We zijn er eindelijk toe gekomen om de Belgisch-Franse Revenge (2017) te zien, de feministische kijk op de rape-revenge-story van de Franse debuut-regisseuse Coralie Fargeat. Het is tevens een stijloefening op een genre die in het leven werd geroepen door West Craven’s Last House on the Left (1972) en navolging kreeg met Day of the Woman (1978), beter bekend als I Spit on Your Grave van Meir Zarchi. Meestal geregisseerd door mannen, is hier nu eens een film gemaakt door een vrouw.
Korte inhoud: Jen (Matilda Anna Ingrid Lutz) wordt door haar geliefde maar tevens getrouwde man Richard (Kevin Janssens) uitgenodigd voor een weekend voor de start van de traditionele jacht die hij jaarlijks organiseert met twee vrienden, Stan (Vincent Colombe) en Dimitri (Guillaume Bouchède). Geïsoleerd van alles en iedereen in de Grand Canyon, wordt Jen het object van verlangen en de jacht neemt een onverwachte wending wanneer ze door de drie wordt misbruikt. Ze wordt voor dood achtergelaten in de woestijn en wil maar één ding: wraak.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, deze film mag je niet gaan bekijken in de eerste graad als een ernstige thriller. In tegenstelling tot de andere revenge-thrillers – die in de meeste gevallen smaakloos en vrouwonvriendelijk waren – is deze prent zich echt wel bewust van het voyeuristische karakter. Het speelt er ook mee tot op het punt er de draak mee te steken en ons een zwarte komedie voor te schotelen. Jen is al zo mooi als ze naïef is, en geeft zichzelf te kijk aan drie mannen in een afgelegen villa te midden van een woestijn. En wat iedereen al minutenlang zag aankomen gebeurde ook, één van de mannen vergreep zich aan de vrouw de volgende ochtend wanneer Richard even uit de villa was.
Fargeat brengt ons echter geen “realistisch” relaas maar eerder een meer expressionistische kijk van een vrouw die vecht voor haar leven. De enige manier om te overleven is haar 3 belagers te vermoorden. Daar waar de camera flirte rond haar kont in het begin van de film, krijgen we een akelige degustatie in close-up fotografie van een man die een stuk glas uit zijn voet probeert te wringen, of nog de vrouw die gespietst op een verdorde boom probeert los te komen met behulp van een aansteker. Bekijk dit allemaal in de eerste graad en je zal je ergeren aan details als “hoe kan deze vrouw een val hebben overleefd van een klif”. Maar ik geef de regisseuse krediet om van een versleten genre eens iets nieuws te maken. Het verdomd slechte Frans van Kevin Janssens en het wat wankele plot moet je er allemaal bij nemen. Dit is exploitation cinema in hoge definitie en verzadigde kleuren. En bij deze maak ik ook even een knipoog naar de fotografie van de Vlaamse DoP Robrecht Heyvaert die ook al D’Ardennen (2015) in beeld had gezet met Kevin Janssen en onlangs Bad Boys for Life (2020) heeft ingeblikt van Adil El Arbi en Bilall Fallah.
© Cinéart Benelux
De film zit vol van symbolisme voor de fans, zoals het schilderij aan de muur met de Hindu goddin van de wraak, Diti of nog de vrouw die zichzelf beschermd door haar wonde te stollen met een metalen plaat van een bierblik die meteen ook een afdruk van een phoenix – de mytische vogel die sterft en herboren wordt uit vuur (heb je hem?) – daar waar Richard zijn wonde stelpt door plastic rond zijn buik te draaien. Je hoeft niet ver te zoeken naar het beeld van de metalen kuisheidsgordel en de rubberen condoom als levendig contrast tussen de strijd tussen man en vrouw. Dit is tevens een exploitation film gemaakt door een vrouw en dus krijgen we niet de borsten van Matilda Lutz te zien (sorry mocht ik iemand hebben teleurgesteld), maar we krijgen wel full frontal dick swinging naaktscènes met Kevin Janssen (…ladies 😉 …).
Kortom, dit is een exploitation revenge film door de ogen van een talentvolle Franse cineaste. Probeer niet te struikelen over de wat stroeve dialecten van de acteurs, de tenenkrullende dialogen, de onwaarschijnlijkheden in de plot en probeer vooral plezier te hebben in een toch wel verkwikkende en impactvolle revenge-thriller zoals ik ze nog niet zo vaak heb zien passeren. Bij mijn weten is de film bij ons niet in de bioscoop geweest – crap als F.C. De Kampioenen 4: Viva Boma! (2019) daarentegen wel – dus hopelijk binnenkort wel op Blu-ray.
Recensie door Dave op 9 juli 2019
