Fleabag Seizoen 1 (2016) **** DVD recensie

De 34-jarige Britse Phoebe Waller-Bridge moet momenteel één van de drukst gevraagde vrouwen in de film- en televisiewereld zijn. Naar verluidt herschreef ze op vraag van Daniel Craig zelf het scenario van de nieuwe Bondfilm No Time To Die. Ook de alom geprezen televisieserie “Killing Eve” met Sandra Oh komt uit de koker van Waller-Bridge. En dan is natuurlijk nog haar eigen dramady ”Fleabag” (2016) waarvan het tweede seizoen drie Golden Globe-nominaties kreeg en het eerste seizoen uit 2016 eindelijk uit is op dvd. “Fleabag” is een behoorlijk expliciete weergave van het liefdesleven van een vrouwelijke dertiger in Londen. De humor is soms cynisch en vaak shockerend, maar Fleabag is een personage dat je meteen in je armen sluit.

Korte inhoud: Fleabag (Waller-Bridge) is een seksverslaafde dertiger die woont en werkt in Londen. Samen met haar beste vriendin Boo (Jenny Rainsford) baatte ze een eetcafé uit. Sinds Boo omkwam bij een verkeersongeluk – sommige spreken van een zelfmoordpoging – ziet Fleabag zich genoodzaakt het café alleen te runnen. Op veel klanten kan ze echter niet rekenen en haar omgeving raadt haar meermaals aan om haar grote droom op te geven.

Fleabags omgeving is in de eerste plaats haar zus Claire (Sian Clifford) die getrouwd is met de zonderlinge Martin (Brett Gelman). Hun huwelijk is niet meer wat het geweest is en wanneer Claire een promotie voor het werk krijgt in Finland, lijkt het einde nabij. Verder is er nog hun vader (Bill Paterson) die na de dood van hun moeder samen is met hun stiefmoeder (Olivia Colman), een vrouw waaraan de hele wereld een hekel heeft behalve hun vader. Het levensdoel van hun stiefmoeder, een kunstenares, is het op potten zetten van haar ‘sexpositie’.

Op relationeel vlak maakt Fleabag er meermaals een zootje van. Haar knipperlichtrelatie met Harry (Hugh Skinner) lijkt nu echt wel op zijn laatste benen te lopen wanneer Harry Fleabag masturberend betrapt bij het kijken naar een speech van Barack Obama (Obama verkoos het tweede seizoen van “Fleabag” overigens als één van zijn favorieten van 2019). Om de leegte in te vullen brengt Fleabag mannen mee naar huis die ze in de bus heeft leren kennen.

Het idee voor Fleabag is ontstaan toen Waller-Bridge door een vriend werd uitgedaagd om een sketch van tien minuten voor een stand-up comedy show te schrijven. Dat werd uiteindelijk een one-womanshow op het Edinburgh Festival Fringe in 2013 waar Waller-Bridge werd opgemerkt door de BBC. In zes afleveringen volgen we Fleabag die zich een weg doorheen het leven in Londen probeert te banen. Dat veel van haar problemen aan zichzelf te wijten zijn – ze maakt ruzie met jan en alleman en enig kinderachtig gedrag is haar ook niet vreemd – kan je dankzij de innemende vertolking van Phoebe Waller-Bridge aan de kant zetten waardoor je al snel sympathie voor het personage krijgt.

Hoewel de serie in de eerste plaats mikt op humor, schuilt onder die grappige laag ook een dieptragische en pijnlijke waarheid. Humor blijkt voor Fleabag een masker te zijn om de pijn van het leven te verbergen. Iedereen maakt fouten maar Fleabag veegt deze met een grote dosis humor onder het tapijt. Net zoals Fleabag mag de kijker emotioneel niet al te zeer betrokken raken bij de personages, die vaak niet eens een naam krijgen (zoals ‘Dad’, ‘Godmother’ of ‘Arsehole Guy’).

Fleabag worstelt met de dood van haar beste vriendin Boo en haar moeder, haar vader is emotioneel afwezig en haar stiefmoeder lijkt wel een slag van de molen gehad te hebben. De enige bij wie ze af en toe terecht kan, is haar zus Claire. Maar ook Claire wordt meteen weer weggeduwd wanneer ze te dicht komt. Naarmate de serie vordert, zie je langzaam Fleabags masker afbrokkelen en net dat maakt de serie zo sterk.

© Lumière Series

Regelmatig wendt Fleabag zich rechtstreeks tot de kijker om commentaar te geven op de gebeurtenissen op het scherm. Daarin doet de serie denken aan het eveneens sterke “Miranda” dat echter wel een pak braver is dan “Fleabag”. Fleabag is niet vies van onenightstands en ook vloeken en alcohol horen er bij. Doordat Fleabag zich rechtstreeks tot de kijker wendt weet je wat ze voelt en denkt, maar het zorgt er ook voor dat er een extra absurd kantje aan de serie komt (bijvoorbeeld wanneer de mensen in de metro allemaal hysterisch beginnen te lachen en Fleabag zich tot de kijker richt met de boodschap dat ze haar regels heeft).

Volgens de critici benadert het tweee seizoen van “Fleabag” de perfectie. Hopelijk verschijnt dit tweede seizoen dan ook snel op dvd. Ondertussen kunnen we ons warm houden met de DVD met de zes afleveringen van het eerste seizoen. Fleabag vertaalt zich trouwens in het Nederlands als slaapzak, zak vodden of oude rommel. Maar rommel is dit zeker niet.