Wie had kunnen denken dat de nieuwe Hans en Grietje horror-adaptatie Gretel & Hansel (2020) eigenlijk een soort van een ‘art project’ zou zijn? Het is in ieder geval bestemd voor een select publiek die open staat voor een compleet nieuwe kijk op het sprookje van de gebroeders Grimm? Het is bij momenten al zo fascinerend als het teleurstellend is, maar het is beslist een film die een tweede visie vergt.
Korte inhoud: In een periode waarin de pest heerst en er sprake is van hongersnood verlaten Hans (Samuel Leakey) en zijn oudere zus Grietje (Sophia Lillis) hun huis. Tijdens hun reis stuiten ze op een vriendelijke jager (Charles Babalola). Later ontmoeten ze een oudere vrouw, genaamd Holda (Alice Krige). Zij geeft de jonge kinderen onderdak, maar heeft hiervoor zo haar eigen obscure redenen.
In plaats van Hansel & Gretel is het hier Gretel & Hansel, met de nadruk op Gretel, want zij is eigenlijk het hoofdpersonage en Hansel een vrijwel nutteloos aanhangsel waarvoor Gretel moet zorgen. Geloof het of niet maar dit voelt tevens aan alsof regisseur Oz Perkins (The Blackcoat’s Daughter) er een soort coming-to-age film van wou maken rond de figuur van Gretel, die op haar eigen benen zal staan weg van het ouderlijke gezag. Oz Perkins bewijst hiermee dat hij volledig mee is met de nieuwe horror/genre-cinema zoals regisseurs als Robert Eggers (The Witch) of Ari Aster (Midsommar, Hereditary). En dit is nog maar de derde film van Oz Perkins (zoon van Norman Anthony Perkins Bates) na I Am the Pretty Thing That Lives in the House (2016) en February (2015). Gretel & Hansel is ongetwijfeld zijn meest ambitieuze werk op het niveau van production design en slaagt erin om elke hoek van de camera benutten met een artistiek ontwerp om dze gotische nachtmerrie van de Grimms, om te vormen in een verhaal over vrouwelijke empowerment. En in essentie was dat ook wel de bedoeling van de Duitse auteurs die Hans en Grietje zagen als een soort cautionary tale voor de reële gevaren van de 19e eeuwse kinderen: ontvoerders, pedofielen en verkrachters. Een problematiek die in de 21e eeuw nog niet is gaan liggen, integendeel.
Maar het is vooral ook een demo-reel voor de Director of Photopgraphy Galo Olivares en production designer en art director Jeremy Reed en Christine McDonagh. De designs zijn dermate prachtig dat ze meteen het “horror-element” voor een groot stuk ontkrachten. Er komt geen enkele dreiging uit van de heks, in tegenstelling dat wat de trailer deed vermoeden.
© Orion Pictures
Het was net allemaal iets teveel vorm boven inhoud en dan ga je je als kijker al snel gaan vervelen of compleet onberoerd zijn in datgene wat zich op het scherm afspeelt. De scenarist van de film, Rob Hayes, wou duidelijk een feministische suikerlaagje toevoegen aan hun revisionistische peperkoekenhuisje, maar het gaat verloren in een mist van retro-vormgeving en een mengelmoes van halfbakken ideeën die ons op het einde achterlaten in een flegmatische staat waar we ons zelfs geen vragen stellen naar het waarom van alles.
Kortom, het is bewonderenswaardig dat de makers iets anders hebben willen proberen, maar het werkt maar half. De fotografie en de design van de film zijn van het beste van wat ik in recente jaren heb gezien bij horrorfilms, en ook de vertolking van Sophia Lillis doet snakken naar meer; maar in betere handen had dit misschien een film geweest die ons dagenlang nachtmerries en koud zweet zou geven. De film zou vanaf 4 augustus 2020 te bekijken via VOD en hopelijk binnenkort op Blu-ray wnt ik ben zelf wel benieuwd naar de making of.
Review Gretel & Hansel (2020)
Recensie door Dave op 12 augustus 2020
