Cursed op Netflix is een vervloekte teleurstelling

Ik dacht van: “De laatste Netflix films zijn wat ontgoochelend, waarom bekijk ik niet eerder een Netflix serie”. “Stranger Things” is en blijft één van mijn favoriete reeksen van de laatste 10 jaar. En toen zag ik deze Cursed (2020). Wel, wie had kunnen denken dat “cursed” eigenlijk een verwijzing was naar de kijkers die deze gehele serie hebben bekeken, want op het einde van de rit moet je tot de conclusie komen dat je 10 uur van leven hebt verkwist aan een serie die meer bezig was om seizoen 2 voor te bereiden dan om een geslaagde eerste seizoen uit te brengen. En gezien ik niet de enige ben die deze serie rotslecht vond, denk ik zelfs niet dat er ooit een tweede seizoen zal komen.

Het is vreemd om te zeggen maar met al zijn gebreken staat The Witcher – wat ook al een poging was om de duistere fantasy wereld te doen heropleven na de Lord of the Rings/Hobbits saga – met kop en schouders boven deze Cursed.

Hoe ik het hoe dan ook 10 episodes heb volgehouden is mij een mysterie. Maar net zoals bij heel wat andere series moet je je doorheen een aantal narratieve struikelblokken worstelen, maar éénmaal alle stukjes aan het rollen gaan kan je voluit van een serie genieten. En ik had enerzijds wel interesse in een serie die een nieuwe blik zou werpen op het verhaal van Arthur. Spoiler, Arthur is zwart (Devon Terrell) en dat is zowat het enige opmerkelijke aan het gehele karakter. De serie was een creatie van Tom Wheeler (een nobele onbekende die iets met Puss in Boots heeft aangevangen) en Frank Miller (die wel opmerkelijk materiaal heeft gecreëerd voor 300 en Sin City).

Korte inhoud: Cursed is een reboot van de Arthur-legende, verteld door de ogen van de teenage hekst/magiër Nimue (Katherine Langford), een jonge heldin die voorbestemd is om de machtige (en tragische) ‘Lady of the Lake’ te worden. Na de dood van haar moeder vindt ze een onverwachte partner in Arthur (Devon Terrell), een jonge huurling, om Merlijn (Gustaf Skarsgård) te vinden en een oud zwaard af te leveren. Tijdens haar reis zal Nimue een symbool worden van moed en rebellie tegen de angstaanjagende Rode Paladijnen, hun kwaadaardige King Uther Pendragon (Sebastian Armesto) en de angstaanjagende huilende monnik (Daniel Sharman) die ernaar streeft om de wereld te zuiveren van hun bestaan.

Het pijnlijke aan deze reboot is dat de makers van dit sterke epos een soort coming-of-age verhaal wilden brengen met al te evidente parallellen naar onze huidige wereldproblematiek; zoals de aantasting van het milieu, de terreur van bepaalde geloofsbeelden en de zinloze oorlogen. Daarnaast is het ook een verhaal van David tegenover Goliath. Op papier waren de ambities hoog, spijtig genoeg zit je gedurende 10 uur echt op je honger, wachtend op iets wat je uit die slaapverwekkende spiraal kan halen. Toch even de mensen die de trailer van Cursed in mekaar hebben gestoken in de verf zetten, want zij beloven iets wat er simpelweg niet is: spanning, intrige, mysterie … niks.

Het verhaal van King Arthur was me al bekend. Misschien was dat ook wel de reden van mijn teleurstelling. Je kan perfect een verhaal vertellen van Joker zonder in aanraking te komen met Batman, maar het wordt al iets moeilijker wanneer je een film maakt over Harley Quinn waarbij het personage niet voldoende interessant genoeg is om zonder Joker de film te kunnen dragen. Wel dat gevoel had ik bij deze serie. Dit is een reboot van het King Arthur verhaal. Je wilt natuurlijk iets meer de legende aan het werk zien. En dit zeker wanneer Katherine Langford mij nu niet meteen achterover blaast met haar vertolking. Het is geen slechte actrice maar ze blijft niet kleven op ons netvlies. Zij moest iets van een magiër zijn, maar ik vermoed dat dit plannen waren voor seizoen 2, gezien ik hier niet veel van magie heb kunnen aanschouwen.

Devon Terrell mag dan nog wel een talentvol acteur zijn, maar als je personage op de vlakte blijft kan je geen indruk maken als Arthur. Dit hebben gezegd, hij is wel handig met een zwaard (episode 3 – de enige episode waarin hij een hint van King Arthur liet zien). De zwakste vertolking van de serie wordt zonder twijfel geleverd door de “Vikings” acteur Gustaf Skarsgård, die zowaar een rip-off brengt van Jack Sparrow, I shit you not. En wiens briljant idee was het op Merlin op te voeren zonder magische krachten?! Ik heb net iets teveel respect voor mijn home cinema systeem, maar de gedachte om er een blik cola zero doorheen te boren flitste toch even door mijn hoofd.

© Netflix

Het concept van Excalibur – het magische zwaard die in een later stadium zou overgedragen worden aan King Arthur, is wel een leuk element in de serie. Spijtig genoeg wordt er bijzonder weinig mee aangevangen. Dit is zowat ‘de ring’ uit The Lord of the Rings sage of de krijgshamer (mjollnir) uit de Thor films, maar ook hier blijf je een beetje op je honger zitten. De visuele effecten op het zwaard waren wel een leuke touch, misschien niet zo cool als de de lightsaber uit de Star Wars films maar deze Excalibur had potentie. Kijk, mocht deze serie mislukken vind ik dat we de draad moeten heroppikken met een reboot van de reboot, want ik geloof in het materiaal en ben ervan overtuigd dat hier veel meer mee te doen was.

Voor diegene die zoals mij de 10 afleveringen hebben doorstaan zullen hier en daar wel een leuk moment hebben gezien. Bepaalde set-pieces waren wel indrukwekkend en het camerawerk is bij momenten knap (in het bijzonder aflevering 1-6-7-8). Maar ik ga het niet onder stoelen of banken steken, Cursed heeft een zwakke eerste seizoen. Het is geen prequel op het King Arthur verhaal, het is hoogstens een schim ervan die je snel zal vergeten. Na de wat teleurstellende Guy Ritchie film King Arthur: Legend of the Sword (2017) zou je denken dat het concept “cursed” is, maar ik blijf erin geloven dat er ooit iemand zal opduiken die hiervan echt iets waardevol van kan maken. Cursed is vanaf 17 juli 2020 te zien op Netflix.