Hoeveel sequels op een komedie zijn geslaagde films? The Hangover part II (2011)? Zoolander 2 (2016)? Meet the Fockers (2004)? Anchorman 2: The Legend Continues (2013)? Stuk voor stuk films die minder goed waren dan het origineel. En ik zwijg nog over films die ver uit elkaar liggen qua tijd. Dat het een teleurstellende ervaring was kan ik zeker zeggen van Zombieland: Double Tap (2019), ook al vond ik de film beter dan verwacht.
Korte inhoud: Columbus (Jesse Eisenberg), Tallahasse (Woody Harrelson), Wichita (Emma Stone) en Little Rock (Abigail Breslin) bevinden zich nog altijd te midden van alle chaos die zich voltrekt vanaf het Witte Huis door het hart van Amerika. Het viertal neemt het daarbij op tegen nieuwe soorten zombies, die door de jaren geëvolueerd zijn, alsmede andere menselijke overlevenden. Maar bovenal moet ze zien te dealen met de groeiende familieband die ze door de jaren heen hebben opgebouwd.
Maak u geen illusies, deze sequel is slechts een herhaling van de eerste film met een groter budget en een paar nieuwe castleden (Rosario Dawson, Luke Wilson, Zoey Deutch) en één actrice minder met name Amber Heard en nog wat oude bekenden zoals Bill Murray. Het is zeer waarschijnlijk dat als je van Zombieland (2009) hield, dat je ook van deze film zal houden. Voor degenen onder ons die verwachten dat een vervolg iets meer zal bieden om het bestaan ervan te rechtvaardigen, is er hier heel weinig vlees aan het bot te vinden.
Eén element dat ik wel goed vond en misschien wel het meest dreigende soort zombie is de nieuw ontdekte T-800, genoemd naar de beruchte Terminator cyborg. Een zombie dat gerust een aantal kogels kan pakken zonder echt “dood” te gaan. Maar net als de eerste film moet de film het vooral hebben van zijn vertolkingen, hun chemie met elkaar, de visuele gore-gags en hun pittige one-liners. Voor de rest hebben scenaristen Rhett Reese en Paul Wernick hun vorige script eigenlijk herschreven met de hulp van Dave Callaham. Je zou het kunnen omschrijven als platte fan-service. Ik heb er nog wel van genoten omdat ik de eerste film eigenlijk ook wel goed vond, maar ik kan begrijpen dat veel mensen dit maar een mager beestje vinden.
Misschien hadden ze beter voor deze film een andere regisseur aangetrokken dan Ruben Fleischer. Ik had niet het gevoel dat er veel passie zat in de manier hoe hij dit verhaal wou vertellen. We springen van de ene locatie naar de andere zonder dat er structuur in zit of een werkend gevoel van ritme. En veel nieuwe dingen krijgen we niet gezien. Datgene wat de fans goed vonden in de eerste film krijgen ze opnieuw voorgeschoteld. Thank God voor de nieuwe karakters, en al zeker deze van Zoey Deutch. Zoey speelt Madison, een hulpeloos blond Louis Vuitton poppemieke in roze outfit. Het is een belachelijk karakter dat gemakkelijk heel snel op onze zenuwen zou werken, maar Deutch slaagt erin om haar bijzonder vertederend en ronduit hilarisch te maken. En uiteraard werk ze wel op de zenuwen van Tallahassee en dat levert vaak grappige tussendoortjes.
© Sony Pictures Home Entertainment
Kortom, Zombieland: Double Tap is er gekomen omdat de fans de eerste film leuk vonden, niet zo zot veel geld kost en toch behoorlijk wat heeft opgebracht. Het einde is bombastisch, komt uit de lucht vallen en brengt niet het gewenste effect. En toch geef ik de film 3 sterren omdat er voldoende humor in zit en de nieuwe karakters brengen ook wel – ook al blijft het beperkt – iets nieuws aan. Gelukkig duurt het ook niet langer dan 93 minuten.
De Blu-ray van de film komt uit op 13 maart 2020, met heel wat bloopers, extra takes, alternatieve en verlengde scenes, een dag met Bill Murray en nog een making of filmpje. Spijtig genoeg geen audio-commentaar van de regisseur.
Review Zombieland: Double Tap (2019)
Recensie door Natalie op 14 maart 2020
