Voor mij blijft Serenity voor altijd het ruimteschip van kapitein Mal en co uit de gelijknamige film en televisieserie “Firefly” van Joss Whedon. Maar blijkbaar heeft Matthew McConaughey een boot die ook Serenity (2019) heet. Wanneer Anne Hathaway aan boord kruipt, is het sein gegeven voor de start van een thriller waarin niets is wat het lijkt. Het levert een intrigerende neo-noir thriller op die halverwege plots van koers verandert en daardoor verdrinkt in zijn eigen verhaal.
Korte inhoud: Baker Dill (Matthew McConaughey) heeft een vissersboot waarmee hij toeristen meeneemt op zee rond het rustige en tropische Plymouth Island, een fictief eiland in de Indische Oceaan. Samen met zijn kompaan Duke (Djimon Hounsou) mogen de toeristen na betaling de grootste vissen aan boord trekken. Baker zelf is geobsedeerd door een reusachtige tonijn die hem al een paar keer door de vingers is geglipt.
Op een avond staat de mooie Karen Zariakas (Anne Hathaway) voor de deur. Zij is getrouwd met Frank (Jason Clarke), een steenrijke vent die zijn vrouw slecht behandelt. Karen stelt voor dat Baker Frank mee aan boord neemt, hem dronken voert en hem in een onbewaakt moment van boord kiepert. Zo is Karen van Frank af en kan Baker meer tijd (en geld) spenderen aan zijn zoon Patrick (Rafael Sayegh). Aanvankelijk weigert Baker, maar hij wordt steeds dieper meegezogen in Karens realiteit.
Serenity is een film die vanalles tegelijk wil zijn en te veel hengels uitgooit. Aan de ene kant zijn er Baker Dill die bezeten is door een blauwvintonijn, woont in een omgebouwde zeecontainer en ’s avonds rum drinkt in The Slope of in bed duikt met Constance (een ondankbare rol voor Diane Lane). Als moreel tegengewicht fungeert Duke, de man met verantwoordelijkheid en een geweten die ervoor moet zorgen dat Baker ’s morgens op tijd op zijn boot zit om geld te verdienen.
Als Karen Zariakis als een Audrey Hepburnachtig-type de film komt binnen geparadeerd verschuift de focus naar film noir. Karen maakt de kop van Baker opnieuw zot – de twee waren ooit een koppel – en stelt hem voor een moreel dilemma. Geld in ruil voor moord. Uiteraard slaat Baker het absurde voorstel in eerste instantie af, maar wanneer hij kennis maakt met cliché bullebak Frank voelt hij steeds meer voor het plan van Karen.
Hier ergens krijgt Serenity last met zijn geloofwaardigheid en verkiest regisseur Steven Knight de ene plotwending na de andere op de kijker los te laten, de ene al wat waarschijnlijker dan de andere. Knight, die ook het scenario schreef (en dat van o.a. Allied, Eastern Promises en Seventh Son) heeft duidelijk nog nooit gehoord van de uitspraak ‘less is more’ en verliest zichzelf in randpersonages en overbodige verhaallijnen. Zo wordt Baker Dill gestalkt door een merkwaardige verkoper van visgerei.
© Remain in Light
Serenity is alleszins een bijzondere film. Het verhaal dat aanvankelijk straightforward lijkt, verandert halverwege de film door een aantal plotwendingen in een complex kluwen waarin je niet meer weet wat nu de realiteit is en wat niet. Sommige wendingen zie je van ver aankomen, anderen werken wel. De grootste troef van de film is dan ook dat je toch blijft verderkijken om te weten hoe de vork eigenlijk aan de steel zit. Grootste minpunt is dat Knight de behoefte heeft om alles haarfijn uit te leggen aan het publiek.
Matthew McConaughey speelt een beetje op de automatische piloot en Anne Hathaway is niet helemaal overtuigend als de femme fatale die haar personage hoort te zijn. Jason Clarke krijgt dan weer een eendimensionele slechterik in handen waar niet veel meer uit te halen valt dan clichématig acteren. Al bij al wordt er niet slecht geacteerd in Serenity, maar net als de film zelf blijft het allemaal behoorlijk middelmatig. Gelukkig zijn er de mooie tropische beelden die verlangen naar vakantie.
De Blu-ray van Serenity is inmiddels verkrijgbaar.
Recensie door Karen op 27 augustus 2019