Vandaag 16 maart 2020 komt Die Hard: With a Vengeance (1995) nog eens op tv via Q2, en we hadden vreemd genoeg deze film hier zelf nog niet behandeld. De eerste twee Die Hard films, Die Hard (1988) en Die Hard 2 (1990), blijven de betere. Vengeance heeft zijn momenten maar je voelt dat er slijt op de formule zit, en dat werd bevestigd met de 2 opvolgers.
Korte inhoud: Op een publieke plek in New York vindt een explosie plaats, die opgeëist wordt door een man die zich Simon (Jeremy Irons) noemt en alleen met John McClane (Bruce Willis) wil praten. McClane is een zwaar alcoholistische agent die z’n badge niet meer heeft, maar alleen als hij de opdrachten van Simon uitvoert zullen de explosies stoppen. En de eerste opdracht brengt hem al in gevaar wanneer hij met een racistisch bord in een wijk vol met zwarte burgers. Hij wordt echter geholpen door Zeus Carver (Samuel L. Jackson)
Die Hard films moeten zich afspelen tijdens Kerstmis, maar de studio leek wel gewonnen te zijn voor een zomer-editie van Die Hard, en bijgevolg voelt deze film wel wat anders. Er zitten wel geforceerde knipogen verwijzend naar de vorige films, en toch zit het niet goed. Vengeance werd wel geregisseerd door de actie-regisseur John McTiernan die de eerste prent had ingeblikt. McTiernan heeft een jaar in het gevang moeten zitten omdat hij tot 2 maal toe had gelogen over zijn afluisterpraktijken tegenover de FBI. En één ding wat je niet moet doen is liegen tegen de FBI, want zij kunnen daar blijkbaar niet mee lachen. Maar de man weet wel hoe je een geslaagde actiefilm moet maken. En toch, het verschil tussen de eerste en de derde film kan nauwelijks groter zijn. Het spijtige was dat zijn cinematograaf Jan de Bont films wou regisseren en na zijn Speed (1992) wou hij geen camerawerk meer doen. Pijnlijk genoeg was de Bont als regisseur een one-hit-wonder en had hij beter cinematograaf gebleven. Samen met het Kerstmis thema en de wissel van cinematograaf voelt alles anders aan.
De villain in deze film is Jeremy Irons die op papier uiteraard geknipt is om in de voetsporen van Alan Rickman te treden als de intellectuele, flamboyante terrorist. De vertolking was echter serieus karikaturaal, met een vals accent en wat belachelijke scènes waarbij je nooit echt vat krijgt op het personage. De vorige twee films duurden langer dan 2u en ook deze film duurt 128 minuten. Met een lange duurtijd heb je ook een sterk script nodig, en dat was er niet. Jonathan Hensleigh is eigenlijk een B-scenarist (Armageddon, The Saint) en hij had veel te weinig materiaal om de spanning twee uur lang vol te houden. Je zal merken dat middenweg de spanningsboog abrupt afzwakt. Er zitten hier en daar wel een aantal leuke quotes in de film en de comic relief is bij momenten wel aangenaam, spijtig genoeg was de plotstructuur allesbehalve stabiel. Ik had de indruk dat de scenarist een aantal visueel leuke scènes in zijn hoofd had maar niet meteen wist hoe hij al die scènes aan elkaar moest binden.
© 20th Century Fox Home Entertainment
Die Hard: With a Vengeance zou je kunnen omschrijven als een gebrekkige, over-the-top blockbuster die ietwat verbleekt tov van de 2 vorige film. De eerste twee films zijn wat mij betreft actie-thrillers, daar waar deze film eigenlijk zo goed als geen thriller-element heeft. De villain kan je gewoon niet serieus nemen en er komt van hem weinig tot geen dreiging. En datgene wat de Die Hard films kenmerken is de harde actie, en dan vooral de hand-to-hand of de vuurgevechten. Bij de eerste film herinner je je misschien nog het gevecht in het bureau waarin John McClane zijn pistool leeg schoot vanonder een tafel (en waarbij Bruce Willis 2/3 van zijn gehoor verloor in zijn linkeroor) en in de tweede film het gevecht op de vleugel van een vliegtuig. In deze film heb je heel wat minder echt memorabele gevechten, maar er wordt wel behoorlijk veel geweld geserveerd.
Alles zit op een tijdsklok en dat zorgt ervoor dat je ook het gevoel hebt dat het verhaal aan een razendsnel tempo voorbij dendert. En McTiernan hoef je niets te leren van bombastische cinema. Hij laat nooit een explosief moment los om ons te entertainen, ook al moet je nooit veel verwachten van het verhaal in zijn films. Deze zijn vaak al zo basic als het maar zijn kan. En soms werkt dat, kijk maar naar de eerste Die Hard film, of nog Predator (1993). Zelfs een Tom Clancy boek zal hij strippen tot zijn meest essentiële, kijk maar naar The Hunt For Red October (1990). Zijn karakters, ook al zijn ze vaak ietwat clichématig, zijn altijd wel kleurrijk.
En Die Hard: With a Vengeance mist nog iets anders naast de kerstsfeer en de cinematograaf, en dat is Holly McClane (Bonnie Bedelia). Ook al had zij slechts een bijrol was ze wel een cruciaal element in de plot van de films, omdat haar leven vaak op het spel stond en John niet enkel was gemotiveerd door zijn functie als ordehandhaver, maar het was ook een emotionele rollercoaster. In deze film heb je geen van beide. In het begin wordt McClane zelfs afgeschilderd als iemand die eigenlijk geen flik meer wil zijn, en dan heb je zoiets van: “Waarom zou je al die moeite doen”. Los van dit alles blijft McClane een aantrekkelijke held en niets voor niets staat hij bovenaan de lijst van de Top 50 All Time Best Heroes.
Review Die Hard: With a Vengeance (1995)
Recensie door Dave op 16 maart 2020
Het irritante vond ik het constante geschreeuw van Jackson, na een half uur is het om zot van te worden, maar dan nog haalt deze film makkelijk een voldoende, simpelweg omdat het wel een leuk karakter is en blijft. De eerste film is veruit de beste van alle die hard films.