geforceerd aan. Gelukkig waren de cinematografie van Cory Geryak en de muziekscore van Sacha Chaban nog wel van niveau.
De film heeft een speelduur van iets boven de 90 minuten maar het voelt aan alsof de film 2 uur duurt. Het gaat allemaal zo traag vooruit. Wendy en Paul leggen ondertussen de schuld bij henzelf, elkaar en alle anderen, en zo krijg je een soort paniekerige klopjacht, die hen van de ene onwaarschijnlijke actie naar de andere brengt. Het paar lijkt op een bepaald moment zelfs niet meer bezorgd over de verdwijning van hun dochter. Je krijgt echt geen vat op hun psychologie. Af en toe herinneren ze zich hun motivatie en dan kan je niet anders dan te schaterlachen.
Er zijn heel wat films die handelen over ouders die hun kind of partner verliezen en dan enerzijds hun energie steken in een zoektocht en anderzijds sterk genoeg blijven om niet ten onder te gaan aan de emoties. En meestal zijn de karakters wel in staat om dingen te doen die ze anders nooit zouden doen, inclusief hun eigen leven op het spel zetten, zoals The Vanishing (1993). Deze film opent met een gedicht van Emily Dickinson over ‘verlies en rouw’, maar daar gaat deze film niet over. Het grootste deel van deze prent is gewijd aan onnozele plotwendingen en misleidende set-ups. Hoe dan ook, de twee hoofdpersonages lopen verdwaald in deze speurtocht. Het is ook een compleet onwaarschijnlijk koppel gezien de twee boven de 50 jaar oud zijn en blijkbaar een piepjonge dochter hebben. Biologisch is alles mogelijk, maar wanneer je alle onwaarschijnlijkheden begint op te tellen, komt deze er nog eens bij. En dan heb je die ontknoping die niemand had kunnen zien aankomen, en wat je als kijker misschien nog wel een leuke twist vindt, ook al voel je ook wel dat je schaamteloos gemanipuleerd werd.
Review The Vanished (2020)
Recensie door Alexander op 23 augustus 2020
