Swallow (2019) *** recensie

Aan de buitenkant ziet Swallow (2019) eruit als een Vogue reportage bij een Hollywood ster, maar achter de steriele schoonheid van het blondje schuilt een gitzwarte Hitchockiaanse/Fincheresque wereld. Een soort Vertigo (1958) meets Gone Girl (2014). Spijtig genoeg vult deze debuutfilm van Carlo Mirabella-Davis toch niet alle verwachtingen, maar ik heb er van genoten.

Korte inhoud: Hunter (Haley Bennett) is getrouwd met Richie (Austin Stowell) met wie ze tevens een kind verwacht. Haar harmonieuze bestaan neemt een drastische wending wanneer ze op een dag de neiging om gevaarlijke objecten te eten ontwikkelt. Hunter poogt haar dominante schoonfamilie te ontvluchten om het duistere geheim achter haar obsessie te weten te komen.

In het leven ‘slikken’ we wel eens verschillende dingen in. Voedzaam voedsel. Onze trots en wie weet ook vreemde voorwerpen. Carlo Mirabella-Davis zet nog een stap verder in de voyeuristische analyse van deze handeling en maakt er zelfs een akelige thriller van. We krijgen een portret van de vervagende intenties tussen een daad van verzet en een masochistische straf. Op het eerste gezicht heeft het hoofdpersonage alles wat ze kan wensen. Een huwelijk uit de boekjes, een spectaculair landgoed met een prachtig moderne woning en een gezonde zwangerschap. Wat wil iemand nog meer? Controle. Het enige dat Hunter mist, is een gevoel van eigenaarschap over haar eigen leven, totdat ze een glazen knikker in haar mond stopt en het als een pil doorslikt. De handeling is het geheim van Hunter; ze straalt van vreugde. Helaas blijft de psychologische worsteling aanwezig, en haar neurotische dwang wordt een verslaving. Dan ontdekt Richie de vreemd gevaarlijke gewoonte van zijn geliefde en probeert opnieuw de controle over te nemen nu dat er een baby zit aan te komen.

Het onderwerp deed me zelfs een beetje denken aan die Belgische horrorfilm Raw (2016) waarin een onschuldig meisje de smaak te pakken krijgt voor iets wat je niet hoort op te eten. De film verandert een beetje van richting als we meer van Hunter’s achtergrondverhaal beginnen te kennen tijdens haar trips naar de psychiater (Zabryna Guevara). Dit achtergrondverhaal is natuurlijk tragisch en legt veel uit over Hunter’s vreemde dwang. Het leidt ook tot een sequentie met Denis O’Hare, die in bijna elke film een welkome aanwezigheid is.

© IFC Films / Logical Pictures

Swallow is ook een interessante stijloefening, maar bovenal een verontrustende, geflipte, duistere film met een interessante score van componist Nathan Halpern. Wanneer de film afwijkt van het thriller-genre naar politieke en sociale analyses, verliest alles wat stoom en lijkt hij meer ideologisch te freewheelen dan echt iets te vertellen wat steek houdt of verhelderend is. Toch is het een ongewone en creatieve prent met sterke vertolkingen. Met het Coronavirus is het niet zeker wanneer deze film in de zalen zal zijn, maar eigenlijk had deze zijn intrede moeten maken op het BIFFF – en zelfs dit festival lijkt niet te kunnen doorgaan in huidige omstandigheden. Op 19 maart 2020 zou de film in ieder geval moeten uitkomen in een aantal Europese landen waar de bioscopen nog toegankelijk zijn.