Abel Ferrara’s Tommaso met Willem Dafoe

Enfant terrible van de Amerikaanse cinema, Abel Ferrara, is na een reeks documentaires teruggekeerd naar het langspeelfilm medium met Tommaso (2019), zijn eerste fictiefilm sinds Pasolini (2014). En opnieuw werd het opgenomen in Italië en zien we naar goede gewoonte Willem Dafoe opduiken in de hoofdrol, een acteur die hij had leren kennen op New Rose Hotel (1998).

Korte inhoud: De Amerikaan Tommaso (Willem Dafoe) heeft zijn filmcarrière in zijn thuisland achtergelaten en woont intussen met zijn vrouw Nikki (Cristina Chiriac) en driejarig dochtertje Deedee in Rome. Het koppel leeft een routineus leven waarbij vrouwlief voornamelijk voor Deedee zorgt terwijl Tommaso, heden zes jaar nuchter, Italiaans leert en aan een nieuw scenario werkt. Hij verdeelt zijn tijd tevens over steungroepsessies, koffiehuisjes en dansworkshops. Op een onbeholpen manier poogt Tommaso een betere versie van zichzelf te zijn.

Tommaso is naar verluidt een semi-autobiografische schets van Ferrara’s recente leven in Rome. Het leven van het personage in de film wordt steeds meer vertroebeld door pijnlijke visioenen van zijn vrouw die vreemdgaat met een andere man, zijn eigen fantasieën over andere vrouwen of zorgen voor de veiligheid van zijn dochter. Het lijkt erop dat hij zichzelf geen leven zonder drama en onrust kan permitteren. Uit de beelden zien we dat Abel’s camera heel dicht op de huid van de karakters kleeft. En Dafoe kan als geen andere acteur zowel rust als woede en kwelling uitstralen. Hij zet zich volledig in voor al deze rollen en is een van de meest energieke en levendige acteurs die vandaag aan het werk is. In de film zien we zelfs Tommaso een klas jonge acterende studenten leiden, een zonder twijfel buitengewoon meeslepend en zelfs leerzaam moment.

Abel (The King of New York, Bad Lieutenant) komt van dezelfde generatie als Martin Scorsese, maar zijn films zijn net iets meer subversief en minder bestemd voor een groot publiek, gezien ze de controversie meer gaan opzoeken en de duistere kantjes van de menselijke psyche. Zijn films hebben altijd een obsessieve, gepassioneerde behoefte gehad aan een soort loutering van het hoofdpersonage te midden van de chaos. En deze film lijkt volledig in dat patroon te passen. Het lijken haast therapeutische films te zijn van de regisseur die zijn kwelgeesten kan bedwingen via het filmmedium. In ieder geval zijn het vehikels die gedreven worden door hutsende passie.

Deze film zullen we niet aantreffen in de grote bioscoopcomplexen, maar hopelijk verschijnt deze alsnog in de kleinere bioscopen. Vorige week is de film in de States wel verschenen via VOD.