In tijden van corona is het een uitgelezen moment om oudere films op te vissen. Een goede vriend kon maar niet zwijgen over de Zuid-Koreaanse The Silenced (2015) van Hae-Young Lee dat ik mij vorig weekend heb laten vangen. Zuid-Koreaanse films zijn in regel beter dan Europese filmproducties, en dat al lang voor Parasite (2019) door de massa werd opgepikt. Toch was ik niet echt onder de indruk van deze toch wel geflipte ‘boarding school’ film. De originele titel luidt als Gyeongseonghakyoo: Sarajin Sonyeodeul.
Korte inhoud: Korea, 1938. Joo-ran (Bo-Young Park) is een getalenteerd meisje dat wordt overgebracht naar de Gyeongseong Boarding School in de buurt van Keijyo, het latere Seoel. Maar de Gyeongseong School is geen normale school. De locatie van de school is geheim en het bestaan ervan is zelfs niet bekend bij het publiek, maar het leven lijkt er niet anders te zijn dan in andere internaten. Toevallig komt Joo-ran te weten dat er een meisje is met precies dezelfde naam, maar meteen nadat de nieuwsgierige Joo-ran haar opzoekt, verdwijnt het meisje. Zij is ervan overtuigd dat er iets niet pluis is met de school en gaat op een gevaarlijk onderzoek om de geheimen uit te pluizen.
Ik was niet 100% verkocht door de verhaallijn, maar het acteerwerk was goed en ik volgde wel het gebeuren tot de laatste 20 minuten, waar het echt wel wat op losse schroeven begon te komen. Op dat moment realiseerde ik me waar het verhaal naartoe ging. Ik was een beetje teleurgesteld over het einde omdat ik dacht dat het iets anders zou worden. Het voelde een beetje alsof de makers niet helemaal zeker waren waar ze naar toe wilden gaan en enkel nog bezig waren met horror-elementen in plaats van een sterke dramatische afwikkeling. Veel dingen waren ook niet opgehelderd. Ik heb echter wel genoten van fotografie, de decors en de setting. Het is gewoon jammer dat tegen het einde alle spanning die ze hadden opgebouwd in elkaar stuikt, in een rommelig en onwaarschijnlijk einde.
Voor mij was het script van van Yoo-jin Kim en Hae-Young Lee gewoon niet goed genoeg. De film steekt ook boordevol flashbacks en meestal is dat gewoon ‘lazy scriptwriting’. Ik werd er zelfs moe van. Het merendeel van de scènes was zelfs het hoofdpersonage die naar haar bebloede handen keek. Geen van de personages krijgt tevens een duidelijke achtergrond of zelfs maar een hint van wat mogelijks zijn of haar motieven zijn. Bijgevolg kan niet echt meeleven met die kartonnen borden. Het zijn plot-instrumenten geworden in plaats van mensen van vlees en bloed. Zelfs het hoofdpersonage heeft weinig tot geen persoonlijkheid, en kijk grotendeels geschokt. Zoiets is meestal de fout van de regisseur die ofwel iemand heeft gecast die niet kan acteren of omdat hij/zij gewoon niet wist hoe hij de acteur moest coachen op de set of met verkeerde aanwijzingen kwam.
© Lotte Entertainment
Maar kijk, we zijn vandaag 24 maart 2020 en de Coronacrisis zal nog wel een tijdje blijven duren. Dus mocht je niets anders te doen hebben kan je deze film nog een kans geven.
Review The Silenced (2015)
Recensie door Alexander op 24 maart 2020
